INCOGNITO (BxB) - Tamamlandı (Düzenleniyor)

YİRMİ YEDİ

(Bugünkü 2. Bölüm)

Danny:

Bilincim yerine gelmeye başladığında ilk hissettiğim keskin bir baş ağrısı olmuştu. İkinci olarak burnuma dolan kokuyu fark etmiştim. Şimdi sıra gözlerimdeydi. Bu an bana bir yerlerden tanıdık geliyordu. Yıllar önceymiş gibi hissettiren ama üzerinden daha bir ayın bile geçmediği bir süre önce de yine yabancı bir yatakta, yine burnuma dolan bu kokuyla uyandığım o an gelmişti aklıma. Fakat şimdi farklı bir şey daha vardı. Bu sefer kokunun sahibi de yanımda yatıyordu.

Gustav! Tek kolunu birbirine dolanmış kum rengi saçlarının çevrelediği kafasının altına koymuş, diğerini de belime dolamış adamı sessiz bir şekilde izledim. Hayır. Şaşkın değildim. Dün olanları detayıyla hatırlamıyor olsam bile sarhoş olmadan önce ne istediğimin anısı gayet netti. Onunla yatmak istemiştim. Bu tür konuları düşününce utanacak bir kişiliğim olsa şu an kıpkırmızı olurdum. Ama öyle biri değildim. Öyle biri olmak için fazla kirliydim.

Göğsünün üzerindeki elimi onu uyandırmamaya özen göstererek yavaşça oynattım. Yaptığım yanlıştı kabul ediyorum. Ancak onunla birlikte olmuş olduğumu bilmenin verdiği mutluluk için cezam neyse çekmeye hazırdım. Kokusunu içime çekip, elimi bu sefer çenesindeki sakalına götürdüm. Her şeyiyle mükemmeldi. Onunla geçirdiğim kısacık süre içinde güvenimi kazanabilmişti. Ondan sonra zaten onu istediğimi fark etmiştim. Evet biliyorum orospunun tekiydim. Düşünceme sırıttım. Bana bu kadar iyi davranan bir adamdan faydalanmış olmak vicdanımı sızlatıyor olsa da bu durumda bencil olmak tek seçeneğimdi. Belki de değildi. Evet, sanırım büsbütün aşağılık bir pisliğin tekiydim! Sadece... buna ihtiyacım vardı. Birine yakınlaşmam gerekiyordu ve Gustav bunun için en iyi adaydı.

Başımı göğsüne yaslayıp gözlerimi kapayarak anın tadını çıkarmaya koyuldum. Fazla uzun sürmeyeceğini biliyordum. Onunla aramızdaki ilişkinin gözlerini açtığı anda tamamen değişeceğinin farkındaydım. İyi yönde ya da kötü yönde bilemiyordum. Tek bildiğim... tek bildiğim onunla uyanmanın içimi çok yabancı hissettiren mutluluk hissiyle doldurmasıydı. Onun yanında mutluydum. Suçluluk hissi başımı ağrıtsa bile mutluluktan gülümsemekten kendimi alamıyordum.

.

Ne kadar süre geçtiği bilmiyordum. Muhtemelen sızıp yeniden uykuya dalmıştım. Fakat bu sefer gözlerimi açtığımda beni huzurlu bir yüz değil öfke ve şaşkınlıkla kasılmış bir surat karşılamıştı. Sadece takındığı ifadeyi görmek bile benim için yeterli cevaptı. Üzülmedim diyemezdim. Ama bu beklediğim bir şeydi. O yüzdendir ki, o hiçbir şey söylemeden üzerini giyinip odadan hızla çıkmadan önce bile cevabını biliyordum. Beni terk edip, benden uzaklaşan listeme yeni bir kişi daha eklenmişti.

.

.

.