Στην υπόλοιπη διαδρομή κανένας μας δεν μιλάει. Απλά έχουμε το ραδιόφωνο στο τέρμα -εγώ το ανέβασα- και τραγουδάμε ότι παίζει. Εγώ τραγουδάω βασικά. Εκείνος απλά ψιθυρίζει τους στοίχους.
"Θες αέρα, love;" ρωτάει και πατάει ένα κουμπί πριν προλάβω να απαντήσω. Με αυτό το κουμπί η οροφή χάνετε από πάνω μας αφήνοντας μας να βλέπουμε το γαλάζιο του ουρανού.
"Το αγαπημένο μου" λέω -φωνάζω βασικά για να με ακούσει- και δυναμώνω κι άλλο το ραδιόφωνο. Οι στοίχοι παίζουν ακόμα ποιο δυνατά και εγώ τεντώνω τα χέρια μου στον αέρα καθώς ο Logan αυξάνει την ταχύτητα. Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να γελάει λίγο.
"Γιατί γελάς;" ρωτάω μόλις χαμηλώσω το ράδιο.
"Είσαι απίστευτη" λέει και το δυναμώνει ξανά.
Σε μερικά λεπτά έχουμε φτάσει σε μια ταβέρνα. Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε και περιμένουμε να παραγγείλουμε.
"Λοιπόν, love, τι φαγητά τρως;" με ρωτάει μόλις μας φέρνουν τους καταλόγους. Πραγματικά δεν ξέρουμε τίποτα ο ένας για τον άλλον. Θα πρέπει να παίξουμε κανένα παιδικό παιχνίδι τύπου 20 ερωτήσεις για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα.
"Δεν ξέρω τι να φάω η αλήθεια είναι" απαντάω τελικά.
"Δεν σε ρώτησα αυτό, love. Σε ρώτησα τι τρως" εξηγεί και γελάω με την χαζομάρα μου.
"Σχεδόν τα πάντα. Συχαίνομαι τα μανιτάρια, όμως! Είναι σαν λιωμένα σκουλήκια" λέω με ένα ύφος αηδίας και γελάει.
"Κρίμα. Έχει καταπληκτικά μακαρόνια με μανιτάρια" με ενημερώνει γελώντας και δίνω μια γκριμάτσα ως απάντηση.
"Θα φάω μακαρόνια με κιμά. Εσύ;" λέω τελικά.
"Μακαρόνια με σάλτσα και πιπεριές. Είναι πραγματικά γαμάτη" απαντάει εκείνος.
"Ποιο φαγητό δεν τρως;"
"Σπανάκι" απαντάει απλά.
"Δεν είναι φαγητό" υπενθυμίζω κι εγώ.
"Τότε δεν τρώω όλα τα φαγητά που έχουν σπανάκι. Happy now?" μου λέει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
Μιλάμε για μερικά λεπτά και ύστερα έρχεται μια νεαρή σερβιτόρα στην ηλικία μας, να μας πάρει παραγγελία. Τον κοιτάζει υπερβολικά.
"Μια μακαρονάδα με σάλτσα με πιπεριές και ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά" λέει εκείνος κοιτάζοντας τον κατάλογο ακόμη. Δεν έχει καταλάβει ότι του την πέφτει.
"Θες κάτι άλλο;" ρωτάει εκείνη πονηρά. Θεέ μου!
"Ναι. Μια Coca Cola, love" απαντάει.
"Εσύ; Κάτι να πιεις;" ρωτάει και εμένα η σερβιτόρα.
"Τίποτα" λέω προσπαθώντας να το παίξω ευγενική. Άσε που την είπε Love!
Καθόμαστε για μερικά λεπτά χωρίς να μιλάμε, μέχρι που αποφασίζει να σπάσει την σιωπή.
YOU ARE READING
He
Teen Fiction"Helen η ζωή μου πριν από αυτόν ήταν τόσο απλή! Τώρα... Τώρα όλα είναι άνω κάτω!" της λέω και πέφτω άχαρα στο κρεβάτι. Μόλις η πλάτη μου συγκρουστεί με το στρώμα την βλέπω να γελάει. "Lun" λέει και συνεχίζει να γελάει ελαφρά "Αν η ζωή σου ήταν ταινί...
