"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 7

"""  Ελσα Ρον: Μία νέα μέρα ξεκινά. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο. Κοιμομουν βλεποντας εφιαλτες με το καινουριο σχολειο ωσπου...
<< ΕΛΣΑ ΞΥΠΝΑΑ!! >> ακουω την πλεον συγκατοικο μου να φωναζει πανω απο το κεφαλι μου. Ετσι θα ξυπναω καθε μερα απο δω και περα;
<< Λυδια; Τι φωναζεις πρωινιατικα;>>
<< Σχολείο, ώρα να σηκωθεις!>>
 << Καλημερα αλλα σε θερμοπαρακαλω μην το ξανακανεις...τρομαξα!>>
<<Συγγνωμη..Εμας ο μπαμπας μας ετσι μας ξυπνα καθε πρωι την πρωτη μερα του σχολειου!>>
Την κοιταω καλα καλα. Ειναι μεσα στην τρελη χαρα και στον ενθουσιασμο. Ποιος ειναι χαρουμενος για το σχολειο, ελεος!
<<Εγω ειχα παντα την Αννα να με ξυπναει.. Η μαμα μας δουλευε απο τις 5 η ωρα καθε μερα στον φουρνο της παλιας μας γειτονιας.. Δεν ειχε ποτε την χαρα να μας ξυπνησει..>>
<< Συγγνωμη δεν το ηξερα..Αλλα να ξερεις η Αννα ειναι σχεδον ετοιμη! Δεν θελω να σε αγχωσω αλλα.. εχεις ελαχιστο χρονο να ετοιμαστεις...>>
<< Ναι ...>>
<<Και δυστυχως εχασες το πρωινο..>>
<< Ρε παιδια γιατι δεν με ξυπνησατε νωριτερα;; Δεν σας ενοιαξε καθολου βεβαια...>>
<< Ηρεμησε λιγο! Ηρθα να σε ξυπνησω αλλα με κλωτσησες φωναζοντας οτι θελεις να γυρισεις πισω.>>
<< ααα...συγγνωμη..δεν το εκανα επιτηδες..>> λεω ντροπαλα.
<<κοιτα καταλαβαινω οτι σου ειναι δυσκολο να προσαρμοστεις αλλα εγω θα σε βοηθησω οσο μπορω ..και οτι χρειαστεις απλα ελα να με βρεις.>> με καθυσηχασε .<< Αντε σηκω να ετοιμαστεις γιατι η ωρα περναει, δεν θελεις να αργησεις πρωτη μερα!>>
<< Οχι ! δεν θελω!>> λεω με γουρλωμενα ματια και πεταγομαι απο το κρεβατι. Πήγα στο μπάνιο και έκανα το καθημερινό μακιγιάζ μου. Άνοιξα την ντουλάπα και φόρεσα ένα όμορφο φορεματακι, έβαλα κάτι πέδιλα ψηλά και έπιασα τα μαλλιά πλεξουδα ως συνήθως... Μετά από λίγο κατέβηκα κάτω όπου στην πόρτα με περίμεναν όλοι οι υπόλοιποι..
<<Καλημερα!>> λεω.
<< Είσαι βλαμμένο παιδί μου; >> μου λεει ο Βικτωρας.
<< Χμμ..Καλημερα Ελσα...Πως εισαι; Καλα ειμαι Βικτωρα εσυ; Ολα καλα! Παμε σχολειο; Παμε τ αδερφακια!>> ειρωνευομαι.
<< ΕΕΕ;; Χανεις απο καπου;>>
<< Αυτη ηταν η συζητηση που επρεπε να γινει μεταξυ μας! Αντ αυτου ακουω βρισιες..>>
<< θα αργησουμε στο σχολειο κοπελα μου τι δεν καταλαβαινεις;..>>
Φορω το πιο ειρωνικο μου υφος και του απαντω. << Οοοο ΚΥΡΙΕ Αποστολιδη δεν ήξερα πως σου αρέσει το σχολείο ΤΟΟΟΣΟΟ πολύ που θες να πηγαίνεις νωρίς νωρίς..!!;;; >>
<< Με δουλεύεις ηλιθια;>>
<< αρκετά!!!!  τι θα γινει ολη μερα εσας θα ακουμε; >> διακοπτει η Αννα.
