PHOBIA ● Lee Know

☆28°

Biraz geç attım kusura bakmayın♡

Han nehrinin yanına gelmişlerdi. Oldukça serin bir geceydi. İnsanın iliklerine işliyordu soğuk. Fakat Eun Ji'nin kalbindeki ateş o soğuğa meydan okuyordu.

Babası arkasından "Daha sıcak bir yere mi gelseydik? Neden burayı istedin ki?"diye sordu ellerini birbirine sürtüp ısıtırken.

Eun Ji ağzından çıkan buharı izlemiş ardından babasına çevirmişti bakışlarını. "Benim yüzümden mi?"diye sordu.

Babası anlamamış, kaşlarını çatarak "Ne?"demişti.

"Jin Ri unnieyle benim yüzümden mi kavga ettin?"

Bir şey demedi babası. Eun Ji titrek bir nefes verdi. "Eğer sorun bensem bunu bana söylemeliydiniz. Söylemeliydin. Beni istemediğini biliyorum ama 'belki bir umut' demiştim."sesi de titremişti. Gözleri dolmaya başlarken derin bir nefes alıp babasının gözlerine baktı.

"Belki de beni yetimhaneye vermelisiniz. Zaten on sekizime az kaldı. Ondan sonra da başımın çaresine bakarım."dedi. Ağlamamaya ve kendini acındırmamaya çalışıyordu.

"Benim yüzümden bir daha Jin Ri unnie'yle kavga etme. O hamileymiş hem. Stresden uzak durmalı."dedi. Sonra "Ama yeni doğan bebeğe iyi babalık yap tamam mı? Onu koru. Sırtını yaslayabileceği bir babası olsun. Derdini tasasını annesine anlatsa da, benim arkamda dağ gibi babam var desin o. Onu yalnız bırakma, terketme. Tek dileğim bu."titreyen sesi sona doğru kısık çıkmış, gözlerinden yaşlar akmıştı. Artık ağlıyordu.  Hızla yanağindaki yaşı silmiş, "Her neyse, ben eve gideyim. Bir kaç saatliğine çıkmıştım zaten.."

Yana bir adım atmıştı ki bedenini uzun, sıcak kollar sardı. "Özür dilerim. Özür dilerim kızım. Sana böyle hissettirdiğim için özür dilerim. Sorun sen değilsin. Sorun benim. Sorunun ta kendisi benim. İyi bir baba olamadım. İyi bir insan olamadım. İlk göz ağrıma bakamadım...."

Seo Jun da kızına sarılmış ağlarken, bir süre öyle kaldılar. Eun Ji uzun zaman sonra babasının kolları arasında olmaktan mutluluk duyuyordu.

Sonunda ayrıldıklarında bir banka geçip oturdular.

Seo Jun derince bir nefes alıp anlatmaya başladı.
"Annen seni bana verirken bir müddet bende kalacağını, seninle konuşup hiç seni kendime bağlandırmamamı söyledi. Seninle o kadar uzun zamandır görüşmüyorduk ki, baba olduğumu bile unuttum. Nasıl baba olunur unuttum. Ama son zamanlarda seninle konuşabilmek istedim. Araba kazası yaptığım gün, annen aradı beni. Seni geri alacağını, heber vermemi söyledi. Ben de seninle konuşmak, dertleşmek için geliyordum. O böyle söyleyince tartışmaya başladık. Sonra da kaza yaptım. Hastane odasında seninle konuşurken ne söyleyeceğimi bile bilmiyordum. Bu yüzden saçmaladım ve seninle konuşabilme fırsatımdan bir tanesini kaybettim. Annen eve gelipte seni götüreceğini söylediğinde, sen gittikten sonra Jin Ri onu kovdu. Bana da ona karşı boyun eğmememi söyleyip kızdı. Açıkçası Jin Ri ile birbirinizi bu kadar sevebileceğiniz ve bağlanabileceğiniz aklıma gelmemişti. Annene karşı bir şey söyleyememin nedeni velayetinizin onda olması. O istemedikçe bende kalamazsınız. Bu yüzden bir şey diyemiyorum. Özür dilerim. Zamanında seni ona bırakmak yerine yanıma almak için diretmeliydim. Fakat o sıralar cebimde beş kuruşum yoktu. Sana bakamazdım. Annene karşı sessizliğim ve senin peşinden gelmeyişim Jin Ri'yi kızdırdı. Haklıydı tabii. Kötü bir babaydım ve yakında bizimde çocuğumuz olduğunda ona da böyle yapabileceğimi düşündü."

Eun Ji bir şey demeden dinlemişti. Babası kızına dönmüş ve ellerini kavramıştı. "Özür dilerim kızım. Şuan özür dileyerek bile bencillik yapıyorum belki de. Ben sana layık bir baba olamadım. Güçsüzdüm. Seni üzdüm. Nasıl telafi edebilirim bilmiyorum. Affedilmeyi de hak etmiyorum..."dedi.