"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 42

" Αλεξια:
<< Σιγουρα θες να σε παω σπιτι σου; Μηπως θες να ερθεις στο δικο μου; Να κατσουμε να μιλησουμε να ηρεμησεις. Δεν σε βλεπω καλα..>>λεω στην Ελσα. Πραγματικα, οσο καιρο την ξερω, δεν την εχω δει πιο ρακος. Ουτε οταν ο Βικτωρας ηταν στο νοσοκομειο δεν ηταν τοσο στεναχωρημενη.
<< Ελσα μ ακους ;>>
<< παμε ναι..>> απανταει βουρκωμενα ενω συνεχιζει να κοιταει εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου και ο αερας να χτυπαει το προσωπο της. Φτανουμε στο σπιτι μου. Ολοι απουσιαζουν και ετσι εχουμε την ανεση μας.
<< θες να σου φερω κατι να πιεις να φας; >>. Δεν παιρνω απαντηση. Ειναι εντελως χαμενη στις σκεψεις της. Λες και δεν επικοινωνει με το περιβαλλον. Λες και οι κινησεις της ειναι παθητικες. Πηγαινω την κουζινα, γεμιζω δυο ποτηρια με νερο, παιρνω ενα πακετο μπισκοτα σοκολατας και επιστρεφω στο σαλονι.
<< Ελα πιες το νερο και φαε κατι. Θα νιωσεις καλυτερα θα δεις!>>. Με αργες κινησεις παιρνει το ποτηρι στα χερια της. Πινει τρεις γουλιες μετρημενες. Λιγα δευτερολεπτα μετα με κοιταει.
<< τιποτα δεν θα με κανει να νιωσω καλυτερα. >>
<< μην λες χαζομαρες τωρα σε παρακαλω..>>
<< πες μου εναν λογο για να ειμαι καλα...>>. Νομιζα οτι ειχα ετοιμη μια απαντηση. Αλλα αυτη την φορα δεν ειχα τιποτα να πω. Αν ημουν στην θεση της θα ενιωθα ακριβως το ιδιο. Πως θα την βοηθησω να συνελθει;
<< ειδες; Δεν υπαρχει τιποτα.. το βλεπεις και μονη σου. Τιποτα δεν υπαρχει στην ζωη μου απο το οποιο θα μπορουσα να κρατηθω για να νιωσω εστω και λιγο καλυτερα..>>
Σ αυτες τις περιπτωσεις το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να βοηθησεις τον ανθρωπο που εχεις απεναντι σου να αγκαλιασει τον πονο του... Αλλα ακομα κι αυτο πως στην ευχη θα το κανω;
<< ειμαστε σιγουρες πως ο Βικτωρας και η Μαρκελλα το κανανε; >>
<< εσυ τι λες; Τους ειδαμε με τα ιδια μας τα ματια σημερα...>>
<< Ελσα ξερω πως εγω σε ενθαρρυνα να το παραδεχτεις αλλα τωρα οφειλω να σε βοηθησω να
τον ξεχασεις... Αν αυτος ο ανθρωπος φυγει απ την ζωη σου, θα γινεις καλυτερα...>>
<< Στα λογια ακουγεται τοσο ευκολο. >>
<< το ξερω...>>. Ακολουθησαν λεπτα σιγης.
<< Οταν τον ειδα για πρωτη φορα.... Με τραβηξε αμεσως. Δεν μπορεσα ποτε να το εξηγησω αλλα ενιωσα πως θα μπλεξω πολυ ασχημα μαζι του. Ενιωσα οτι θα με κανει να βιωσω τι σημαινει ερωτας... ομως ηξερα πως προκειται να γινει αδερφος μου. Καθε μερα ξυπνουσα και κοιμομουν με αυτη την σκεψη. Οτι ειμαστε αδερφια. Αλλα καθε φορα που τον εβλεπα ,μου προκαλουσε τα ιδια εντονα συναισθηματα. Η καρδια να χτυπαει με ρυθμο που ενα καρδιογραφημα δεν θα μπορουσε να συγχρονιστει, το στομαχι να γυριζει σαν πλυντηριο ρουχων, μια ζαλη ανεξελεγκτη, φορες που οταν εφευγε απο το οπτικο μου πεδιο επεφτα στο πατωμα και καθομουν εκει με τις ωρες. Μετα εσυ ολη την ωρα μου ελεγες να το παραδεχτω, τουλαχιστον στον εαυτο μου, κι εγω πιεζομουν γιατι καταβαθος ηξερα πως ολα ειναι λαθος! Πως εγω ειμαι λαθος ! Και πως δεν εχω βρει τον τροπο να το κανω να φανει σωστο. Αλλες φορες σκεφτομαι πως δεν επρεπε να σε ακουσω αλλες φορες πως εκανα καλα που το παραδεχτηκα. Οταν ζεις με ενα τετοιο διλλημμα, δεν μπορεις ποτε να ηρεμησεις. >> μονολογει...
<< εαν σε αφηνα να το θαβεις και να το θαβεις θα σου εκανε μεγαλυτερο κακο στο μελλον. Γιατι καποια στιγμη παντα η φουσκα σκαει...>>
<< ισως και να ηταν για καλο... θελω να τον ξεχασω... μπορει να τον ερωτευτηκα και να ενιωσα τα πιο δυνατα συναισθηματα της ζωης μου, μπορει να μην ξανανιωσω ετσι για κανεναν αλλον, αλλα θελω να τον ξεχασω... Αυτο δεν ειναι υγιη που περναω... με κανει να αρρωσταινω.. πρεπει να τον ξεχασω... εχει φυγει... ειναι αλλου... πρεπει να το παρω αποφαση ...>>. Τα λεει ολα κλαμμενη, η φωνη της τρεμει, οι λεξεις με το ζορι βγαινουν απο το στομα της...
<< Η σχεση σας ειναι τοξικη...>>
Το κινητο της χτυπαει. Το βγαζει απο την τσεπη της.
<< ποιος ειναι; >>
<< σηκωσε το εσυ... και πες οτι ειμαι στο μπανιο... δεν θελω να της μιλησω τωρα... >>μου δινει το τηλεφωνο. Ειναι η Μαρκελλα... το σηκωνω..