ვარდისფერი და მძიმე

26

-სახე დამიბუჟდა,-თეჰიონმა ცარიელ საწოლში გაიღვიძა, ფარდები საგულდაგულოდ იყო ჩამოფარებული და გარედან წვიმის ხმაც აღწევდა. მელანქოლიური გახდა კიმი, არ უნდოდა ასეთი ამინდი.

-გუუუ, სად ხაარ?-დაიყვირა საწოლიდან და ისევ თავით ჩაემხო ბალიშში.

-რა გაყვირებს? ადექი ვისაუზმოთ.

-არ მინდა.

-გაგიტკბა სამსახურის გაცდენა?-დასცინა ჯონგუკმ და საბანი მხრებიდან გადააძრო.

-სამსახური? შენ რატომ ხარ აქ? სამსახურში არ უნდა იყო?

-თეჰიონ, იცი რომელი საათია? ჩემი ცვლა დასრულდა.

-ემ..-კიმმა დაბნეულად გაახილა თვალები, გამოდის მთელი დღე ეძინა?

-ზარმაცო, ჩემი პატარა ძილისგუდა.-გუკმა მოკლემკლავიანი მაისურის მკლავებზე დაიწყო თამაში, თან კისერში კბენდა კიმს.

-აბა ვისაუზმოთო რატომ თქვი?

-პირდაპირ ვახშამი გინდა?-გამომწვევად უჩირჩულა და დაწყებული გააგრძელა.

-სულ არ მინდა ადგომა, საწოლში რას შემომთავაზებ?

-საწოლში?-გუკმა ტუჩებზე მიიბჯინა თითი, თითქოს ფიქრობდა.-საწოლში შემიძლია სახე მოგაჭამო.-პატარა კოცნებით დააცხრა ბიჭის სახეს. კიმის კისკისი ყველაზე ლამაზი მელოდეია იყო ჯონგუკისათვის.

  თეჰიონმა ვერაფრით რომ ვერ მოიგერია თავდასხმა ჩაეხიტა ჯონს და თმაში დაიწყო თამაში.

-მიყვარს შენი სუნი.

-ხატოვნად მაინც გეთქვა, სურნელი..-დაიწუწუნა გუკმა.-ახლა მგონი რაღაც მამაკაცური ოფლიანობის გამო შემამკე.

-ახლა ვინაა სულელი?-თეჰიონი ბიჭის კალთაში გადაჯდა და ისე მოეხვია მილიმეტრიც არ დარჩენილა მათ შორის.

-თეჰი..

-ჰმ?

-მაკოცე რა.

-როგორც შენ არ მომეცი ჩემი კუთვნილი მინეტი წუხელ ისე ვერ ეღირსები კოცნასაც.