He

~9~

Μόλις τελείωσα το διάβασμα η ώρα είχε πάει εννέα το βράδυ. Πήγα έξω σιγά σιγά και τους είδα να παρακολουθούν μια ταινία.
Πήρα ένα πλακουτσωτό ροδάκινο από το ψυγείο -ευτυχώς τα είχα πλύνει- και ξανά πήγα στο δωμάτιο μου. Ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει.

-

"Πάμε Helen πρέπει να είμαστε στην ώρα μας" παραπονέθηκα όταν την είδα να προσπαθεί ακόμα να διαλέξει πια τσάντα θα πάρει
" Ρε Σελήνη! Σου είπα. Δεν μπορώ να αποφασίσω πια ταιριάζει περισσότερο με τα ρούχα μου". Εν τω μεταξύ όλες ήταν μαύρες, απλά με άλλα σχέδια.
"Αυτή" είπα και σήκωσα μια. "Πάμε" συνέχισα και ξεφύσιξε. Έβαλε τα βιβλία της μέσα και κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο.
"Επ χοντρή" είπε ο κόπανος από την άλλη πλευρά του στενού δρόμου.
"Τι γίνετε Logan;" ρώτησε χαμογελώντας
"Θα με πάτε" ανακοίνωσε και κοίταξα περίεργα
"Η Bella τι απέγινε;" απόρησε η Helen
"Στο συνεργείο. Αλλάζουν τα τακάκια. Πάμε" είπε και μπήκε στην θέση του συνοδηγού σπρώχνοντας με στο πίσω κάθισμα. "Στο Πανεπιστήμιο πας όχι στην εκκλησία" με κορόιδεψε για τα μακριά μου ρούχα
"Logan κόψε" τον μάλωσε η Helen και της είμαι ευγνώμον. Ευτυχώς η διαδρομή δεν κράτησε πολύ και ο κόπανος δεν έκανε κανένα άλλο σχόλιο. Μόλις πάρκαρε βγήκα τρέχοντας για να απομακρυνθώ όσο περισσότερο μπορώ από κοντά του.

Λίγα μέτρα μπροστά μου είδα τον Lucas. Περπάτησα να φτάσω δίπλα του αλλά με αγνόησε και έφυγε από την άλλη κατεύθυνση. Είχε ένα μαυρισμένο μάτι, το δεξί άκρο του χειλιού του ήταν σκισμένο και τα γυμνασμένα χέρια του είχαν μελανιές. Τι στο καλό; Χθες μου έλεγε πόσο με αγαπάει και πως θα περιμένει να με ξαναδεί και σήμερα με προσπερνάει σαν τον χτύπησα εγώ;!

Κάθισε στο παγκάκι μαζί με όλους τους άλλους και πήγα κοντά του. 

"Γεια" μου είπε ο Isaac αλλά τον αγνόησα.
"Μπορώ να σου πω λίγο; Παρακαλώ;" ρώτησα σιγανά και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Έμεινε να κοιτάει κάποιον που δεν με ενδιέφερε για να μάθω ποιος ήταν
"Δεν είναι καλή ιδέα" απάντησε
"Ναι. Οκ. Έλα να σου μιλήσω λίγο. Σε παρακαλώ" παρακάλεσα δεύτερη φορά.
"Σου είπα ότι δεν θέλω" φώναξε. Κάτι δεν πάει καλά. Δεν θα του περάσει έτσι
"Και εγώ σου είπα ότι θέλω! Έλα πριν μας κάνω ρεζίλι και τους δύο εδώ" απείλησα. Δεν μου αρέσει να λέω πράγματα που δεν θα κάνω, αλλά έπρεπε να πω κάτι. Το βλέμμα του έμεινε σταθερό μέχρι που γύρισε να με κοιτάξει. Σηκώθηκε και πήγαμε στο απέναντι παγκάκι

Δεν με κοίταζε στα μάτια. Απλά κάθισε δίπλα μου. Μύξα στην μύτη έχω;

"Μπορώ να μάθω γιατί φέρεσαι παράξενα;" ρώτησα ήρεμα
"Δεν φέρομαι παράξενα. Εσύ όμως ναι! Τι ήταν αυτή η απειλή;" ρώτησε και εκείνος εκνευρισμένος
"Ήθελα να σου μιλήσω. Χθες ήσουν τρομερά γλυκός και σήμερα ούτε που με κοιτάς" εξηγώ
"Ίσως γιατί ντρέπομαι για τα χθεσινά; Ίσως γιατί απλά σε βαρέθηκα; Ίσως γιατί κατάλαβα πως δεν θέλω να είμαι κοντά σου; Ίσως γιατί δεν τα έχουμε για να περνάω χρόνο μαζί σου;" Εξακολουθεί να μην με κοιτάει. Δάκρυα απειλούν τα μάτια μου
"Χθες μου είπες πως με αγαπάς" υπενθυμίζω πληγωμένα
"Εχθές" απάντησε μονολεκτικά και σηκώθηκε. Πήγε πάλι στην παρέα του. Τι ήταν αυτό;