"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 46

 " Ελσα Ρον: Ειναι πια επιβεβαιωμενο. Η Μαρκελλα ειναι εγκυος. Ειναι επισης σοκαρισμενη. Και θολωμενη. Και, κυριολεκτικα, εχει πεσει απο τα συννεφα. Εγω στην θεση της, βασικα δεν θα μπορουσα να ειμαι στην θεση της, δεν θα το αντεχα. Εγκυμοσυνη στα 18, πριν καν τελειωσει το σχολειο...
Με την Αλεξια την συνοδεψαμε σπιτι της μετα το νοσοκομειο.
Ενα ομως ειναι το ερωτημα που κυριαρχει στο μυαλο μου. Ποιανου ειναι το παιδι; Δυο ειναι οι υποψηφιοι... Μου κοβονται τα ποδια στην σκεψη να ειναι του Βικτωρα.. "

" Αλεξια Ρον: Ειμαι αποφασισμενη να μαθω την αληθεια για τον πατερα του παιδιου. Ενα ειναι σιγουρο. Πως ειμαστε αναμεσα σε δυο αγορια. Με τα οποια αγορια η Μαρκελλα πηγε το ιδιο βραδυ, στο ιδιο παρτυ, συνοδευομενη απο ενα μεθυσμενο κεφαλι.

<< Μαρκελλα μου, ξερω δεν ειναι σιγουρα η καταλληλη ωρα να το συζητησεις αυτο, αλλα , ξερεις ποιος ειναι ο πατερας; >> την ρωταω δειλα δειλα.
Εκεινη καθεται σε μια πολυθρονα διπλα στο φωτισμενο παραθυρο. Δεν γυριζει καν να με κοιταξει. Απλα ανασταναζει και κουλουριαζεται.
<< Αλεξια, οντως δεν ειναι η ωρα, αστην να ηρεμησει!>> μου λεει η Ελσα ταραγμενη.
<< χρειαζεσαι κατι Μαρκελλα; >> συνεχιζει.
Η Μαρκελλα σηκωνει το κεφαλι της και μας κοιταζει δακρυσμενη. << εχετε κανει ηδη πολλα... δεν εχω λογια να σας ευχαριστησω... κανεις ποτε δεν μου εχει φερθει ετσι ... ουτε καν η οικογενεια μου. Με εχουν γραμμενη, παρατημενη σε αυτο το ηλιθιο σπιτι, λες και ειμαι αντικειμενο, η υποχρεωση που εχουν να φροντισουν..>>
<< μην μιλας ετσι για την οικογενεια σου, σιγουρα σε αγαπουν πολυ...>> της λεει η Ελσα και της χαιδευει τον ωμο.
<< ετσι νιωθω... και για να απαντησω στην ερωτηση σας σχετικα με τον πατερα... ξερω ποιος ειναι..>> κανει μια μεγαλη παυση οπου εμεις την κοιταμε με γουρλωμενα ματια.
<< ποιανου; >> ρωταει η Ελσα. Εκεινη την κοιταει με λυπη.
<< ειναι, του αδερφου σου.. ειναι του Βικτωρα...>> της αποκρινεται και ξαναγυριζει το κεφαλι προς το παραθυρο..
Κοιταω σοκαρισμενη την Ελσα.. Εχει χασει τον κοσμο κατω απο τα ποδια της.
<< δεν νιωθω καλα..>> ψιθυριζει.
Την βοηθαω να καθισει στον καναπε. Της σφιγγω το χερι.
<<πως εισαι τοσο σιγουρη; >> φωναζω στη Μαρκελλα. << μπορει να ειναι του Καλογιαννη ! Το ιδιο βραδυ πηγες και με τους δυο και ησουν μεθυσμενη !>>
<< Με τον Ιασονα, εγινε στην αρχη του παρτυ. Δεν ειχα προλαβει να πιω τιποτα. Ειχα καθαρη την συνειδηση μου, οπως και εκεινος. Θυμαμαι λεπτο προς λεπτο ολη την διαδικασια... Ενω με τον Βικτωρ εγινε στο τελος του παρτυ, δεν θυμαμαι πολλα, ημασταν εντελως μεθυσμενοι και οι δυο. Υπηρχε συγχυση και .. ειμαι εκατο τοις εκατο σιγουρη οτι δεν ειχαμε καμια προφυλαξη.. ενω με τον Ιασονα ειχαμε..>>
<< θελω να παω σπιτι μου>> δηλωνει η Ελσα ενοχλημενη και σηκωνεται ορθια.
Η Μαρκελλα την κοιταζει απορημενα. << Τι επαθες; >> την ρωταει.
Η Ελσα παιρνει μια βαθια ανασα. << Οφειλεις στον αδερφο μου ολη την αληθεια. >>
<< το ξερω, λυπαμαι που ηρθαν ετσι τα πραγματα, αλλα δεν νιωθω ετοιμη να του το πω. Στο κατω κατω δεν ειμαστε καν σε σχεση..>>
<< ΑΔΙΑΦΟΡΩ! >> φωναζει η Ελσα. << Εχεις μια ημερα διορια να του πεις τα παντα. Μεχρι τοτε μην προσπαθησεις να επικοινωνησεις μαζι μου, θα ειναι αδικος κοπος. >> αρπαζει τo μπουφαν της και φευγει θυμωμενη απο το σπιτι.
<< τι εγινε μολις τωρα; >> με ρωταει η Μαρκελλα σοκαρισμενη.