<< Αν ειναι να το συνεχισετε φευγουμε μονες μας,παμε Αννα!>> λεει η Λυδια, πιανει την Αννα αγκαζε, ανοιγει την πορτα και φευγουν. Ο Βικτωρας με κοίταζει όσο πιο άγρια με έχει ποτέ ξανά κοιτάξει..Μετα βγαινει απο το σπιτι, περπατα μεχρι το αμαξι του. Πετα την τσαντα του στην θεση του συνοδηγου, μιας και το αμαξι του ειναι καμπριο, ανοιγει την πορτα του οδηγου ,μπαινει μεσα, φορα τα πανακριβα γυαλια ηλιου του και με μια μανουβρα φευγει για το σχολειο. Μάλιστα, ο Βικτωρας είναι 17 ετών όπως κι εγώ και έχει άδεια και δίπλωμα οδήγησης. Βέβαια αν έχεις πλουσιο πατερα, στα σκάει και καλοπερνας. Εγω απλα ακολουθω τα κοριτσια. Περπαταμε. Φτάνουμε στην στάση του λεωφορείου και όταν φτάνει μπαινουμε μέσα. Εχω λουστει στο αγχος. Καινουριο σχολειο. Καινουριοι συμμαθητες, καινουριοι καθηγητες. Πλουσιο σχολειο. Πως να ηταν οργανωμενα τα πραγματα; Η διδασκαλια θα ηταν καλυτερη; Τα παιδια θα ηταν ευγενικα και καλοσυνατα η ξινισμενα και ψωνισμενα πλουσιοπαιδα; Παω στοιχημα η πλειοψηφια θα ειναι το δευτερο. Ωχ τι με περιμενει. Αισθανομαι οτι δεν θα ταιριαξω πουθενα και με κανεναν. Ουτε που το καταλαβα ποτε φτασαμε στο σχολειο. Σηκωνω το κεφαλι και αντικριζω μια τεραστια καγκελοπορτα η οποια ειναι ανοιχτη διαπλατα. Μπαινουμε στον εξωτερικο προαυλιο χωρο. Παντου ειχε αμαξια παρκαρισμενα και παιδια να καθονται σε παρεες και να συζητανε μεταξυ τους. Νιωθω ολα τα βλεμματα να πεφτουν καταπανω μου και ολοι να ψυθιριζουν σχολια για εμενα, την καινουρια. Ειμαι και στην τελευταια ταξη, πρωτοσελιδο της σχολικης εφημεριδας θα γινω. Χανομαι στις ομιλιες και στην ντροπη..
<< Ελσα!>> ακουω.. Η Λυδια και η Αννα με κοιτουσαν απορημενες..<<Τι σου συμβαινει αδερφουλα;>>. Ξανακοιταω τριγυρω. Κανεις δεν με κοιταει, κανεις δεν με σχολιαζει. Ολα ηταν ενας φανταστικος φοβος. << Καλα ειμαι Αννα...>> απαντω. Ερχεται και μου πιανει το χερι. Συνεχιζαμε να προχωρουμε μαζι. Επειτα μπαινουμε στο εσωτερικο προαυλιο. Παντου γρασιδι και δεντρα και παγκακια.Το σχολικο κτιριο φανταζει πελωριο , πολύ όμορφο και κανει μπαμ ότι ειναι πλουσιας γειτονιάς. Τώρα ανήκω και εγώ τώρα σε μια πλούσια οικογένεια. Κάθομαι με την Άννα σ ένα παγκάκι στην αυλή ενώ η Λυδια πήγαινει στις παρέες της, αντί να κάτσει μαζί μας να μας βοηθήσει να προσαρμοστουμε, η έστω να μας συστησει στους φιλους της ..ΟΜΙΤΖΙ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ!!!
<< ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ;>>
<< Τι έγινε καλέ;>> με ρωτα η Αννα. Πως της το λεω τωρα;
<< Κοίτα με ποιον είναι ο Βικτωρας!!!!!>>
<< Και; Τον ξέρεις;>>
<< Είναι.....>> .Δεν μπορώ να το πιστέψω οτι είναι με αυτό το παιδί που με παρενοχλουσε τις προάλλες στο παρκο... Φαίνεται λες και είναι κολληταρια! Εε καλά είναι απίστευτος ο τύπος!! """