"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 17

"""  Βικτωρας Ρον: ..
<< Συγγνώμη; Τι; Πως σου ρθε αυτό τώρα;>>
<< Δεν θέλω να παντρευτουν...>>
<< Γιατί όχι;>>
<< Νόμιζα πως συμφωνουμε..  αλλα εδειξες οταν μας το ανακοινωσαν..>>
<<  εμ... Κοίτα.... Πράγματι στην αρχή είχα σιχαθει την ιδέα της συγκατοικησης μαζί σας.. Αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...>>
<< Τι αλλαξε; >>
<< Εχω αρχισει να πιστευω οτι μπορουμε να επικοινωνησουμε σαν πραγματικα αδερφια, αφου εχουμε ερθει πιο κοντα τελευταια..>>
<< Ελσα; Θελω να σου ζητησω συγγνωμη για ολα οσα σου εχω κανει..>>
<< Δεν θελω να τα θυμαμαι..>>
<< και δηλαδη δεν εισαι πια κατα αυτου του γαμου..>>
<< σου ειπα... εξαλλου η μανα μου και ο πατερας σου ειναι πολυ ευτυχισμενοι μαζι..Αγαπιουνται και πρεπει να ειναι μαζι..ποιοι ειμαστε εμεις που θα τους εμποδισουμε;>>
<< τα παιδια τους..>>
<<τι εχεις παθει;; Νομιζα ξεκινησες να μας συμπαθεις με την Αννα..>>
<< σας συμπαθω πολυ...>>
<< τοτε ποιο ειναι το προβλημα;>>
<< δεν μπορω να σας δω σαν αδερφες μου..Αυτο..>>
<< δεν χρειαζεται να πιεζεις τον εαυτο σου για να το κανεις.. Οπως νιωθεις συμπεριφερσου. >>
<< οπως νιωθω ναι...>>
<< να ξερεις εγω δεν θελω να αντικαταστησω την αδερφη σου.. Μπορουμε να ειμαστε απλα πολυ καλοι φιλοι...>>
<< μα δεν φοβαμαι οτι θες να την αντικαταστησεις..>>
...Δεν θα μπορουσε ποτε να αντικαταστησει την Λυδια. Δεν την βλεπω καν σαν αδερφη μου. Ειμαι ερωτευμενος μαζι της..Μου ειναι πια ξεκαθαρο. Αλλα εκεινη θελει να ειμαστε οικογενεια, θελει να ειμαστε αδερφια, φιλοι... Δεν με βλεπει διαφορετικα, ειμαι απλα ο σπαστικος μεγαλος της αδερφος. Αυτο καταφερα ... Ισως η καλυτερη επιλογη να ειναι να την ξεχασω.. Δεν θελω να δημιουργησω αλλα προβληματα στην ζωη της. Θελω να ειναι χαρουμενη...
<< Ας ειμαστε λοιπον φιλοι>> της λεω και της δινω το χερι μου. Σηκωνει το βλεμμα και με λουζει με τα ματια της. Σφιγγομαι. Φιλοι...Μια απλη λεξη,5 γραμματα. Και ομως για να την πεις σημαινει πολλα.. Και ενα ειναι σιγουρο ...πως εγω δεν την νιωθω... Απλα δεν μπορω να κανω αλλιως... 
<< Φιλοι!>> μου λεει και μου πιανει το χερι. Μια συμφωνια...Μια υποσχεση στον εαυτο μου...Δεν ξερω αν και ποσο θα την κρατησω...αλλα θα προσπαθησω με ολη μου την δυναμη...
Το απογευμα βγηκα για καφε με τον Νικο. Ημουν συνεχως σκεπτικος και λιγομιλητος. Θελω να τα μοιραστω ολα αυτα που εγιναν μαζι του. Θελω να τα βγαλω απο μεσα μου... 
<< Ρε συ τι σου συμβαινει;;>>
<< Τιποτα.. κουρασμενος ειμαι..>>
<< ναι σιγουρα κουρασμενος..Λεγε!>>
<< αστο ρε φιλε δεν θελω να σε ζαλιζω..>>
<< εσυ δεν με ζαλιζεις ποτε !>>
<< καλα θα σου πω..>>
<<αντε μπραβο..>>
<< η Ελσα με βλεπει σαν αδερφο της..>>
<< αα μαλιστα...ε και;>>
<< τι εε και; δεν καταλαβαινεις;>>
<< Αγορι μου αυτη η κοπελα ειναι θετη αδερφη σου, δεν προκειται να γινει ποτε τιποτα μεταξυ σας..>> μου φωναξε αγρια.
<< τι σ επιασε τωρα; >> απορησα.
<< τιποτα Βικτωρ... απλα κουραστηκα ολο η Ελσα και η Ελσα...σου εχει γινει εμμονη ιδεα, ξεκολλα λιγο, ζησε την ζωη σου ανεμελος, χωρις να σε νοιαζουν αυτα! Οτι ειναι να γινει θα γινει απο μονο του..>>
<< μακαρι να ηταν τοσο ευκολο οσο το παρουσιαζεις... Αλλα εσυ ξερεις πολυ καλυτερα απ ολους ποιος πραγματικα ειμαι και τι εχω περασει...>>
<< ξερω... γι αυτο μονο εγω μπορω να σε βοηθησω, μονο σε μενα μπορεις να βασιστεις!>>  """"
~~~~~~~~~~~~~~~~~