დასაძინებლად ასულ თეჰიონს ჯონგუკი საწოლში მობუზული დახვდა. -ისევ აქ ხარ?-შეცხადა კიმმა.
-ჭექა-ქუხილის მეშინია.-მოიტყუა ჯონმა და ისევ თეჰიონის ბალიშში შეძვრა, სასწაული სურნელი უდიოდა კიმის ბალიშს.
-არ მაინტერესებს, ადექი და გაეთრიე აქედან.
-თეჰიონ, გთხოვ.
-კარგი, როგოეც კი წვიმა გადაიღებს წახვალ!
-ჰო.
თეჰიონი დასაძინებლად მოემზადა და ისევ დავალებას მიუჯდა, მომდევნო სამი საათი ცხვირი არ ამოუყვია სამეცადინოდან, ძალიან დაღლიკი იყო, მაგრამ ამინდის შეცვლას ელოდებოდა და ფეხს ითრევდა, ბოლოს საფეთქლებში დაძაბულიბამ აიძულა საწოლში შეწოლილიყო. ჯონგუკი ბალიშთან ჩახუტებული უყურებდა რაღაცას ტელეფონში.
-აქ ვერ დაიძინებ.
-სხვა გზა მაქვს? ფობია მაქვს-მეთქი და იატაკზე ხომ არ დამაგდებ? თუ გინდა შენ დაწექი იქ.
-კარგი, ჩუმად იყავი, უნდა დავიძინო, იცოდე, თუ არ წახვალ დილას დაცვას დავუძახებ.
-კარგი პრინცესავ.-თეჰიონმა თავი უცნაურად იგრძნო. ჯონგუკის ამონასუნთქი მოხვდა და აშკარად იგრძნო მენთილის ძლიერი არმომატი.
-შენ რა კბიკები გაიხეხე?
-ჰო.-მხრები აიჩეჩა ჯონმა.
-იმედი მაქვს თითით.
-არა, შენი ჯაგრისით.-მხრები აიჩეჩა ჯონმა (ისევ).-მომეწონა სავლები, კარგ არომატს ტივებს.
-იცი რომ ეს არაჰიგიენურია?-დაიკივლა თეჰიონმა, მაგრამ ისევ ააფარეს პირზე.
-შენს პირში რომ დავასრიალებდი ენას ეგ ჰიგიენური იყო?-სერიოზული ხმით იკითხა ჯონგუკმა და კიმს ხმა ჩაუვარდა. სასწრაფოდ გადატრიალდა და თვალები დახუჭა. სხეული ეწვოდა ისეთი გრძნობა ჰქონდა როგორიც ბავშვობაში, როცა ტკბიკეული უნდოდა მაგრამ ვერ ბედავდა აეღო, კანზე გრძნობდა ჯონგუკის სიმხურვალეს, მაგრამ მიკარება ვერ გაებედა.
YOU ARE READING
ვარდისფერი და მძიმე
Fanfiction🔞 დასრულებული მომბეზრდა.-„ფულის კეთება მობეზრდა?" გაიფიქრა თეჰიონმა, თავისთვის. როგორ შეიძლება ფულის კეთება მოგბეზრდეს და თან ასეთი ღატაკი იყო? თეჰიონს არ ესმოდა.
