PHOBIA ● Lee Know

☆14°

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Taksiden çıktıkları gibi hastanenin içine koştu Eun Ji ve Minho. Hemen danışmadan yeri öğrendiler. Ardından koştura koştura dördüncü kata çıktılar. Hâlâ el ele tutuşuyorlardı.

Dördüncü kata gelip ameliyathanenin önünde durduklarında yere çöküp ağlayan Jin Ri ile karşılaştılar. Eun Ji Minho'nun elini bırakıp onun yanına çömeldi ve elini dizine koydu. Jin Ri bacağında hissettiği el ile başını kaldırıp baktığında Eun Ji'yi görmesiyle hemen onun boynuna sarıldı. "Eun Ji-ah, çok korkuyorum."

Eun Ji de korkuyordu ama derin bir nefes alıp Jin Ri'nin sırtını sıvazladı. "Umarım bir şey olmayacak."dedi ve hafif geri çekilip "Peki ne oldu?"diye ekledi.

Jin Ri burnunu çekip "Bilmiyorum. Ben bu akşam eve gelip gelmeyeceğini sormak için onu aramıştım fakat telefonu hemşire açtı. Kaza yapmış. Sanırım arabayı kullanırken birisiyle telefonda konuşuyormuş. Kavga etmişler ve araba birden kontrolden çıkmış. Ameliyata aldılar bir saat önce ama hâlâ ses seda yok."dedi ağlayarak.

Eun Ji ne diyebileceğini bilmiyordu. İçeride ki babasıydı ve kalbi sıkışıyordu. Jin Ri'ye tekrar sarıldı ve bir süre öyle kaldılar. Ardından Jin Ri biraz rahatlamak ve kendine gelmek için elini yüzünü yıkamaya lavaboya gitti. Eun Ji ise donuk bir şekilde dörtlü sandalyeye oturdu. Minho da az sonra yanına oturdu usulca. Buraya kadar gelmişti fakat ne diyeceğini bilmiyordu.

O bir şey demese bile Eun Ji onun varlığından güç alıyordu. Başını eğip onun omzuna yaslandı yavaşça. Ağlamaklı çıkan sesiyle "Minho,"dedi. Minho 'hmm' diye ses çıkardı. "Hiç dua biliyor musun?"
"Ne?"
"Babam için dua eder misin?"dedi Eun Ji.
Minho başını hafifçe ona çevirip "Neden?"diye sordu.
"Kalbi temiz olanların duası kabul olurmuş. Benim için dua eder misin? Henüz babamı kaybetmek istemiyorum..."dedi dolan gözleriyle.

Minho yutkundu. Onun kalbi temiz miydi ki?

Yine de küçükken sıkça kullandığı duaları etti. O zamanlar pek bir işe yaramazdı fakat belki şimdi tutardı ha? Sonuçta bu sefer kendisi için değil bir başkası için ediyordu.

'Lütfen Eun Ji'nin üzüleceği bir şey olmasın. ' diye geçirdi içinden.

Birkaç dakika sonra Jin Ri geri geldi. Ağlaması durmuştu fakat ağlamasının izleri duruyordu yüzünde. Gözleri şişmiş, yüzü kızarmıştı.

İki gencin yanına oturduğunda gözleri bir süreliğine Minho da takıldı. "Seni tanıyor gibiyim. Eun Ji'nin arkadaşı mısın?"diye sordu.

Eun Ji onun yerine başını salladı. "Evet. Yan komşumuz ve benim sınıf arkadaşım."dedi.
Jin Ri başını sallamakla yetindi. Şimdi bunları düşünecek hali yoktu.

Yaklaşık bir saat sonra doktor çıktı ameliyathaneden. Onlar için yıllar gibi gelmişti. Doktoru görür görmez ayaklandılar. "İyi mi?"diye sordu Jin Ri.
Doktor başını salladı. "Evet. Hastamız gayet iyi. Biraz zorlu bir operasyondu fakat hallettik. Birazdan onu odaya alacaklar."dedi.
"Peki ne zaman görürüz?"diye sordu bu sefer Jin Ri. Doktor "Biraz dinlensin. Birkaç saat sonra görebilirsiniz."dedi gülümseyerek. Jin Ri rahat bir nefes verdi. "Tamam. Çok teşekkür ederim doktor bey."dedi sevinçle ve Eun Ji'ye sarıldı.

Eun Ji de çok sevinmişti. Uzunca sarıldılar birbirlerine. O sırada Jin Ri'nin telefonu çalmaya başladı. "Benim buna bakmam lazım. Siz bekleyin çocuklar."dedi ve uzaklaştı yanlarından.

Eun Ji o uzaklaşır uzaklaşmaz koşup Minho'nun boynuna sarıldı. "Çok teşekkür ederim!"
Minho şaşkınlıkla kalakaldı. Bu kız dengesizin tekiydi. Ne diye sürekli ona sarılıyordu ki? Onun yüzünden kalbi bir garip oluyordu.