KAÇIKLAR

×40×

Selamm^^

Yeni bölüme hoşgeldiniz..

Bölüm şarkımız: Eda Baba- Ellerimde çiçekler

Şarkının bazı kısımları Işık'ın hislerini anlatıyormuş gibi hissettiğim için koymak istedim ve o söylüyormuş gibi farz ettim..

!...FİNALE SON 10 BÖLÜM...!

Yıldızımızı parlatmayı unutmayalım!

İyi okumalar💙

⚡⚡

Poyraz'dan;

Direksiyonda ki ellerim sabahtan beri sıkmamdan dolayı kızarırken, kafamın içinde dönme dolap gibi dönüyordu sorular.

Eğer izin verseydim ve konuşsaydık Işık ne konuşacaktı benimle? Ya Nazlı'yla ne işi vardı o kafede? Öğrenmiş miydi yoksa? Yok, yok canım öğrense sakin kalır mıydı? Kalmaz mıydı? Kalmazdı herhalde, belki suratıma bile bakmazdı..

Peki ben öğrenirse ne yapacaktım? Nasıl bakacaktım yüzüne? Gözlerime bak dedi, bakamadım. Öğrenirse kendisi bakmak istemeyeceki artık gözlerime.

Her şeyi mahvettim.

Yolda olan gözlerim buğulanırken Nazlı'nın telaşlı sesi doldu kulaklarıma. "Poyraz yavaş sür diyorum şu aracı duymuyor musun beni? Kaza yapacağız şimdi!"

Aniden arabayı sağa çektim. Nazlı ne yapmaya çalıştığımı çözmeye çalışırken, ben kafamı direksiyona yaslayıp nefes almaya çalıştım.

Nefes alamıyordum lan ben!

Tam nefesi içime çekerken tıkandığımı hissediyordum ve tamamlayamıyordum. Ben, o nefesi geri veremiyordum. Gözümün önüne Işık'ın yağmurlu yeşilleri gelince zaten dolan gözlerim taştı. Akmaya yer arıyorlardı. Müsait yeri buldular ve süzüldüler yanaklarımda. O an geldi gözümün önüne, daha çok ağladım. Hatta hüngür hüngür ağlamaya başladım. Ben bir daha o yeşillere keyfimce bakamayacaktım..

"Poyraz.."

Kendi hıçkırıklarım dışında bir tek onun tedirgin sesi dolduruyordu arabayı. Sesini bile duymak sinirimi bozuyordu ama yanında olmak zorundaydım.

"Üzgünüm tamam mı?"

Akan burnumu çektim. Üzgünmüş..

"Seni hiçbir şeye zorlayamam ben, benimle olmak zorunda değilsin."

Sinirle kafamı direksiyondan çekip ona döndüm. Her zaman incitmeye korkarak baktığım, arkadaşım, kardeşim bildiğim, kadına şimdi nefretle bakıyordum. Ne hale getirmişti her şeyi böyle.?

"Beni zorlamak istemedin ama her şeyi babamlara bir bir anlattın!"

Sinirle bağırmamın üzerine gözleri dolmuştu. Bu umrumda değildi! Beni mahvetmişti. Onun ağlaması umrumda değildi! Derin bir nefes aldı ve kafasını cama döndürdü.

"İstemiyorum ben o bebeği.."

Birden göğsünün inip çıkmayı kestiğini fark ettim. Söylediğim cümleyle nefes almayı kesmişti. Donuk bakışlarıyla bana döndü. Ciddi olup olmadığımı ölçmek istercesine taradı yüzümü. Bense hiç bir tepki vermeden yüzüne baktım sadece. Ya ben ona o gözle bakamamıştım ki bir türlü, nasıl böyle oldu..