"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 1

""Eλσα Ρον : το ξύπνητηρι χτύπα στις 9 το πρωί. Πεταγομαι απ το κρεβάτι μου. Σαμπως είχα κλείσει μάτι όλη νύχτα; η σημερινή μέρα θα γράφει στην μνήμη μου ως η χειρότερη και η καλύτερη από όλες.
Και ξεκίνω με την ιστορία μου λοιπόν. Είμαι η Ελισαβετ Γεωργιου και είμαι 17. Έχω μια μικρότερη αδερφή την Άννα η οποία είναι 15. Ο βιολογικός πατερας μου, μας εγκατελειψε πριν από 10 χρονια και δεν εχουμε ιδεα που μπορει να βρίσκεται. Από τότε ζουμε με την μητερα μας. Αλλα προσφατα η μητερα γνωρισε εναν αλλον αντρα, τον Πετρο Αποστολιδη, με τον οποιο αρχισε να βγαινει κρυφα απο μας ωσπου τον ερωτευτηκε. Δυστυχως ειναι τοσο ερωτευμένη που ειμαστε υποχρεωμενες να παμε να ζησουμε στο ιδιο σπιτι μαζι του και να τον αποδεχτουμε ως πατερα μας. Αυτος εχει επισης δυο παιδια, τον Βικτωρα, ο οποιος έχει την ιδια ηλικία με μενα και την Λυδια η οποια ειναι 16. Η Αννα ειχε  ενθουσιαστει με αυτη την ιδεα, εγω παλι οχι! Δεν θελω να αφησω το σπιτι μου,την γειτονια μου, το σχολειο μου, τους φιλους μου μονο και μονο για να παω να ζησω μ αυτους τους αγνωστους! Η μαμα λεει οτι θα τους γνωρισουμε καλυτερα και θα τους συμπαθησουμε αλλα εγω πιστευω ακριβως το αντιθετο. Οι προσπαθειες μου να την μεταπεισω ειναι ματαιες και η μετακομιση εχει αρχισει. Εχουν ερθει καποιοι εργατες και ξεκινουν να βαζουν τα πραγματα μας σ ενα φορτηγο που θα μεταφερθουν στο νεο μας σπιτι. Και το λεω απλα για να υποθει...μισω την ζωη μου!....
<< Ελσα, ελα το φορτηγο φευγει πρεπει να φυγουμε κι εμεις!>>, μου φωναζει η αδερφη μου.
<< Οχι, εγω δεν φευγω απ το σπιτι μου, θα μεινω εδω!>>, τσιριζω πισω για να ακουσει και η μητερα μου. Τοτε εκεινη ερχεται κρατωντας μια μεγαλη τσαντα στα χερια της.
<< Αγαπη μου, ξερω πως δεν το θελεις αυτο αλλα πρεπει να ερθεις. Αγαπω τον Πετρο και δεν μπορω να σε αφησω πισω. Σε παρακαλω...απλα ελα... σε περιμενουμε στο αυτοκινητο.>> λεει ηρεμα και αφου βρισκει τα κλειδια του αυτοκινητου στην τσαντα της, βγαινει απο το σπιτι. Απορω με την αδιαφορια στο βλεμμα της. Ποτε ξανα δεν την εχω δει τοσο αφοσιωμενη σε καποιον αντρα μετα τον μπαμπα. Κοιταω για τελευταια φορα το σπιτι. Ειναι αδειο. Τοσες αναμνησεις βλεπω να περιφερονται στην ατμοσφαιρα. Αρχιζω να βουρκωνω. Εκει που παει να κυλησει το πρωτο δακρυ ,με μια γρηγορη κινηση ,σκουπιζω τα ματια μου,σηκωνω την τσαντα μου απο το πατωμα και βγαινω κι εγω εξω. Απλα θελω να βλεπω την μητερα μου χαρουμενη. Αποχεραιτω το παρελθον μου και μπαινω στο αυτοκινητο.
Μετα απο αρκετα λεπτα οδηγησης και σιωπης ,το αυτοκινητο σταματα εξω απο ενα σπιτι με περιφραξη και μια μεγαλη καγκελοπορτα. Περιμενουμε λιγα δευτερολεπτα. Η καγκελοπορτα ανοιγει αργα. Προχωραμε με το αυτοκινητο στο ασφαλτωμενο δρομακι. Η μητερα μου παρκαρει στο παρκινγκ με  το γιγαντιο υποστεγο. Υπαρχουν αλλα τρια αμαξια παρκαρισμενα εκει. Και τι αμαξια. Φαινεται οτι έχουν λεφτα. Ανοιγουμε τις πορτες και βγαινουμε εξω. Αντικριζω ενα πραγματικα τεραστιο σπιτι. Σαν αληθινη βιλα μοιαζει! Εχει μεχρι και εξωτερικη πισινα. Δεν μπορώ με τίποτα να συνειδητοποιήσω πως βρισκόμαστε σε μια απ τις πλουσιοτερες περιοχες της Αθήνας. Στην Εκάλη λοιπόν, ζουν οι πλουσιοι καθώς η περιοχη αποτελειται μόνο απο μεγάλες μονοκατοικίες και δρόμους. Δεν υπάρχουν μέρη γησ διασκέδαση και ψυχαγωγία, είμαστε αναγκασμενοι να κάνουμε διαδρομή ως την Κηφισιά, την Νέα Ερυθραία η την Δροσιά. Ας μην μιλήσω για το κέντρο. Τουλάχιστον θα έχουμε την οικονομική ευχαιρια να πληρωνουμε τα ταξί και τα λεωφορεία. Γενικότερα υπαρχει ενας αερας διαφορετικος απο αυτον της παλιας μας γειτονιας, στους Αμπελόκηπους.