""""" Ελσα Ρον : Διαβαζω μαθηματικα. Παντα αυτο το μαθημα μου μενει για το τελος. Ειναι και το πιο δυσκολο για εμενα. Δεν τα καταλαβαινω καθολου. Με παιδευουν πολυ.Και παντα οτι και να βρεθει να μου αποσπασει την προσοχη θα το προτιμισω. καθε φορα που χτυπα η δονειται το κινητο μου, το ανοιγω. Οπως και τωρα. Αλλα τωρα δεν ηταν απλα μια δονηση. Ηταν 7 με 8 δονησεις μονοκοπανια Και αλλομαθημα να διαβαζα θα το ανοιγα να δω ποιος ειναι και τι θελει. Με απορια το παιρνω στα χερια μου. Αυτο ομως που αντικριζω με φερνει στα προθυρα εγκεφαλικου... Με τρεμαμενες κινησεις ,ενω ο ιδρωτας κυλα στο προσωπο μου τηλεφωνω στον Νικο.
📱 - Πρέπει να συναντηθούμε νωρίτερα!
- γιατί αυτό;
- έχω ένα τεράστιο πρόβλημα Νικο σε παρακαλώ!
- Πολύ ανυσηχη σ ακούω.. Τι έγινε;
- Πρέπει να σε δω ΤΩΡΑ!
- εντάξει έρχομαι απ το σπίτι σου!
- ευχαριστω σε περιμενω..
- τα λεμε, κοιτα να ηρεμησεις..
- γεια..
- γεια.. 📱
.... Τα λεπτα που εκανε να ερθει ηταν ατελειωτα.. Το κουδουνι χτυπα και τρεχω να ανοιξω. Αλλα καποιος αλλος με προλαβε...
<< Τι κάνεις εδώ;>> τον ρωτα ο Βικτωρας με το που τον βλεπει.
<< Ήρθα να πάρω την Ελσα για την βόλτα.. Σου είπε υποθέτω...>>
<< ναι και γιατί τόσο νωρίς; Νομιζα το ραντεβου σας ηταν αργοτερα...>> ειρωνευεται. Απ οτι φαινεται ο Βικτωρας δεν ειναι καθολου οκει με ολο αυτο. Που να μαθει οτι τα εχουμε κιολας..
<< ΧΕΥ ΝΙΚΟ! Ελα φευγουμε ειμαι ετοιμη..!>> πεταγομαι.. Ο Νικος με κοιταει με μσοκλεσιτα ματια.
<< Ξαναλέω! ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ;>> φωναζει ο Βικτωρας ενω τον εχει καρφωσει ασχημα.
<< Εμ βαριομουν οπότε του είπα να έρθει νωρίτερα... Αντε γειά!>> μπαινω στην μεση και αφου τον τραβω απο το χερι, φευγουμε..
<< Περιμενε!>> με φωναζει. Γυρνω το κεφαλι, ο Νικος μπαινει στο αμαξι του.<< Να προσέχεις εντάξει;>>
<< θα προσεχω..>>
Κλεινει αργα την πορτα..Το μυαλο μου αδυνατει να επεξεργαστει την αιτια της συμπεριφορας του Βικτωρα. Συνεχεια σκεφτομαι εκεινο το μηνυμα ... Οταν φτασαμε σε ενα μπαρακι, καθισαμε σε ενα τραπεζι..
<< Τι συνέβη που είναι τόσο σοβαρο;>> με ρωτα ο Νικος.
<< κάποιος μου έστειλε αυτό... >> του δειχνω το μηνυμα..
< ελα στις 12 τα μεσανυχτα στο παρκο κοντα στο σπιτι σου, αλλιως θα διαρευσουν παντου αυτες οι χαριτωμενες φωτογραφιες. Κι επειδη εισαι εξυπνη κοπελα, δεν θα φερεις κανεναν μαζι σου.><< ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ; Ποιες φωτογραφιες λεει;;>>
<< μαζι με το μηνυμα μου εστειλε και 6 φωτογραφιες μου, κλεμμενες απο τα σοσιαλ μιντια μου , που με προβαλλουν...γυμνη..>> το λεω και δεν το πιστευω.. Δεν μπορω να συνειδιτοποιησω ποιος ανωμαλος εμπλεκεται με ολο αυτο... Η καρδια μου χτυπα δυνατα. Ειμαι ετοιμη να λιποθυμισω.
<< ΤΙ ;; Διανοεισαι τι μου λες;;>>
<<.. Πρέπει να κάνω κάτι.. >> λεω με οποια ψυχραιμια μου απεμεινε. Δεν αντεχω και ξεσπω σε δακρυα..
<< ΜΗΝ κλαψεις θα το τακτοποίησουμε!>>
<< και πως στην ευχη θα το κανουμε αυτο; είναι πολυ επικινδυνο... Δεν πρεπει ΠΟΤΕ να δημοσιευθουν αυτες οι φωτογραφιες.. Θα καταστραφω..>>
<< θα πάμε μαζί σήμερα στο πάρκο!>>
σοκαρομαι..<< Θα πάμε;... εδω λεει να μην φερω κανεναν μαζι μου!>>
<< ναι θα πάμε..!>> η σιγουρια στο υφος του μειωνεται.
<< αν είναι κάποιος πρέζακιας με κανένα σουγια;>>
<< έχεις ένα δίκιο, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε...>>
<< φοβάμαι Νικο... Αυτός θέλει να με χρησιμοποιήσει.. >>. Οι δυναμεις μου καταρρεουν...
<< Φαντάζεσαι ποιος μπορεί να είναι πισω απο ολο αυτο;>>
<< όχι, αν ήξερα δεν θα ήμουν εδώ τώρα μαζί σου...>> η αληθεια ειναι οτι το μυαλο μου ειναι τοσο θολωμενο μου δεν εχω το κουραγιο να ψαχνω να βρω τον ενοχο...
<< για να επεξεργαστηκε τις φωτογραφίες τόσο καλά θα πρέπει να είναι κάποιος ειδικός....Ιαως καποιος χακερ..;>> Το μυαλο μου ξεμπλοκαρει αποτομα. Η λεξη χακερ με παραπεμπει μονο σε ενα ατομο. Σεργιος Σακελλαριδης...
<< ... Βικτωρα...>> ψυθιριζω..
<< Τι; που κολλάει ο Βικτωρ; δεν είναι χακερ..>>
<< όχι αλλά ξέρει... Πρέπει να φύγω..>> Σηκωνομαι και φευγω τρεχοντας. ο Νικος με φωναζε απο πισω αλλα δεν ειχα μυαλο για να του απαντησω. Μονο ο Βικτωρας μπορει να με βοηθησει τωρα.. Πρεπει να παω κοντα του... Πρεπει να παω σπιτι.. Ευτυχως τα παπουτσια που φορω ειναι αθλητικα και δεν δυσκολευομαι στο τρεξιμο.... """""
YOU ARE READING
"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"
Teen FictionO Πετρος Αποστολιδης, ενας πλουσιος επειχηρηματιας, εχει χασει την γυναικα του Μαργαριτα απο καρκινο και εχει μεινει με τα δυο παιδια του Βικτωρα και Λυδια. Η Eμανουελλα Γεωργιου, μια απλη φουρναρισσα, παρατημενη απο τον συζυγο της, ζει στην Αθηνα...