PHOBIA ● Lee Know

☆17°

°°°°°°°°°°°°°°°°°

Kang Eun Ji

Kilidi değiştirmişti...

Gözlerim dolarken zile bastım.  Bekledim ama açmadı. Tekrar bastım, ve tekrar. Elimle kapıya vurdum, "Minho. Açar mısın lütfen."
Kapı deliğinin önünde bir karartı gördüm. Kapının hemen ardındaydı ama açmıyordu. Haklıydı, ben olsam ben de açmazdım. Soonie'nin miyavlama sesini de duydum.

"Minho-yah, özür dilerim. Hata ettim. Lütfen böyle yapma senin için endişeleniyorum. Evet sana zarar verdim. Hangi akılla yaptım gerçekten bilmiyorum. Sırf bu yüzden kafamı duvara sürtesim geliyor. Lütfen böyle yapma özür dilerim."

Ses çıkmadı. Ama hala oradaydı hissedebiliyordum. Gerçekten pişmanım öyle yapmamalıydım. Gözümden bir damla yaş düşerken alnımı kapıya yasladım. Elimle güçsüzce iki kez daha tıklattım kapıyı.

"Buradasın biliyorum. Hemen kapının ardındasın. Kokun geliyor bir kere. Anlıyorum seni. Şu anda gözünde yeni bir canavardan başkası değilim. Güvenini sarstım. İlk karşılaştığımız anda da sana zarar vermiştim. O zaman bilmiyordum ama bu sabah az çok bilmeme rağmen sana kötülük ettim. Tamam açma kapıyı. Açmak zorunda değilsin elbette.  Sadece özür dilerim tamam mı. Yapabileceğim ya da söyleyebileceğim başka bir şey yok. Yemeğini yemeyi unutma tamam mı? Buzluğa yemek koymuştum, onlardan ye. İlacını da içmeyi unutma sakın. Kalın giyin, havalar soğudu. Üşütmeni istemiyorum."

Ses gelmedi yine. Başımı kapıdan çekip bir adım geri gittim. "Neyse ben gideyim artık. Bir şey olursa yine de ara beni olur mu? Saat kaç olursa olsun gelirim. Ben babamın yanına hastaneye gideceğim şimdi. Soonie'ye de iyi bak. Ha bir de, dün akşam yanımda olduğun için teşekkür ederim. Sen çok harika bir insansın."dedim.

Ardından yavaş adımlarla oradan uzaklaştım. Kalbim acıyordu. Bu kadar acımasının nedeni pişmanlık ve vicdan mıydı?

Onu bu zamana kadar rahatsız etmiştim. Evine izinsiz girip haneye tecavüz etmiştim, sonra da kendi cinsel dürtülerim yüzünden gerçekten taciz etmiştim. Zaten bu zamana kadar çok zor zamanlar geçirmişti.

Annesini kaybetmişti küçücük yaşında. Sonra bir kadın gelmişti güya üvey annesiydi ama ona yapmadığını bırakmamıştı.  Sonra da babası onu yüz üstü bırakmıştı. Şimdi her şey iyiye gidiyorken ben daha kötü hale getirmiştim.

Ona yeniden zarar vermiştim. Belki benim yüzümden her şeye en baştan başlamak zorunda kalacaktı. Dışarı çıkmakta zorlanacaktı, insanlarla konuşmakta zorlanacaktı... belki yine bunları atlatması yıllarını alacaktı. Belki de benim yüzümden daha mutlu ve huzurlu geçireceği yıllarını kaybedecekti. Onun yıllarını elinden almıştım...

Belki de o güzel gözlerinden yaşlar dökülüyordu yine. Kediye benzeyen yüzü asılmıştı. Benim yüzümden ağlıyordu ve korkuyordu. Hepsi benim yüzümdendi. Benim bu lanet olasıca çalışmayan aklım yüzündendi. Bu sikik hormonlarım yüzundendi! Hepsi benim aptal kafam yüzündendi!

Madem çalışmıyordu neden vardı bu akıl kafamda? Ne işe yarıyordu!

Hastanenin kapısının önüne geldiğimi fark etmemiştim. En son sanki Jin Ri'nin "Ah, Eun Ji geldin mi?"dediğini duydum. Seslendiği tarafa bile  bakmadan kafamı sinirle duvara vurdum.

"Aptalsın sen! Aptal!"diye kendime bağırırken kafamı duvara vurmaya devam ediyordum. Sadece sızısını hissediyordum. Gözlerimden yaşlar akarak vurmaya devam ederken iki el beni durdurmaya çalışıyordu.

"Ancak birilerine zarar ver sen! Aptal! Geri zekalısın Eun Ji! Sikik bir sürtükten başkası değilsin!"

Son kez sertçe kafamı vurduktan sonra gözümün kararmasıyla sendeledim. Başım dönüyordu. Elimi defalarca duvara vurduğum alnıma götürünce ılık bir sıvıyla karşılaştım, kanımdı.