Social Media

1683

Alles werd mij te veel. 1683. Dat getal betekende je dood of je moest slim zijn. Slim zoals Jay en ik. 1683 stond voor altijd op mijn schouder. Kwam je gebouw 1683 binnen werd het op je getatoeëerd, bij jongens op hun pols bij meisjes op hun schouders. Je was op dat moment eigendom van gebouw 1683. Het was een maandenlange hel, maar ik ben weg gekomen. Hoe? Simpel, een bewaker was de deur vergeten dicht te doen. Ik had geluk, maar misschien was Jay wel slim ontsnapt. Ik ga het niet vragen, het is teveel slechte herinneringen. Ik moet weer denken aan alle mannen, al die vieze oude mannen van tussen de 40 en 70 jaar met kleine onschuldige meisjes. Elk meisje kreeg 10 a 20 mannen op een dag, als je je zelf hogerop had weten te werken waren het er maar maximaal 10. Dan was je een elite meisje. Ik veeg een traan weg. Jongens werden niet misbruikt maar hadden het nog steeds zwaar. Zwaar werk doen, niet veel eten, geen medische hulp en er was nooit vrije tijd. Hoe iedereen daar binnen zat? Gelokt met een smoesje. Als je ouders je kwamen opzoeken hadden ze opeens nieuwe kleren voor je een kreeg je de dag daarvoor rust. Mama zocht me elke week op, met Jerailo. Hun weten niks van 1683, ze denken dat het gewoon een suffe school was. Ik belde Jay op dat ik weer langs zou komen, hij zei enthousiast ja.

"Wie zijn dit?" Ik keek de 3 gespierde jongens aan, ik herkende ze ergens van, maar weet niet meer van waar. "Jongens van de buurt," hij trekt me bij mijn arm naar zijn kamer. Alsof ik niet mocht praten met die jongens, alsof ik een geheim ben. "Blijf hier, ik kom zo ja." Hij gaf me een kus en glimlachte naar me. Toen hij in de deuropening stond draaide hij zich om. "Jelly?" Hij bijt op zijn lip en ik glimlach. "Ja Jay?" "Je ziet er prachtig uit." Hij glimlacht en loopt dan naar de woonkamer. Ik ga op het bed zitten. Ik wil ook weten wat daar gaat gebeuren, waarom mag ik het niet weten? Ik hoor iemand schreeuwen, het was Jay zijn stem. Ik loop geschrokken naar de woonkamer. 1 van de jongens rookt terwijl 2 andere bezig zijn op hun telefoon. "Ik zei toch dat je daar moest blijven." Hij loopt boos naar me toe. Ik had hem boos gemaakt, voor het eerst. Ik zette een schuin lachje op. "Mag ik niet weten wat mijn geliefde met zijn 3 mysterieuze vrienden bespreekt?" Ik loop langs Jay en ga bij de jongens zitten. "Jelaysa, ga weg." Hij komt achter me staan. Ik hoor aan zijn stem dat hij bozer wordt. "Nee, ik blijf." De jongens die eerst druk bezig waren op hun telefoon kijken nu naar mij met een ernstige blik. "Fijn." Hij kalmeerd zich zelf en negeert Jelaysa volledig. "Gior, het geld. Nick blijft hier en houdt alles in de gaten, en Joey gaat met mij mee. Wanneer deze koppige mevrouw weg is praten we verder." Hij kijkt quasi-boos naar me. "En ik dan Jay? Wat doe ik?" Ik sta op, beledigd kijk ik hem aan. "Jij blijft hier en geeft me de liefde die ik nodig heb na dat ik terug ben." Hij zet zijn handen op mijn heupen en kust me. Ik duw hem weg. "Wat ga je doen? Als ik het niet weet geef ik je geen liefde." Ik loop naar de jongen die volgens mij Nick heet en ga naast hem zitten. Hij kijkt naar me en schud dan zijn hoofd. Ik hoor hem iets mompelen en dan gaat hij weer geconcentreerd verder op zijn telefoon. "Iets gevaarlijks mami, en nu weg uit deze kamer. Een prinses hoort niet bij zoveel jongens in 1 kamer." Ik slik, zoveel in 1 kamer. Hij moest eens weten dat we in de zelfde hel hebben gebrand. Dat was mijn geheim voor Jay, voor heel de wereld. Maar Jay gaat er snel achter komen.