"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 10

"""" Ελσα Ρον: Ένα μήνυμα απ τον Βικτωρα;

     < Αν εισαι ξυπνια ελα στο δωματιο μου..Πρεπει να μιλησουμε..>

...Και τώρα τι; Πρέπει να πάω; Όχι δεν θέλω. Τι κι αν σχεδιάζει να με σκοτώσει αθόρυβα και μετα να βαλει το πτωμα μου σε μια μαυρη σακουλα σκουπιδιων και να με πεταξει στον καδο; Ειναι και μαυρα μεσανυχτα, το απολυτο σκηνικο. Αλλά ίσως να θέλει να μου μιλήσει όπως γράφει...Κοιταζομαι για μια τελευταια φορα στον καθρεφτη και φευγω απο το μπανιο. Πηγαινω σιγα σιγα εξω απο το δωματιο του. Χτυπω την πορτα. Μου ανοιγει.
<< Μπες μέσα...>> μου γνεφει. Τον κοίταω αμηχανα και κρατώντας απόσταση ασφαλείας μπαινω  μεσα. ΤΟ δωματιο ειναι πολυ σκοτεινο, μονο ενα λαμπατερ πανω απο το γραφειο του δινει λιγο φως ..Οι κουρτινες απο το μπαλκονι του ειναι επισης κλειστες.
<< Κάτσε όπου θες...>>. Φαινεται τόσο ήρεμος... Δεν το περίμενα... Πήγαινω και κάθομαι σε μια απ τις 3 καρέκλες που υπήρχαν στο δωμάτιο του... Αυτός καθεται στο κρεβάτι με τα πόδια απλωμενα. Παιρνει το μαξιλάρι του στα χέρια και το αγκαλιάζει σφιχτα... Ειναι πολυ σκεπτικος, φαινεται σαν να  μετάνιωσε για ότι μου έκανε. Καθόμαι σαν χαζή και τον κοιταω. Δεν τολμω να μιλήσω.. Αυτός πρώτος..
<< Εμ... Λυπάμαι για πριν αλλά η Μαρκελλα είναι σημαντικη για μενα. Εσύ ήσουν ο λόγος που έφυγε πάνω στο καλύτερο.. Μας διεκοψες!>> λεει με υφος.
<< Βικτωρα εγώ δεν ήθελα-  >>
<< Σκασε! Και ποιο ήταν αυτό το τόσο σημαντικό πράγμα που δεν μπορούσε να περιμένει;>>
<< Εμμ..>>
<< Πες μου... Και για το δικό σου καλό να είναι σημαντικό!>>. Εχει απόλυτο δίκιο και με στριμωξε για τα καλα. Νιώθω πνιγμενη εδώ μέσα. Θελω να φυγω να βγω εξω η εστω να ανοιγα το παραθυρο να επαιρνα λιγο αερα.  Δεν μπορω να του πω πως η Μαρκελλα δεν κανει γι αυτόν..
<< Ελσα... Κοίταξε με..>> Ανασηκωσα το κεφαλι μου και τον κοιταξα στα ματια.
<< Κάτι μου λέει πως είναι όντως σημαντικό αυτό που θες να μου πεις...>>
<<Ναι είναι και ναι έχεις δίκιο σε όλα...>>
<< Τι έγινε κοριτσι μου; >>. Αυτο το 'κοριτσι μου' αντηχει μεσα στα αυτια μου σαν μια γλυκια μελωδια. Χανομαι..
<< Τ-τίποτα... Στην πραγματικότητα... Δν μπορω να σου πω... 😓>>
<< Με δουλεύεις;>> σηκωνεται ορθιος και πετα το μαξιλαρι κατω.
<< Όχι εγώ απλώς δεν-  >>
<< Ξέρεις κάτι; Απλά θες να μου σπάσεις τα νεύρα όπως έκανα κι εγώ με τον Νίκο.. Εντάξει δεν με νοιάζει απλα ΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ!! >>
<< ΒΙΚΤΩΡΑ! ΜΙΑ ΜΈΡΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. ΚΑΛΉ ΤΎΧΗ ΘΑ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΊΣ! >>. Σηκωνομαι και φευγω απο το δωματιο του. Κατεβαινω τρεχοντας στο κατω πατωμα και βγαινω εξω στον κηπο. Καθομαι σε μια απ τις ξαπλωστρες διπλα στην πισινα. Η ηρεμια της νυχτας ειναι τοσο υπεροχη. Κλεινω τα ματια και αρχιζω να δακρυζω. Παλι τα κατάφερε και μου έσπασε τα νεύρα. Αλλά καλα να παθω αφου δεν μπορω να υπερασπιστω τον εαυτο μου και ειμαι πολυ δειλη για να του πω για την Μαρκελλα.  Μετα απο λιγα λεπτα γυρνω το κεφαλι μου και τον βλεπω να καθεται ορθιος πισω μου με τα χερια στις τσεπες του.
<< Τι έκρηξη ήταν αυτή πριν; >> με ρωτα ηρεμα.
<<Μια απ τις εκρηξεις μου..>>
<< Γιατι; >>
<< Σε παρακαλώ φυγε  ασε με μονη μου!>> του λεω ενω εξακολουθω να εχω την πλατη μου γυρισμενη. Εκεινος ερχεται και καθεται στην ξαπλωστρα διπλα στην δικη μου και με κοιταζει επιμονα.
<< Τι εννοουσες ; Τι ειναι αυτο που καποια μερα θα καταλαβω μονος μου;>> με ρωτα ολο περιεργεια..
<< Αχ ειλικρινα δεν εχω την ορεξη να κατσω να μιλησω αλλο μαζι σου.. Φυγε...>> λεω, μαζευω τα ποδια μου και κουλουριαζομαι στην ξαπλωστρα.. Εκεινος συνεχιζει να με κοιταει. Μετα απο λιγα λεπτα σπαω την σιωπη. << Τι θελεις απο μενα πια; Γιατι δεν με αφηνεις ησυχη να ηρεμησω; >>
