PHOBIA ● Lee Know

☆32° FINAL

♡

"Korkulacak bir şey yok. Acımayacak."dedi Minho tatlı sesiyle.

Küçük köpek büyük gözleriyle Minhoya bakıyor, titriyordu. Sahibi olan genç adam, sarı, uzun saçlarıni kulaklarınin arkasına sıkıştırıp eliyle köpeğinin patisini tuttu.

"Kkami-ahh, acımayacak korkma."

Sahibi onu sakinleştirirken Minho hemen iğneyi hazırlamış ve küçük köpeğe uygulamıştı. Köpek iğnenin acısıyla küçük bir çığlık atıp kaçarken "Bak bitti. Bitti. Bu kadardı. Geçmiş olsun. Bitti."dedi.

Köpek sahibine kaçtığında, Minho sadece gülumsedi. Sahibi olan genç adam Minhoya saygı selamı verip teşekkür etti.

♡

"Soonie, Dori nerdesiniz?"

Koltuğun üzerinde birbirine sokulmuş iki kedisini görünce gülümsedi Minho. Yanlarına gidip ikisininde başını okşadı.

"Babanız annenizi bir yere götürecek. O yüzden uslu durun tamam mı? Mamanızı ve suyunuzu koydum."dedi tatlı tatlı.

Ardından ayağa kalktı ve askılıktaki kabanını giydi üzerine.

Dışarı çıkıp kapıyı kilitledikten sonra kliniğin önünden hızlı ve heyecanlı adımlarla ayrıldı.

Çok değil, iki sokak ötedeki iş binalarının önüne geldiğinde adımlarını biraz daha hızlandırdı ve içeri girdi. Güvenlikten geçtikten sonra asansöre ilerledi ve on ikinci kata çıktı.

Fazla mesaiye kalmış çalışanları geçip müdür yardımcısının odasına ilerledi. Sevgilisi Eun Ji babasının şirketinde işe başlamıştı dokuz ay önce. Direkt müdür yardımcısı olarak başlaması hem onun için zordu hemde astları tarafından kötü karşılanmıştı ama o çalışmaya devam ediyordu. Minho onun çok yorulduğunu biliyordu ve yarın bir günlüğüne izni olduğunuda biliyordu. Bu yüzden ona bir sürpriz yapmak ve negatif düşüncelerinden uzaklaştırmak istiyordu.

Kapıyı tıklatıp içeri girdiğinde dosyalara gömülmüş sevgilisiyle burukça gülümsedi. "Evet?"diye sordu Eun Ji yüzünü kaldırmadan.

Minho tamamen içeri girip kapıyı kapattı ve "Seni almaya geldim."dedi. Eun Ji duyduğu sesle hemen başını kaldırdı. Hasret kaldığı yüzü görmesiyle sevinçle ayağa kalkıp ona koştu ve sarıldı. "Minho..."

Uzunca sarıldıktan sonra Eun Ji geri çekildi. "Seni çok özledim."
Minho gülümseyip başını salladı. "Bende seni özledim. Bu yüzden almaya geldim. Hadi giyinde çıkalım."

Eun Ji bunu bekliyormuşçasına hemen başını salladı ve kabanını giydi. Bu oda ona basmaya başlamıştı ve daha fazla burada kalmak istemiyordu.

Hazırlanır hazırlanmaz çıktılar. Aşağı indiklerinde Minho Eun Ji den arabanın anahtarını almış ve kendisi sürücü koltuğuna geçmişti. Eun Ji de yorgun olduğundan arabayı kullanamayacaktı.

"Günün nasıldı?"diye sordu Minho. "Berbattı. Beş dakika mola bile veremedim. Sanki bana özel kaoslar ortaya çıkıyor şirkette. Bugünde önemli bir dosya elime ulaşmadı. Onunla uğraşmak zorunda kaldım. Bir sürü gürültü...başım ağrıdı."

Minho boştaki eliyle onun elini tuttu ve sıktı. "Neden başka bir işte çalışmıyorsun? Bu senin alanın değil zaten. Boşuna bu kadar yoruluyorsun."dedi.

"Evet... biliyorum ama kısa bir süreliğine. Sadece babam iyileşene kadar. Toparlanmaya başladı zaten. Ben sadece bir süreliğine geçtim. Babam hasta diye. Jin Ri unnie geçebilirdi ama o da kardeşime bakıyor. Mecbur iş bana düştü."