"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 5

"""Βικτωρας Ρον: Κατι περιεργο τρεχει με μενα..Κατι περιεργο αισθανομαι γι αυτη την κοπελα. Δεν ξερω, ειναι σαν να θελω να της βγαζω τον χειροτερο και το καλυτερο εαυτο μου. Δεν εχω ξανανιωσει τετοια αναγκη για αδρεναλινη στην ζωη μου. Αυτο μου προκαλει την ενταση και τα νευρα. Ο ψυχοθεραπευτης μου ειπε οτι αν ποτε ερωτευτω αληθινα θα μου συνεβαινε κατι παρομοιο. Δεν γινεται να εχω ερωτευτει αυτη την κοπελα! Απλα δεν γινεται! Θα ειναι φαντασιωσεις του μυαλου μου επειδη απλα ειναι τοσο ομορφη. Αυτο θα πρεπει να ειναι. Αλλα και να ειμαι ερωτευμενος πρεπει να ελεγξω τον εαυτο μου και τα νευρα μου. Δεν θελω τοσες ψυχοθεραπειες να πανε χαμενες. Ισως χρειαστει να παω αυτη την βδομαδα. Πάει καιρος. Αλλά αισθανομαι πως αν δεν παω, θα της κανω κακο. Θελω να συζητησω το ολο θεμα της μετακομισης και της επεκτασης της οικογενειας μου. Σκεφτομαι ολα αυτα και καθομαι εξω απο την πορτα του δωματιου της. Ακουμπω το αυτι μου στην επανω. Την ακουω να κλαιει. εγω της το εκανα; Φυσικα μαλακα εσυ το εκανες! Εσυ το προκαλεσες! Πως θα την βοηθησεις τωρα; Γαμωτο ελεγξε τον εαυτο σου! Δεν ανοιξα την πορτα ,ηξερα οτι αυτο θα τα κανει ολα χειροτερα. Κατεβαινω τρεχοντας τις σκαλες. Ο ηχος του κινητου μου που χτυπουσε με εκανε να συνελθω πριν σπασω κανενα αντικειμενο... Ειναι η αδερφη μου..Δεν πρεπει να καταλαβει τιποτα... 

📲  Βικτωρ: Τι θες;
       Λυδια: Που είσαι;
       Βικτωρ: Σπίτι..
       Λυδια: Βρήκες την Ελσα;
       Βικτωρ: Ναι εδώ είναι μην ανησυχείς..
       Λυδια: Αχ πάλι καλά! Λοιπόν εγώ και η Άννα θα φάμε έξω το βράδυ. Πες το  στον μπαμπά.
       Βικτωρ: Οκ bye   📲
..Παιρνω μια βαθια ανασα απο το διαφραγμα και πηγαινω στον καναπε να δω τηλεοραση. Η τηλεόραση με αποσυντονιζει, με κανει να μην σκεφτομαι τοσο τα συναισθηματα μου. Ο ψυχοθεραπευτης λεει να βλεπω ανα τακτα χρονικα διαστηματα μεσα στην μερα για να αποφευγω τις κρισεις θυμου. Μετα απο καμια ωρα βαρεμαρας βλεπω την Ελσα να κατεβαίνει τα σκαλιά. Τα μάτια της ειναι κόκκινα απ το κλάμα. Με κοίτα λυπημένη και πήγαινει στην κουζίνα. Τωρα που ειμαι πιο ηρεμος πρεπει να κάνω κάτι, να της μιλήσω. Αλλα δεν τολμησα..Φοβηθηκα.. Καλυτερα να μην προκαλω τις καταστασεις.. Την βλεπω που με αργες κινησεις βγαζει το κασερι και το ψωμι απο το ψυγειο. Βαζει την τοστιερα στην πριζα και βαζει τα 2 τοστ της τα ψηθουν. Κοιταει για λιγα δευτερολεπτα ακινητη τον φουρνο. Μετα ερχεται προς το μερος μου και με φωναζει.. << Βικτωρα; >>. Την κοιταω .
