KAÇIKLAR

×36×

Selamlar^^

Bölüm şarkısı;
Şarkı Sertap Erener'in ama burda Elif Doğan söylüyor şarkıyı, yorumlaması beni benden aldığı için ve çok hoşuma gittiği için onu koymak istedim.
Işık söylerken mutlaka dinleyin^^

Ayrıca da vote verip yorum yapmayı unutmayın lütfen..!

İyi okumalar💙

⚡⚡

Işık'tan;

İnsanlar garipti.

Onlar için o kadar şey yapardın ederdin, çırpınırdın ama onlar sadece senin yapmadıklarını görürlerdi. Oysa ben ne çok şeyden vazgeçmiştin onun için.

Kendimi bile düşünmemiş sırf o üzülmesin diye kendimi yalnızlığa itmiştim ama o; neden bunu yaptın, bencilsin, ben merkezicisin gibi şeylerle suçlamıştı beni..

Haklı mıydı?

Elbette öyleydi.

Ben bencildim.

Onun üzülmeyeceğini sanarak onu daha çok üzmüştüm. Kalbini kırmıştım. Hiç düşünememiştim. Kalbi evim olan adamın kalbini darma duman ederek çekip gitmiştim. Şimdiyse geri dönüp ayarlarıyla oynuyordum. Kesinlikle sonuna kadar haklıydı Poyraz. Ben aptalın tekiydim.

Amacım neydi ki? Onu sürekli arayarak, birden karşısına çıkarak ne yapmayı amaçlıyordum? Hemen kollarıma koşup beni af mı edecekti yani? Bunu mu bekliyordum?

Gerçekten bir ahmaktım!

Onu seviyordum ve üzülmesi en son isteyeceğim şeydi. Onun için geri gidecektim. Burda gözünün önünde kalıp ona acı çektirmek değildi niyetim.

"Aç artık!"

Göz yaşlarımı sildim ve ayaklandım. Poyraz'la konuştuktan sonra eve berbat bir halde gelmiştim. Tabi evdekiler bu halimi görünce merak edip sormuş bense onların sorularını cevaplamak yerine kendimi odama kapatmıştım.

Deminden beri kapıyı açıp ne olduğunu anlatmam için dil döküyorlardı ama nafile. Neyse ki babam evde değildi ama, o yine ne yapar eder bu kapıyı kırardı. Hasta olduğumu öğrendiğim ilk günü gelmişti aklıma..

Daha fazla düşünmek istemediğim için hızla kapıyı açtım.

Baran açar açmaz beklemeden beni kendine çekip sararken bende hemen kollarımı beline doladım ve huzurla gözlerimi yumdum.

Baran'ın hemen ardında duran annem "Ne oldu?" Diye sordu.

Endişeli ve dolu gözleriyle beni süzüyordu. Ne zaman bana baksa ağlıyordu. Hep benim yüzümdendi. Babamda öyle. Ben artık benim yüzümden ağlamalarını istemiyordum.

Birden New York'a gelip beni öyle görmeleri geldi aklıma..

✨

Aynada olmayan saçlarıma bakıp ağlıyordum.

Tekrar uzamaya başlamışlardı ve ben tekrar kesmek zorunda kalkmıştım. Lanet olasıca hastalık tekrar nüksetmişti çünkü.

Tamam demiştim, geri dönecektim ama olmamıştı işte.. Hayallerim derin sulara gömülmüştü. Oysa Poyraz'la yapmayı hayal ettiğim çok şey vardı..

New York'ta uzun kalacağımı anlayınca bir ev tutmuştum. Sürekli hastanede kalmak çok can sıkıcıydı. Bunalmıştım. Tekrarlayan hastalığı ikinci defa kabul etmemde kolay olmamıştı elbette. Hastanede kalmak istemediğimi söylediğimde Vedat hastaneye yakın bir ev bulmuştu bana.