Memories in the Roads (Street Series #3)

Chapter 40

Chapter 40: Memories

"Uwi na ako, Ryu. B-Bukas nalang..." paalam niya sabay kamot sa batok.

"Y-Yeah... See you tomorrow. Thank you for tonight..." I said awkwardly but I managed to smile.

Hinatid ko siya sa labas. Gusto ko sanang alukin na rito na siya matulog pero hindi ko na ginawa dahil nga hindi normal ang atmosphere sa pagitan namin. Mabuti nga't nalagpasan namin ang mga awkward moments lalo na kapag nagtitinginan kami.

Something has changed, I am aware of that. Isa iyon sa mga inasahan ko na noong napagdesisyonan ko na sabihin sa kaniya ang nararamdaman. Ganoon naman talaga, hindi puwedeng ganoon pa rin ang pakiramdam niyo sa isa't isa. Maybe, he's awkward coz he didn't know how to act. Malandi kasi siya kung magsalita at kumilos man and he called it 'brotherhood' pero ngayon ay hindi niya na magagawa pa iyon sa akin. He's awkward coz he need to change how he was before to me.

He wear his helmet and started to operate his motor. Nagkatinginan ulit kami. Mata nalang ang kita ko sa kaniya pero alam ko pa rin na naiilang na siya. Pero ngayon, seryoso niya akong tinititigan nang matagal bago niya inalog ang ulo.

"A-Alis na'ko..." paalam niya ulit at matulin na pinaandar ang motor.

Pag-alis niya ay doon palang ako nakahinga nang maluwag. Tumingala ako at nakipagtitigan sa buwan habang dinadama ang lamig ng gabi. Maya maya lang ay tinawag ako ni Dion dahil inaya nila akong mag-movie marathon. Hindi pa naman ako inaantok kaya sumama na ako sa kanila.

Bagong ligo na silang pareho ni Jorie. Kung kanina ay awkward ang kilos niya, ngayon ay hindi na. Siguro napaliwanag na ni Dion sa kaniya na ayos lang sa akin kung maglandian sila sa harap ko dahil may relasyon naman sila. At medyo naging malapit na rin naman ako kay Jorie dahil nga sabay kaming kumakain ng lunch sa school at marami na siyang nakuwento sa akin. Wala nga lang akong ideya sa relationship nila ni Dion noon. They're lowkey so no one will know and being lowkey is much better. Kaunting tao ang makakaalam, malayo sa gulo at pagkasira.

Sumapit ang Nobyembre. Semestral break pa rin namin hanggang ngayon kaya nandito kami sa private cemetery solely for all the Ventureros ancestors. Like usual, I'm with my family, cousins, and nieces and nephews.

Wala nga lang si Teodus dahil nasa Spain at doon pinagpatuloy ang buhay. Hindi ko alam kung babalik pa ba yun dito pero mukhang hindi na ata gaya ng kinukuwento ngayon ni Tita Leticia.

"He like there. And he said that there's no reason to comeback here except for us. Teodulo and I supported him cause ever since, we were convincing him to live his life there. Hindi ko man gusto ang dahilan ng pagtira niya roon, atleast may kalayaan siya roon..." Tita Leticia said.

Mom looked at me meaningfully before she sipped on her tea. Kumunot ang noo ko at imbes na makinig sa kanila ay inabala ko ang sarili sa mga pamangkin.

"Casa Poblacion is turning bad. Ginagawa na natin ang lahat para sa seguridad pero parang alam ng kalaban natin ang bawat hakbang natin..." si Tita Leonides.

"He probably know. We have no idea that maybe... he's with us." Dad said meaningfully.

He? So Dad has an idea who it was. Si Daddy, Tito Gerardo, Tito Teodulo, at Tito Rico lang naman ang nandito at imposibleng isa sa kanila dahil sa mga mukha palang ay mahahalata mo na but their faces are showing that they're also have an idea who's the root of this jeopardy.

May pumasok agad sa isipan ko but I won't judge him impulsively. After all, he's a good uncle for us for the past years. He gave us some advice and words of wisdom  and that's the reason why I couldn't judge him easily.

"We should leave Casa Poblacion." Tita Leticia divulged.

Nagulat kaming lahat.

"What? Are you serious, Leticia? Leaving Casa Poblacion means we are also abandoning it---"