"ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ"

Chapter 12

"""  Ελσα Pov: Ο Βικτωρας θα το μετανιώσει. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει τον Σεργιο χωρίς να τον ξέρει! Δεν θέλω να κάνω αυτό που σκέφτομαι να κάνω αλλά δεν νομιζω να έχω άλλη επιλογή. Απλά θέλω να τον βάλω στην θέση του. Ο Σεργιος θα συμμετειχε στην σε εισαγωγικα φαρσα μου. Πηγαινω στο μπανιο και κλεινομαι μεσα. Κανω πρωτα ενα χαλαρωτικο ντουζ.
📱-->
Σεργιος: Έλα τι έγινε;
Ελσα: Συνάντηση στο πάρκο τώρα!
Σεργιος: Γιατί καλέ;
Ελσα: Απλά καντο!
Σεργιος: καλά έρχομαι...
📱-->
...Οι πρωτες ενοχες και αμφιβολιες αρχιζουν να διαφαινονται. Κοιταζομαι ξανα στον καθρεφτη και μπορω να τις διακρινω. Αγχωνομαι, νιωθω ενα σφιξιμο στην κοιλια μου, στο στομαχι μου. Μηπως το εχω μετανιωσει; Μηπως ο οργανισμος μου μου δειχνει οτι ολο αυτο ειναι ενα λαθος; Μηπως δεν πρεπει να περιπλεξω τα πραγματα. Φευγω απο το μπανιο και παω στο δωματιο μου. Ξαπλωνω στο κρεβατι μου. Για αρκετα λεπρα κοιτω το ταβανι. Δεν θελω να το συνεχισω. Δεν θελω να το παρατραβηξω. Ουτως η αλλως η ιδεα μου ειναι πολυ πολυ παρατραβηγμενη. Εκει που εχω ηρεμησει το κινητο μου χτυπα. Ειναι ο Σεργιος. Δεν το σηκωκω, θελω να τον αποφυγω. Ξαναπαιρνει αλλες 3 φορες ..Δεν αντεχω να του το κανω αυτο , αυτος δεν εφταιξε σε τιποτα..

*****
- ΜΜ ναι;
- Ελσα που εισαι;
- Συγγνωμη δεν μπορω να ερθω τελικα, ειμαι λιγο αδιαθετη.
- Ετσι ξαφνικα;
- εε ξαφνικα γινονται αυτα
- εγω νομιζω μου λες ψεματα..
- οχι εγω..
- ελα να το συζητησουμε..ο,τι σε απασχολει..
- καλα θα ερθω..
- αντε μπραβο! Σε περιμενω..

