ကိုလူလည်ရဲ့ သားကောင်ငယ်{မြန်မာဘာသာပြန်}

အခန်း(၁၁)-၆

{Uni}

ရှီလင်က သူ့ကို အစ်ကိုကြီးလို တပ်ပြီးခေါ်တာမျိုးကို လုံးဝကြိုက်တာမဟုတ်ဘူး။ ရှားချီအန်းဆီက ချွဲနွဲ့နေတဲ့လေသံနဲ့ အခေါ်ခံလိုက်ရတဲ့အချိန်မျိုးဆို ဆတ်ဆတ်ခါအောင်ကို ရူးချင်တယ်။ သူ မကြိုက်မှန်း သိသိကြီးနဲ့နှစ်ကိုယ်တူ ချစ်ရည်လူးကြတဲ့ အချိန်တိုင်း ရှားချီအန်းက အဲ့နာမည်အော်ပြီး ညည်းတတ်တယ်။ ဒီ အပျက်လိုကောင် .. သေတဲ့အထိကို လုပ်ခံချင်နေတာလား။

ရှီလင်ဆီက ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မရတာနဲ့ ရှားချီအန်းက ရှီလင်ရဲ့ အသားချောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး ထပ်မေးလိုက်တယ်။

"အစ်ကိုကြီး .. ပေးပါနော် .. ငါ တစ်ကယ်လိုချင်နေပြီ .. ငါ့ဖင်ထဲ အဲ့အတုကြီး ထည့်ရတာ မကြိုက်ဘူးလို့ .. ငါ မင်းရဲ့အချောင်းကြီးပဲ ထည့်ချင်တာ .. ဒါကြီးက မင်းဟာလောက် မကောင်းဘူး .. ပြီးတော့ မင်းဟာလောက်လည်း ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူး"

တစ်ကယ့် ပြည့်တန်ဆာတစ်ယောက် ပါးစပ်ကတောင် ဒီလိုညစ်ညမ်းတဲ့ စကားမျိုးပြောထွက်ရဲမှာ မဟုတ်ဘူး .. ရှားချီအန်းက ဘယ်လိုတောင် မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်ပဲ ပြောနိုင်ရတာလဲ။ ရှားချီအန်းမျက်ဝန်းတွေထဲက အပြုံးကို ရှီလင် မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ဒီလို အပြောမျိုး၊ ဒီလို အပြုံးနဲ့ ဘယ်သူကများ မင်းလက်ထဲမှာတောင့်ခံပြီး နေနိုင်မှာတဲ့လဲ။

ရှီလင် .. "ကျွန်လိုကောင် .. ခွေးမသား .. မင်း အပျက်လိုကောင် .. ဘယ်လိုတောင် ထန်နေရတာလဲ .. ဟမ် .. လိုးခံရတာ သိပ်ကြိုက်တယ်ပေါ့ .. အဲ့အတုနဲ့ ခဏလေးထိုးဆော့တာတောင် မင်းအရည်ထွက်သေးတာပဲဟာ .. မင်း အရှေ့က ကောင်တောင် ထောင်နေ"

ရှီလင် ပြောနေတုန်း သူ့ ပေါင်ကို မာနေတဲ့ အရာတစ်ခု လာထောက်နေသလို ခံစားရလို့ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ရှားချီအန်းရဲ့ သံချောင်းလို မာ နေတဲ့ ပစ္စည်းဖြစ်နေတယ်။ ရှီလင့် အရွယ်အစားလောက် မကြီးပေမဲ့ မာထောင်နေတဲ့ ပုံက သူ့ထက် မလျော့ဘူး။ ရှီလင် သူ့ အရှေ့က မြင်နေရတဲ့ ရှားချီအန်းရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို လက်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ချလိုက်တယ်။