He

~38~

Καθοδηγώ την Νάσια ως τον κεντρικό δρόμο για να ξεφύγουμε από τα πολλά στενά. Προφανώς αυτό ήταν λάθος αφού υπάρχει τόση κίνηση που ακόμα και με ποδήλατο φτάνεις ποιο γρήγορα. Η Νάσια ανοίγει το παράθυρο και ρωτάει κάτι έναν άλλον οδηγό. Είμαι τόσο ταραγμένη που δεν μπορώ να παρακολουθήσω την συζήτηση. Τι μπορεί να συμβαίνει για να με χρειάζεται η Helen; Απορώ από μέσα μου. Εγώ και ο Logan ούτε που μιλάμε αυτήν την στιγμή. Δηλαδή εγώ δεν του μιλάω! Ελπίζω απλά ο Logan να είναι καλά και να μην είναι τραυματισμένος. Στο τηλέφωνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε ή τι έσπαγε. Αν πέταγε κάτι κάπου ή κάποιον κάπου. 

Σε δεκαπέντε λεπτά είμαι στο σπίτι του Logan. Είμαι πολύ μπερδεμένη με τα συναισθήματα μου και τόσο τρομαγμένη για το τι μπορεί να συμβαίνει. Με το που φτάνει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι του, πριν οι ρόδες σταματήσουν να τσουλάνε, ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και τρέχω προς την εξώπορτα. Εντωμεταξύ η Helen με είχε πάρει δύο φορές όσο ήμουν στον δρόμο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα πράγματα καλυτερεύσαν σε τόσο λίγο χρόνο, οπότε δεν της απάνταγα το τηλέφωνο. 

Μόλις φτάνω από έξω και περιμένω να ανοίξουν παρατηρώ ότι μόνο το δικό του σπίτι μοιάζει με έπαυλη στην γειτονιά. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρει μια πιο ωραία περιοχή για να έχει το σπίτι του, αλλά όχι Logan, απέναντι μου θα μένεις για να με ενοχλείς. Από έξω ο κήπος είναι τουλάχιστον δύο φορές μεγαλύτερος από το ίδιο μου το σπίτι.  Μόλις καταλάβω ότι κάθομαι και περιμένω επειδή φοβάμαι τι θα δω ή τι θα πάθω εκεί μέσα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω το ακριβό κουδούνι. Η πόρτα ανοίγει σε δευτερόλεπτα. 

"Luna επιτέλους έφτασες!" μου λέει και με αγκαλιάζει. Στην αγκαλιά της διακρίνω μια ταραχή.
"Χαίρομαι που σε γνωρίζω" λέει κι η Νάσια από πίσω μου.
"Και εγώ αλλά όχι τώρα. Έχουμε πρόβλημα" απαντάει η Helen η οποία έχει χάσει τον ευγενικό και γλυκό της τόνο.
"Που είναι ο Logan;" ρωτάω αμέσως μόλις τελειώσει την φράση της. 
"Στην πίσω αυλή. Είναι άνευ ορίων. Ο Isaac και η Emma προσπαθούν να μάθουν τι έγινε και να τον λογικέψουν" εξηγεί
"Είστε αρκετά άτομα. Εμένα γιατί με έφερες;" ρωτάω προσπαθώντας να φανώ όσο ποιο ευγενική μπορώ. 
"Είναι επιθετικός και εσένα δεν θα σου κάνει τίποτα. Και έχω πολλούς ακόμα λόγους...
Η αστυνομία μας είπε ότι τον βρήκαν εδώ με ένα μπουκάλι bourbon στα χέρια του. Του έκαναν παρατήρηση για υπερβολική φασαρία και τους το πέταξε. Ένας αστυνομικός τραυματίστηκε και ο άλλος μας πήρε τηλέφωνο λέγοντας μας ότι αν δεν τον μαζέψουμε θα τον κλείσουν μέσα. Μόλις φτάσαμε τον είδαμε να πετάει και να σπάει ότι υπήρχε μπροστά του!" 
"Γιατί πήραν εσάς;" ρωτάει η Νάσια. 
"Άλλη στιγμή" απαντάει γρήγορα η Helen.
"Γιατί όλα αυτά;" 
"Μας είπε ότι φταίει το τηλέφωνο για όλα. Λογικά ένα τηλεφώνημα" μου λέει λες και αυτό είναι εξήγηση. 
"Τι πάει να πει αυτό;" Ο Θεέ μου δεν καταλαβαίνω τίποτα. 