*************

..Κλεινω το τηλεφωνο. Σηκωνομαι αποτομα ,αρπαζω την τσαντα μου και φευγω απο το σπιτι. Περπατω γρηγορα επειδη φοβαμαι μην το μετανιωσω και επιστρεψω πισω. Τελικα φτανω στο παρκο. Εκεινος καθεται σε ενα παγκακι. Κοιτα τριγυρω σαν να με ψαχνει με το βλεμμα του παντου. Φαινεται πολυ ανυσηχος. Καθομαι και τον παρακολουθω . Ταρακουναει νευρικα τα ποδια του. Εχει τα χερια του στηριγμενα στα ποδια του και τριβει τις παλαμες μεταξυ τους. Γιατι ειναι τοσο νευρικος; Γιατι βιαζεται τοσο να με δει; Πλησιαζω διστακτικα.. Με το που με βλεπει ,πεταγεται και με αγκαλιαζει.   
<<Ελσα τι έγινε;>> λεει ολο πανικο.
<< ηρθαα>>
<< Πες μου τι επαθες! Εγω μπορω να σε βοηθησω!>> Η απολυτη σιγουρια του για ολα ειναι τοσο
παραξενη και ταυτοχρονα υποπτη. Πως μπορει να ξερει την λυση για ολα; Πως διαχειριζεται τα παντα; Και τοτε συνειδιτοποιω οτι πραγματι δεν ξερω πολλα για εκεινον. Μονο ελαχιστα. Ολο εγω μιλαω για την ζωη μου. Εκεινος δεν λεει πολλα. Μου κανει συνεχως ερωτησεις. Θελει να μαθαινει για μενα. Ενδιαφερεται για μενα. << θέλω να μου κάνεις μια χάρη...>> του λεω με ενα υφος σοβαρο. Θυμηθηκα ξανα πως μου συμπεριφερθηκε ο Βικτωρας και πως εκεινος.
<<Οτιδήποτε... Τι θέλεις; >>
<<Κοίτα... Είναι περίπλοκο... Θα σου εξηγήσω μια άλλη στιγμη.... Θέλω να κάνεις πως είσαι το αγόρι μου...>>. Εχω θολωσει. Δεν σκεφτομαι καθαρα. Αισθανομαι απλα εναν θυμο. Το προσωπο μου εχει αγριεψει.
<< Τι;  Ναι.!.... Εννοώ... Δεν υπάρχει θέμα...>> μου απαντα απορημενος.
<<Αλήθεια; >>
<< Ναι καλέ δεν έχω εγώ τέτοια κολλήματα... Αλλά γιατί;>>
<< Θα σου εξηγήσω αργότερα... Τώρα έλα μαζί μου...>>
<< εμ ναι... Έρχομαι..>>. Είμαι  χιλια τις εκατο σίγουρη ότι θα το μετανιωσω, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω και πάλι καλά που δέχτηκε. Φαίνεται πολύ ανετος με όλο αυτό. Είναι περίεργο που συμφωνησε αμεσως και εμενα με βολεύει. Τον εχω πιασει απο το χερι και απλα τον σερνω σε αυτο τον μικρο δρομο απο το παρκο μεχρι το σπιτι μου.
<< Που είμαστε;>> ρωτα καθως σταματω εξω απο την καγκελοπορτα του σπιτιου μου.
<< Εδώ είναι το σπίτι μου..>> κοιτω το πατωμα συνεχως.
<<Γουοου Ελσα εγώ δεν- >>
<< Άκουσε με προσεκτικά! Μπροστά στα αδέρφια μου είσαι το αγόρι μου όκει;>>. Απλα θελω να τελειωσει οσο πιο γρηγορα. Ξεκλειδωνω την πόρτα και μπαινουμε στο σαλόνι. Ολοι ειναι  εκεί και γυρνουν το κεφαλι τους. Μας κοιταξαν με ενα απορημενο αλλα και ταυτοχρονα απαξιωτικο υφος. Ετρωγαν το μεσημεριανο φαγητο. Η κυρια Μαιρη ξεπεταχτηκε απο την κουζινα.
<<Γεια σου κοριτσι μου! Να σας βαλω φαγητο, θα φαει μαζι μας ο φιλος σου;>> Με ρωτα. Δεν της απαντω. Κοιτω συνεχως και επιμονα τον Βικτωρα. Και τοτε νιωθω για πρωτη φορα κατι πρωτογνωρο. Δεν ειχα ξανιωσει τετοια αναγκη για ζηλεια στην ζωη μου. Αναζητω την ζηλεια του. Θελω την ζηλεια του. Θελω να νιωσω οτι εχω αξια γι αυτον. Με κοιτα το ιδιο επιμονα.
 << Γιατι αυτος ειναι εδω;>> με ρωτα.
<< Ελσα ο Σεργιος ειναι;>> Λεει η Αννα και σηκωνεται
<<Ναι... Αυτός είναι ο Σεργιος, το ΑΓΟΡΙ μου!!! >> Και αντεδρασε εκεινος που ηθελα να αντιδρασει.
<<Ο ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ;;>>
<< ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ... για όσους είναι κουφοι εδώ μέσα..>> και για να συνεχισω να ριχνω μπαρουτι στην ατμοσφαιρα γυρνω και του δινω ενα φιλι. Θυμωσε κι άλλο. Αλλά εγώ ήδη το έχω μετανιώσει. Τι να κάνω όμως; Το άρχισα και πρέπει να το τελειώσω αξιοπρεπώς. Παιρνω τον Σεργιο και παμε επάνω ..
<< Ελσα είσαι σίγουρη γι αυτό που κάνεις;>> με ρωτα κοντα στο αυτι μου.
<<όχι..>> του απαντω ψυχρα.. Ειλικρινα το μονο που με ενδιαφερει αυτη την στιγμη ειναι ο Βικτωρας και η μετεπειτα αντιδραση του.
<< Δεν σε καταλαβαίνω..>>
<< Συγγνώμη αλλά..ηθελα ο Βικτωρας να τσατιστει! Έχει πρόβλημα μαζί σου και ήθελα να τον κάνω να το μετανιώσει αφού τα έχουμε υποτίθεται..>>
<<δηλαδή, νοιαζεσαι για μένα; >>
<< Φυσικά και ναι.. Αφού εισαι φίλος μου! >>
<< Ναι φίλος σου(🙁)>>. Καθομαστε στο κρεβατι μας και κανεις δεν μιλαει. Δεν ξερω πως νιωθει ο Σεργιος.. Τον εφερα σε μια πολυ δυσκολη θεση πριν..   """