"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 43

" Ελσα Ρον: Καθομαι σε ενα τραπεζι στην σχολικη καφετερια. Μονη μου. Δεν εχω διαθεση να μιλησω με κανεναν σημερα. Καταθλιψη ειναι η μονη λεξη που εκφραζει αυτο που βιωνω. Με κλεφτες ματιες τον χαζευω απο μακρια, το περπατημα του, το μαλλι του που ανεμιζει, τον τροπο που χαμογελαει απο εδω και απο κει, το πως με κοιταει ... Με κοιταει ; Επιμονα; Γιατι θεε μου; Τον βλεπω να κατευθυνεται προς το μερος μου. Βλεπω καλα ; Η μηπως εχω παραισθησεις ;;

<< Καλημερα..>> μου λεει και καθεται στην καρεκλα απεναντι μου.
<< καλημερα, πως εισαι ; >> απανταω κοφτα.
<< εχω αποφασισει να μην απανταω πλεον σε αυτη την ερωτηση...τουλαχιστον στα ατομα που νοιαζομαι.. δεν θελω να ψευδομαι..>>
<< λογικο >> λεω ψιλοχαμογελωντας. Μου αρεσε ο τροπος που ακουστηκε το νοιαζομαι..
<< και ειμαι κι εγω μεσα σε αυτα τα ατομα; >> τολμαω να ρωτησω..
<< εσυ τι λες ;>>
<< πριν το ατυχημα, ναι, τωρα, δεν μπορω να ξερω...>>
<< σωστα..πριν το ατυχημα... >> λεει και σταματαει για λιγο κοιτωντας αλλου, σαν να αφαιρεθηκε .. << θα σου πω κατι που δεν θελω να το ξεχασεις ποτε ενταξει;>> συνεχιζει.
<< τι θες να μου πεις; >> επικρατει ενος λεπτου σιγη.
<< τι κι αν καποια στιγμη το μυαλο ξεχασει, η καρδια παντα θα θυμαται...>>
Στραβοκαταπινω... δεν εχω ιδεα γιατι το ειπε αυτο και τι σκατα σημαινει...
<< τι επαθες; >> με ρωταει
<< με ξαφνιασες...>>
<< κοιτα δεν θελω να παρεξηγηθω. Με αυτο που σου ειπα εννοω πως μπορει να μην σε θυμαμαι, αλλα η καρδια μου νιωθει πως ειχες ξεχωριστη θεση στην ζωη μου, πριν το ατυχημα...>>
<< καταλαβα...μην αγχωνεσαι... αλλα φανταζομαι πως δεν ειχα μονο εγω ξεχωριστη θεση...>>
<< τι εννοεις; >>
<< μην με παρεξηγησεις αλλα μιλαω για την Μαρκελλα...>>
<< που κολλαει τωρα αυτη; >>
<< τι θεση εχει εκεινη στην καρδια σου; >>
Με κοιταζει απορημενος. Αρχιζω να τα παιρνω. Η ερωτηση μου ηταν ξεκαθαρη. Και για να κοιμηθηκε μαζι της σημαινει πως η απαντηση του πρεπει να ειναι επισης ξεκαθαρη.
<< γιατι δεν απαντας; η ερωτηση μου ηταν ξεκαθαρη..>>
<< γιατι θες να μαθεις ; >>
<< γιατι εισαι αδερφος μου και νοιαζομαι για εσενα παρομοιως...>>
<< μονο γι αυτο; >>
<< και γιατι... προχωρησες μαζι της..οποτε..θα πρεπει να εισαι ερωτευμενος....>>
<< χμμ... ειμαι ερωτευμενος..>>
Μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι!
<< ωραια τοτε >> σηκωνομαι ορθια χτυπωντας τα χερια στο τραπεζι << τι καθεσαι εδω μαζι μου; Πηγαινε να την βρεις να της πεις ποσο ερωτευμενος εισαι ενταξει; >> αρπαζω την τσαντα μου απο το πατωμα, κανω στροφη και φευγω.
Δεν αντεχω να κανω αυτη την συζητηση μαζι του. Δεν μπορω να τον ακουω να μου λεει ποσο την αγαπαει....
Αυριο οι γονεις μας παντρευονται...
Σε 5 μηνες τελειωνει το σχολειο, δινω εξετασεις και θα φροντισω να περασω σε αλλη πολη, καπου μακρια απο ολη αυτη την παρωδια... "