"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 41

" Μαρκελλα: Ο Βικτωρας καταφερνει να με εντοπισει μεσα στο πληθος και την βαβουρα. Ερχεται παραπατωντας προς το μερος μου. Ειναι πολυ μεθυσμενος. Με παιρνει αγκαλια. Με σφιγγει.
<< Μην ξαναφυγεις >> μου λεει, πλησιαζοντας το στομα του κοντα στο αυτι μου.
<< Δεν θα ξαναφυγω. Εγω μονο εσενα θελω κοντα μου συνεχεια !>> απανταω και τα πρωτα δακρυα κυλουν. Προσπαθω να κρυψω το προσωπο μου μεσα στην αγκαλια του. Εκεινος με πιανει απο το σαγονι και σηκωνει απαλα το κεφαλι μου. Οι ματιες μας συναντιουνται.
<< γιατι κλαις; >>
<< ....απλα με συνεπηρε η στιγμη..>> λεω αργα.. Με φιλαει. Σταματαει, αλλα εγω τον πιανω και συνεχιζω. Θελω το μυαλο μου να ξεχασει, να διαγραψει τον βιασμο... ο Βικτωρας δεν ειναι σαν εκεινον. Ειναι γλυκος και τρυφερος, νοιαζεται πραγματικα για εμενα. Τραβιομαστε στο υπνοδωματιο στο ισογειο... "

" Ελσα: Δεν κοιμηθηκα καλα το βραδυ. Κατα τις 4 με πηρε ο υπνος και σηκωθηκα στις 6. Οι μαυροι κυκλοι γινονται ολο και εντονοτεροι κατω απο τα ματια μου. Δεν εχω ορεξη για μακιγιαζ σημερα. Απλωνω απλα την καθημερινη ενυδατικη μου. Τα μαλλια μου ενας ψηλος κοτσος- ντοματα. Κατεβαινω στην κουζινα. Κανεις αλλος δεν ειναι ξυπνιος. Φτιαχνω εναν δυνατο καφε να με κρατησει ολη την ημερα. Το κεφαλι μου παει να σπασει. Βαζω το μπουφαν μου και βγαινω στον κηπο για μια βολτα. Δεν με νοιαζει καθολου για το κρυο που παγωνει τα χερια μου. Μακαρι να παγωνα ολοκληρη, να γλιτωσω απο ολα αυτα που μου εφερε η μοιρα στον δρομο μου. Μετα απο αρκετη ωρα μπαινω μεσα. Η Λυδια και ο Πετρος καθονται μπροστα στο τζακι και σιγομουρμουριζουν. Ουτε που με προσεξαν. Κατευθυνομαι προς τις σκαλες. Η μητερα μου κατεβαινει σημαιοστολισμενη.
<< καλημερα Ελσα! Πως και εισαι ξυπνια απο τοσο νωρις; >>
<< Δεν μου κολλουσε υπνος...>>
<< γιατι αγαπη μου; Τι εχεις; >>
<< ρε μαμα. Ο βικτωρας εχει αμνησια! Δεν ειναι αυτος αρκετος λογος να με κρατησει ξαγρυπνη; >>
<< ανυσηχεις πολυ γι αυτον. >>
<< φυσικα και ανυσηχω; Εσυ δεν ανυσηχεις καθολου; >>
<< ελα λιγο μαζι μου..>>. Την ακολουθω στο δωματιο της. Καθεται στο κρεβατι .
<< ελα, κλεισε την πορτα και καθισε διπλα μου..>> κανω αυτο που μου λεει. Μου πιανει τα χερια και με κοιταει με αυτο το παραπονιαρικο αλλα ταυτοχρονα σοβαρο υφος.
<< δεν μου απαντησες στην ερωτηση μου.>> λεω.
<< εσυ τι λες; Ειναι γιος του ανδρα μου, φυσικα και ανυσηχω! Αλλα σε φυσιολογικα πλαισια. Οπως δηλαδη και ο πατερας του και η αδερφη του. >>
<< οκει..>>
<< εσυ απ την αλλη κοριτσι μου, δεν ξερω τι εχεις παθει; Εισαι διαφορετικη. Αλλιως σε αφησα αλλιως σε βρισκω τωρα. Εχει γινει κατι στην ζωη σου που θες να το συζητησεις με την μανουλα;>>
<< Μαμα! Ειμαι 17μισο! Αυτο δεν πιανει πλεον σε εμενα, μου το ελεγες οταν ημουν 10.>>
<< δεν μου απαντησες στην ερωτηση μου.>> με αντικρουει. Αναστεναζω.
<< εφερες τα πανω κατω στην ζωη μας. Μας αναγκασες να αλλαξουμε σπιτι, περιοχη, τροπο ζωης, σχολειο. Μας εβαλες να συγκατοικισουμε με δυο αγνωστα παιδια και αντι να καθισεις μαζι μας να μας βοηθησεις να προσαρμοστουμε, σηκωθηκες και εφυγες για 3 μηνες. Σπανια μιλουσαμε στο τηλεφωνο, ειναι σαν να μας ξεχασες. Επειτα γυρισες και δεν νοιαστηκες να μιλησεις μαζι μας, να μαθεις πως ειμαστε, πως αντιδρασαμε στα νεα δεδομενα. Το μονο που σε απασχολουσε και σε απασχολει ειναι ο γαμος και οι προετοιμασιες. Εγω και η Αννα απλα δεν υπαρχουμε για εσενα πλεον...>>
<< δεν το πιστευω αυτο που ακουω απο εσενα. Πως μπορεις να λες οτι δεν νοιαζομαι για εσας; Μανα σας ειμαι και εσεις ειστε πανω απο ολα. Και φυσικα σας εχω μαθει απο μικρες πως εαν εχετε οποιοδηποτε προβλημα να ερχεστε κατευθειαν να το συζηταμε. Δεν θελω να ειμαι απο αυτες που επεμβαινουν με το ετσι θελω στις ζωες τωνν παιδιων τους. Εχετε μεγαλωσει πια, εσυ σε λιγους μηνες ενηλικιωνεσαι, θα παρεςι την ζωη στα χερια σου ! Τωρα οσον αφορα το ταξιδι μου...δεν εχω παει ποτε πουθενα, δεν ειχα ποτε επαφη με κοσμο ειτε παρεες ειτε συναναστροφες. Απο τοτε που μας παρατησε ο πατερας σου, ημουν συνεχως σπιτι, δουλεια, δουλεια,σπιτι. Δεν ειχα ζωη δικη μου. Ειχα αφιερωθει πληρως σε εσας. Δεν πιστευεις πως χρειαζομουν κατι τετοιο; >>
<< το χρειαζοσουν ρε μαμα αλλα κι εμεις δεν ειμαστε τοσο μεγαλες οσο νομιζεις. Ακομα σε εχουμε αναγκη δεν το βλεπεις; >>