Η Helen με οδηγεί σε αυτό το σπίτι. Μόλις μπαίνω μέσα μου κόβεται η ανάσα. Τίποτα, και κυριολεκτικά τίποτα, δεν είναι όρθιο ή στην θέση του. Πράγματα σπασμένα στο πάτωμα, καρέκλες πάνω στον ανακατεμένο καναπέ, σπασμένα ποτήρια και πιάτα, και μια ντουλάπα με τα τζάμια της διασκορπισμένη σε κομμάτια. 

Περπατάμε πάνω από τα διασκορπισμένα πράγματα και μου ανοίγει την πίσω πόρτα που οδηγεί στην πίσω αυλή. Μόλις με βλέπει η Emma τρέχει και με αγκαλιάζει. Έχει αίματα σε όλο της το πρόσωπο.

"Emma τι έγινε;!" την ρωτάω ταραγμένη μόλις σπάω την αγκαλιά. 
"Τα μισά δεν είναι δικά μου! Αλλά μην μπεις" με προειδοποιεί.
"Τι εννοείς τα μισά;" Ρωτάω ακόμα ποιο ταραγμένη. Χτύπησε κι άλλος;!
"τα άλλα μισά είναι ή του Logan ή του Issac" εξηγεί.

Χωρίς να το σκεφτώ τρέχω για να δω έναν Logan να είναι πάνω από τον Issac και να τον χτυπάει.

"Logan!" φωνάζω και οι δύο κοκαλώνουν. Με μια απότομη κίνηση ο Issac απελευθερώνεται από το κράτημα του Logan και έρχεται προς το μέρος μου. 
"Πρόσεχε" μου ψιθυρίζει και κλείνει την πόρτα που οδηγεί πάλι μέσα στο σπίτι.

Ο Logan κάθετε στο πάτωμα δίπλα από την πισίνα και εγώ προχωράω αργά προς αυτόν. Μόλις φτάνω από δίπλα του σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Τα μάτια του είναι κόκκινα και τα μαλλιά του πασσαλωμένα με αίματα. Όπως και το πρόσωπο του. Με αυτόν τον φωτισμό, τον χαμηλό που μπορεί σε μια άλλη ζωή να ήταν ρομαντικός, αν δεν τον ήξερα θα τον φοβόμουν. 

"Τι κάνεις εδώ;" ρωτάει και σηκώνεται από το πάτωμα.
"Η Helen" απαντάω και μαζεύω το στόμα μου το επόμενο δευτερόλεπτο.
"Γαμώ τα τηλέφωνα σας!" ουρλιάζει και σπάει ένα μπουκάλι στο πάτωμα. Αυτό γίνεται θρύψαλα και το πόδι μου βγάζει λίγο αίμα. 
"Ηρέμησε! Για εσένα είναι εδώ!" λέω έντονα και κάθεται κάτω λες και συμφωνεί. Δευτερόλεπτα αργότερα κάθομαι και εγώ. 
"Λοιπόν...είσαι ηλίθια. Δεν είναι εδώ για εμένα. Αλλά γιατί αν δεν σταματήσω θα μπούνε όλοι μέσα" λέει αρρωστημένα. 
"Ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια" απαντάω και σταυρώνω τα χέρια μου.

Δεν μου απαντάει και αρχίζω να νοιώθω ότι κάνω ένα μεγάλο λάθος στην ζωή μου!