1.BÖLÜM|BARMEN

287 35 7
                                    

1.KISIM

'İstanbul neden bu kadar yağmurlu bugün?' diye içimden geçirdim kendi kendime.
"Şşt! İşine dön!"
Barın camından kafamı çevirip bar işletmecimiz Hayri abiye baktım.
Her zaman çattığı kaşlarıyla masaların yanından geçip etrafı kolaçan ediyordu

"Barmen kız!"

Kafamı masanın ucunda zor ayakta duran adama çevirdim.

"Bir otuz beşlik yollasana?"

Benim işim istedikleri şeyi önüne koyup paramı almaktı. O adam o alkol den ölücek miydi? Kimin umrunda ki?
Bar diye nitelendirdiğimiz yer şarkılar söylenen, ışıklı, ergen gençlerimizin ve artık yaşının ortalarına gelmiş insanların terlerinin birleştiği, yalandan ibaret bir.

Nedense her ne zaman barmenlik yapsam kendimi İncir Reçelin de hissediyordum. Şarkıyı söyleyen bizim Hakan değilde uyuşuk sesiyle insanları beyinlerinde derin yaralar yapan Halil Sezai olduğunu hayal ederdim.

"Güzellik?"
Sesin gelmesiyle gözümde oluşturduğum toz pembe hayal bulutu dağıldı ve birden gerçeğe döndüm. Ah unutmuştum ben ordaki barmen kız kadar cesur, güçlü ve kafa göz dalan biri değildim. Benim en iyi yaptığım şey susmaktı.
"Çıkışta ne yapıyorsun?"
"Ne içiyorsunuz beyler?"
İki adam da gülüp beni gözleriyle hala taciz ediyorlardı.

Bende onları süzgecimden geçirdim.
Her zaman ki tiplerdi.
Otuzlu yaşlarda evinde huzura kavuşamamış ailesine bakamayan ama bir numaralı baba numarası yapanlardandılar biz buralarda onlara 'gavat' olarak nitelendiriyoruz.
Belkide diyorsunuz dur 'ne abarttın alt tarafı bir bar' diye.
Bazı yerler vardır ki pavyondan farksızdır.
_____________________________
Işık: İstanbul'da barmenlik yapan kimsesiz bir kız. Kendi halinde üniversite üçüncü sınıf öğrencisi. Bu kız kendini iyi yetiştirmek için elinden geleni yaptı. Belki ona şimdiye kadar kimse sahip çıkmadı gerekte yoktu ama kalbine sahip çıkacak biri çıkarmıydı?


(19.263) toplam kelime 

AŞK BOMBASIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin