KAÇIKLAR

×35×

Selamm^^

Nasılsınız bakalım? Umarım çok iyisinizdir :)

Hayalet okuyucu arkadaşlarım umarım sizde iyisinizdir :)

Bölüm şarkımız: Perdenin Ardındakiler- Beni Kendinden Kurtar

Bölüme geçmeden önce vote vermeyi unutmayın ve yorumlarınızı da eksik etmeyin lütfen..

Birde normalde Melodi'den başlaması gerekiyordu ama çok heycanlı olduğu için ve onu yazmak istediğim için Poyraz'dan yazdım :)

İyi okumalar💙

⚡⚡

Poyraz'dan;

Öptükten sonra geri çekildim ve gülümseyerek elini tuttum.

"Şans öpücüğü sevgilim.."

Nazlı utançla gözlerini yere eğerken babam "Adapta kalmadı artık," diyerek söylendi.

Ona dönüp beceriksizce sırıttım ve "Afedersin baba, o kadar tatlı göründü ki gözüme öpesim geldi." Deyip omuz silktim.

Babam gözlerini kısmış "Bir daha olmasın," dedi dişlerinin arasından sinirle bana bakarken.

Annem boğazını temizledi ve "Artık açılış konuşmasını yapın isterseniz, millet toplandı." Diyerek dağıttı konuyu.

Işık'a kaydı gözlerim. Öylece bana bakmaya devam ediyordu. Canı yandı mı acaba diye merak ettim.

Hala beni seviyor mu? Neden döndü ki sanki? Ne istiyordu benden? Niye izin vermiyordu onu unutmama? Ya da ben neden hiç onu unutamamıştım bu zamana kadar?

Kirpiğinden yuvarlanan yaşı hızlıca silerken, Nazlı kulağıma doğru "Ne yaptın sen az önce?!" Diye sordu kısık bir sesle.

"Öptüm?" Göz kırptım çapkınca sırıtarak. Nazlı utansada hoşuna gittiği için bir şey demezken ben Selin halama dönüp "Çıkalım mı hala?" Diye sordum.

"T-tabi." Kekeleyen halamla şaşkınca ona baktım. O neden böyle oldu ki?

Nazlı'yı arkamda bırakıp halamla ilerlerken annem Nazlı'nın yanına gitmişti.

Sahneye çıktığımızda halam mikrofonu eline almış konuşmaya başlamış ben ise elimi arkamda birleştirip gülümseyerek etrafa bakınmaya başlamıştım.,

Halam "Hepiniz hoş geldiniz," dediği anda alkışlamaya başladılar.

Karakoldan, babamın şirketinden, Melodi'nin hastaneden, hatta liseden bile bir çok arkadaşım buradaydı. Gözüm tekrar Işık'a değince kaçırmak istedim ama öyle bir bakıyordu ki gözlerimi ayıramıyordum.

Sanki her şeyi yerle bir eden benmişim gibi bakıyordu. Gözleri sanki uçurumun kıyısıymış gibi. Tüm olanların, şimdi yaptığımın suçlusu benmişim gibi, neden öyle bakıyordu gözleri?

Hiç utanmasam şurda durmuş öylece gözlerine bakarak şiir yazacaktım.

Tam bir ahmaktım!