<< Δεν θελω να ειμαστε ετσι μεταξυ μας..>>
<< Τωρα ειναι αργα να θες να φτιαξεις κατι..>>
<< Οχι εαν υπαρχει θεληση και απο τις 2 πλευρες..>>
<< Δεν υπαρχει!>> λεω  και τον κοιτω θυμωμενη. Με το ζορι κρατω τα δακρυα μου. Με κοιτα επισης ..
<< Μπορεις με αφησεις ησυχη σε παρακαλω! >>
<< ναι...καληνυχτα...>> λεει και φευγει. Δεν περιμενα κατι καλυτερο. Ηταν αναμενομενη η αντιδραση του. Καθισα και εκλαψα λιγο ακομα. Ωσπου γυρισα στο κρεβατι  μου και αποικοιμηθηκα.
 Την επόμενη μέρα στο σχολείο ο Σεργιος ερχεται και καθεται μαζί μου στο θρανιο..
<< Καλημέρα Ελσα!>>
<< Γειά σου..>>
<< πως είσαι;>>
<< Καλά...>>
<< Πέρασες καλά χθες; Σου αρεσε η πιτσα; >>
<< Ναι και πάλι σ ευχαριστώ πολύ.!>>
<< Τίποτα..>>λεει και με κοιταει μεσα στα ματια..Γιατί ομως με κοιτάει έτσι; Δεν νομιζω να θέλει να κάνει κάτι μαζί μου.. Εγω τον βλεπω μονο φιλικα . Δεν θελω να χασω τον μονο φιλο που θε ειχα ολη την χρονια.. Και επισης δεν θελω να πληγωσω τα αισθηματα του.. Προς το παρον ευχομαι να μην ισχυει τιποτα τετοιο..    """"

~~~~~~~~~~~~

""""  Βικτωρ Ρον: Καθομαι στο συνηθισμενο μου  γωνιακο θρανιο. Δεν εχω σταματησει να κοιταω την Ελσα με τον Σεργιο...
<< Ξέρεις τι; Κοιτιουνται για πολύ ώρα έτσι δεν είναι;>> μου ξεφευγει μια δυνατη σκεψη.
<<Κι εσενα τι σε νοιαζει; >> με ρωταει ο Νικος.
<< Δεν μ αρέσει αυτή η φάση ρε παιδί μου..>>
<< Χευ ενδιαφέρεσαι πολύ γι αυτή την κοπελα δεν νομίζεις;>>
<< Εμ είναι.. Είναι αδερφή μου εντάξει; >> λεω και σταμτω να τους κοιτω. Βγαζω ενα βιβλιο απ την τσαντα μου και ξεκινω να το ξεφυλλιζω αμηχανα.
<< τι λες ρε Φιλε; σοβαρά; ! Εσύ μας εφαγες  πως δεν είναι αδερφή σου, τώρα πως και άλλαξες γνώμη; >>
<< να μην σε νοιαζει εσενα!>> . Σε ολο το μαθημα σκεφτομουν την Ελσα. Σκεφτομουν χθες που ηταν στην ξαπλωστρα διπλα στην πισινα. Η Ηρεμια στις κινησεις της, τα ματια της που λαμπρυριζαν στο φως του φεγγαριου και τα μαλλια της που ανεμμελλα ανεμιζαν στο δροσερο αερακι του καλοκαιριου. Καλοκαιρι μυριζει ακομα παρολο που μπηκε πια Σεπτεμβρης. Την σκεφτομαι συνεχεια, με εχει μαγεψει... Στο διαλειμμα καθομαι σε ενα παγκακι στο προαυλιο και την παρακολουθω απο μακρια. Ειναι συνεχως μ αυτον!.
<< Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο; >> ο Νικος σπα την σιωπη μου.
<< Για ποιο πράγμα; >>
<< Κοιτάζεις την Ελσα όλη μέρα σήμερα..>>
<< Δεν νομίζω... >>
<< Κι όμως το κάνεις...>>
<< Εντάξει και αν το κάνω τι προβλημα εχεις εσυ; >>
<< Γιατί νοιαζεσαι τόσο πολύ γι αυτην; >>
<<  ΓΑΜΩΤΟ!! >> αναφωνω... Ο Σεργιος ειχε μολις αγκαλιασει την Ελσα ! Νιωθω τα νευρα μου να θελουν να σπασουν... Δεν εχω επανω μου ουτε τσιγαρο, ουτε ποτο, ουτε καν αυτα τα ηρεμιστικα χαπια του κ. Ζαχου..Οι καρδιακοι μου παλμοι αυξανονται σταδιακα, θελω καπου να ξεσπασω πριν παθω κριση πανικου.. Σφιγγω τις γροθιες μου και αρχιζω να χτυπω τον τοιχο πισω μου. Ο Νικος προσπαθει να με κοντρολαρει. Με τραβαει με τα χιλια ζορια και απομακρυνομαστε απο την κοινη θεα, πριν γινω ρομπα δημοσιως..
<< Βικτωρα!!!! ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;;;;; >>
<< ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΆΛΛΟΝ ΝΤΑΞΕΙ;;>>
<< δεν μου κανεις πλακα ετσι;>>
<< ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ;;>>
<< ρε φιλε ...ειναι αδερφη σου...>>
<< ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;; ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ! ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ!>>
<<  Εχεις νευρολογικα ξεσπασματα... Ειχες καιρο να το παθεις αυτο!Είσαι πολύ άσχημα μπλεγμενος μαζί της... >>
<< Ειμαι... >>         
                                                """"""