"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 45

" Βικτωρας Ρον: Η ζωη στο νεο σπιτι θα ειναι πολυ καλυτερη. Το πιστευω. Δεν θελω να ειμαι μερος ολου αυτου που φτιαχνει ο πατερας μου. Νεα ζωη εκεινος, νεα ζωη κι εγω λοιπον. Εχω να ασχοληθω σοβαρα πια με τον εαυτο μου. Με τις προτεραιοτητες μου, τα θελω μου, τις αναγκες μου, την διαχειρηση των συναισθηματων μου.
Την επομενη μερα, γυρναω βιαστικα απο το σχολειο. Δεν βλεπω την ωρα να πακεταρω για να φυγω απο εδω μεσα... "

" Ελσα Ρον: Τελικα ο Βικτωρας πηρε πισω την εναντιωση του για τον γαμο...
<< Γιατι τα εκανε ολα αυτα; >> ρωταω την Αλεξια καθως γυριζουμε απο το σχολειο.
<< Τι να σου πω κι εγω τωρα... Ξερουμε πως εχει ενα αψυχολογητο τροπο κρισης στα θεματα και εχει και σιγουρα προβληματικη συμπεριφορα. >>
<< Μην μιλας ετσι γι αυτον...>>
<< Γιατι αληθεια δεν λεω;>>
<< Ο Βικτωρας μπορει να ειναι λιγακι ασταθης αλλα παντα εχει τους λογους του που αντιδραει ετσι..>>
<< Παντως βγαλτο αυτο απ το μυαλο σου..>>
<< Ποιο; >>
<< τον λογο που πιστευεις οτι τα εκανε ολα αυτα..>>
Η Αλεξια εχει μια ιδιαιτερη ιδιοτητα να καταλαβαινει παντα τι σκεφτομαι..
<< Μου ειχε πει πολλες φορες οτι δεν συμφωνει με αυτο τον γαμο..>>
<< Ναι κι εσυ για θυμισου τι του απαντησες την τελευταια φορα που του το ειπες>>
<< εκεινη την φορα... ημουν τσιτωμενη... με την Λυδια... και με εκεινον... >>
<< ναι και του ειπες οτι δεν σε θελει για αδερφη του και τον κατηγορησες οτι δεν σας βλεπει σαν οικογενεια του. Και μετα ηρθε να σε βρει στο δρομο που ειχες χαθει και εσυ τον εδιωξες.. και μετα- >>
<< εγινε το ατυχημα... Ειμαι πολυ κακια... Εγω ειμαι τελικα αυτη που του φερετε απαισια και οχι αυτος...>>
<< Ελσα ! Εσυ συμπεριφερεσαι λογικα και οπως νιωθεις ! Εκεινος φταει που δεν μπορει να διαχειριστει τις καταστασεις..>>
<< Φτασαμε σπιτι μου... πρεπει να πηγαινω..>>
<< ενταξει τα λεμε αργοτερα..>> λεει η Αλεξια και φευγει αμεσως. Δεν ξερω γιατι ειναι ετσι σημερα. Αν και με το δικιο της, την εχω πριξει συνεχως με τον Βικτωρα..
Μπαινω μεσα στο σπιτι και ανεβαινω τα σκαλια. Βλεπω τον Βικτωρα να στεκεται απεξω απ το δωματιο του και να το κοιταζει με σταυρωμενα τα χερια.
<< γεια..>> του λεω διστακτικα. Η αληθεια ειναι πως δεν εχουμε μιλησει καθολου μεταξυ μας μετα τον γαμο και την αποκλαυψη του πως εχει πισω την μνημη του. Γυριζει και με κοιταει.
<< γεια!>> μου λεει και σκαει ενα χαμογελο. Τον πλησιαζω.
<< τι κανεις εδω; >>ρωταω
<< τιποτα προσπαθω να οργανωσω στο μυαλο μου ποια πραγματα θα παρω μαζι μου.>>
<< θα παρεις να πας που; >>
<< δεν ξερεις; >>
<< οχι τι να ξερω; Φευγεις;>> μου κοβεται η ανασα.