ကိုလူလည်ရဲ့ သားကောင်ငယ်{မြန်မာဘာသာပြန်}

အခန်း(၉)-၄

{Unicode}

ရှားချီအန်း တောင့်ခံထားရသမျှ ရှီလင်ရဲ့ ရုတ်ခြည်းဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အရာမထင်တော့တဲ့အပြင် တစ်လျှောက်လုံးချိုးနှိမ်ခဲ့တဲ့ ဆန္ဒမီးအဟုန်က ထိန်းမနိုင်သိန်းမရ ထကြွလာကုန်တယ်။

ဘယ်သူကကော ရှီလင့်ဆွဲဆောင်မှုကို တွန်းလှန်နိုင်မှာတဲ့လဲ။ ရှီလင်က ခေါင်းငုံ့ချလိုက်ပြီး ရှားချီအန်းရဲ့ ငံ့လင့်လို့နေတဲ့ ချိုမြမြနှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းတွေခြွေလိုက်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေက ရှားချီအန်းရဲ့ မာတောင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေလို့နေတယ်။ အောက်အရပ်က ရှားချီအန်းရဲ့ တွင်းပေါက်လေးမှာတော့ မွေးခါစကလေး လက်မောင်းသာသာအရွယ်နီးပါးရှိတဲ့ နဂါးခေါင်းကြီးက နီရဲစွတ်စိုနေတဲ့ လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက် ကြီးစိုးလို့ထားတယ်။

"အား .. ဟမ်း .. အား .. ဟူး .. အာ့ .. အာ့"

ရှားချီအန်းက ရှီလင်ရဲ့ လျှာဖျားကို ဆွဲယူရစ်ပတ်လိုက်ပြီး အနမ်းတွေကို ပြင်းပြစွာတုံ့ပြန်တယ်။ အနမ်းကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စုပ်ယူသံတွေကလည်း သူတို့ကြားက ခံစားချက်တွေကို ပိုလို့တောင် ထက်သန်လာစေပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကနေ ငွေရောင်အမျှင်တန်းတွေက စီးကျလို့လာတယ်။

အချိန်ရှည်ကြာတဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံး လေမရတော့ပဲ မောပန်းလာခါကျမှပဲ အဆုံးသတ်နိုင်တော့တယ်။ မောဟိုက်စွာ လေကို လုရှူနေကြရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ငေးကြည့်နေမိပြီး ရှီလင်က အရင် စရယ်လိုက်တယ်။

ရှားချီအန်းကိုကြည့်နေရင်း ရှီလင့်နှလုံးသားလေးဟာ နူးညံ့လို့လာပြီး ရှားချီအန်း အကြားချင်ဆုံးဖြစ်တဲ့ စကားတစ်ခွန်း သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်။

ရှီလင် .. "ကိုယ် မင်းကို ချစ်တယ်"

ရှီလင့်ဆီက ထွက်လာတဲ့အသံဟာ တိုးညှင်းလွန်းပေမဲ့ အနားမှာရှိတဲ့ ရှားချီအန်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်တယ်။ ဒီစကားလေးကို ကြားရဖို့ အချိန်ကြာမြင့်စွာ စောင့်မျှော်ခဲ့ရပေမဲ့ တစ်ကယ့်တစ်ကယ် ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ စကားတစ်ခွန်းတောင်မဆိုနိုင်တော့ပဲ ရှားချီအန်းရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်ကို မျက်ရည်တွေသာ စီးကျလို့လာတယ်။