He

~5~

Πάω και βάζω τα μακαρόνια που έφτιαξα εχθές το βράδυ. Είναι αρκετά για να φάμε και οι δύο μας.

"Helen θες να σου βάλω μακαρόνια;" ρωτάω ευγενικά
"Ναι αν μπορείς" μου λέει και γνέφω
"Logan;" ρωτάω προσπαθώντας να δείξω ότι δεν με πειράζει η αγένεια του
"Μπα. Δεν θέλω να πάθω τροφική δηλητηρίαση" σχολιάζει και προσπαθώ να κρύψω το ξάφνιασμα που μου προκάλεσε το αγενές σχόλιο του.
"Logan μαζέψου!" τον μαλώνει η Helen και της είμαι ευγνώμων που με υπερασπίστηκε

Πάω και γεμίζω δύο πιάτα φαγητό. Τα κρατάω στο χέρι μου και πάω προς το δωμάτιο της. Βλέπω τον Logan να παίζει με ένα στρίνκ στα χέρια του και την Helen να προσπαθεί να του το πάρει. 

"Σου έφερα το φαγητό" Λέω ευγενικά στην Helen και της το δίνω. Μόλις πάω να φύγω ο κόπανος μου αρπάζει το γεμάτο φαγητό, πιάτο μου.
"Εμ συγγνώμη αλλά δεν ήθελες να σου βάλω. Οπότε αυτό το πιάτο είναι δικό μου" λέω προσπαθώντας να μην θυμώσω
"Τώρα θέλησα! Απλά τράβα βάλε άλλο. Τόσα πιάτα έχεις" λέει αδιάφορα και τρώει μια μεγάλη αγενή μπουκιά από το φαγητό μου "Χάλια είναι!" συνεχίζει βάζοντας άλλη μια

Κοιτάζω την Helen και μου ανασηκώνει τους ώμους. Της λέω άηχα πως μόλις φύγει θα πρέπει να μιλήσουμε και γνέφει.
Πάω να βάλω ένα πιάτο φαγητό στον εαυτό μου -ξανά- και να μπω στο δωμάτιο μου να διαβάσω τα σημερινά μαθήματα.
Κάθομαι πάνω στο κρεβάτι μου και πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τον κόπανο εεε συγγνώμη Logan να τρώει. Μόλις το αντιλαμβάνομαι τρέχω και κλείνω την πόρτα. Τίποτα δεν πρέπει να με αποσπάσει.

Όταν το ξυπνητήρι μου χτυπάει η ώρα είναι τρις. Το πρόγραμμα μου λέει πως τελείωσα το τρίωρο διάβασμα μου. Καθώς μαζεύω τα βιβλία μου από το γραφείο και τα βάζω στην τσάντα που θα πάρω στο Πανεπιστήμιο, η πόρτα ανοίγει διάπλατα -χωρίς να χτυπήσει.

"Ακόμα διαβάζεις ρε φυτό!" μου λέει και σηκώνομαι εκνευρισμένη 
"Που είναι η Helen;"ρωτάω προσπαθώντας να κρατήσω χαμηλά τον τόνο μου.
"Χέζει. Πω δεν το πιστεύω πως η Helen έμπλεξε στο διαμέρισμα με ένα φυτό" λέει και ανακατεύει τα μαλλιά του
"Δεν είμαι φυτό και σταμάτα να με αποκαλείς έτσι!" υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Το μόνο που κάνει είναι να προχωρήσει προς το μέρος μου, αναγκάζοντας με να κάνω βήματα πίσω. Το σώμα μου συγκρούεται με τον τοίχο και τα σώματα μας ενώνονται
"Φύγε από πάνω μου" λέω όσο ποιο ευγενικά μπορώ. Δεν απαντάει. Απλά πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου

Oh Θεέ μου θα με φιλήσει;! Αν το κάνει; Δεν θέλω! Βοήθεια Helen!

Φωνάζω από μέσα μου. Καθώς η απόσταση μεταξύ των χειλιών μας είναι σχεδόν μηδενική κάνει στα δεξιά το κεφάλι του πλησιάζοντας τα χείλι του στο αφτί μου