<< Έλα..>>
<< Θες κάτι να φας;>> με ρωτα διστακτικα. Τι καλη που ειναι! Μετα απο καυγα μας με σκεφτηκε αν πεινουσα η οχι!
<< Η αλήθεια είναι πως ναι..>> της απαντω.
<< φτιάχνω τοστ...>>
<< χευ περίμενε λίγο...>> την σταματω πριν φυγει και σηκωνομαι πηγαινοντας στην κουζινα. Καθομαι στο τραπεζι  και την κοιταω.
<< θες να σου φτιάξω;>>
<< ναι φτιάξε μου δυο! >> λεω και χαμογελαω. Με αργες και ντοπαλες κινησεις μου δινει το πιατο με το φαγητο. <<Μπορεις να με φωναζεις Βικτωρ..>>   """

~~~~~

"""  Ελσα Ρον: είναι η πρώτη φορά που μου χαμόγελαει...τι υπέροχο χαμόγελο..! Δεν το περίμενα να το κάνει ποτέ. κάθισα στο τραπέζι μαζί του...
<< Σ ευχαριστώ>> μου λεει ενω ειχε καθαρισει το πιατο του.
<< Τίποτα...>>
<< Εμ η Λυδια και η Άννα θα φάνε έξω για βραδυ όπως επίσης και οι γονείς μας..>> λεει και σκουπιζει το στομα του με μια χαρτοπετσετα.
<< Αα όκει...>> λεω και η κουβεντα σταματησε. Δεν ηξερα τι αλλο να πω, τι να συζητησω μαζι του. Αισθανομαι οτι ειμαστε εντελως διαφορετικοι.
<< Εγώ πάω επάνω... Καληνύχτα.. >> του λεω μετα απο πολλα λεπτα σιωπης.
<< καληνύχτα>> μου λεει κι αυτος και φευγω. Μπηκα στο δωμάτιο μου και αποκοιμηθηκα... Το επόμενο πρωί αίσθανθηκα κάποιον να μου χαιδευει τα μαλλιά... Άνοιγω τα μάτια μου.. Ειναι η μαμα μου..
<< Ελσα μου ξυπνά...>>
<< Γειά σου μαμά..>> τανηθηκα.
<< Πώς κοιμηθηκες;>>
<< Καλά...>>
<< Ώραια χαίρομαι... Τώρα ετοιμάσου και έλα κάτω  που σε περιμένουμε να σας ανακοινωσουμε κάτι...>>
<< Όκει έρχομαι σε λιγάκι...>> με φιλαει στο μετωπο και φευγει. Ετοιμαζομαι και κατέβαινω κάτω. Στο σαλόνι εχουν μαζευτεί ολοι και με περίμενουν. Η μαμά και ο Πετρος μοιαζουν πολύ χαρούμενοι και ευδιαθετοι..!
<< Τι γίνεται εδώ πέρα;>> ρωτω απορημενη.
<< Κάτσε καλή μου.>> μου λεει ο Πετρος και μου δειχνει την θεση διπλα στον Βικτωρα.
<< Δεν είμαι η καλή σου...>> ειρωνετυτηκα. Εχω την διαισθηση οτι κατι πολυ δυσαρεστο θα γινει σημερα..
<< ΕΛΣΑ!>> μου επισυναπτει η μαμα..
<< ναι συγγνώμη...>> λεω μονο και μονο διοτι δεν θελω να την ντροπιαζω. Και ο Πετρος συνεχιζει με τον περηφιμο λογο του και ενα υφος λες και μιλαει μπροστα στην βουλη. Ολοι παιρνουμε την πιο σοβαρη μας εκφραση.
<< Δεν πειράζει καταλαβαίνω.. Λοιπόν.. Είμαστε όλοι Σήμερα εδώ διότι θέλουμε να σας ανακοίνωσουμε δύο αποφάσεις που πήραμε...!!>>     

                                                                                                                       """"