Memories in the Roads (Street Series #3)

Chapter 43

Chapter 43: Home

               |Year 2030|

"Kailan ka ba uuwi?" my cousin asked when I answered her call.

Umagang umaga at hindi pa nga tumitirik ang araw dito sa New York ay binulabog na agad ako. Bumangon ako at humikab.

"Next week. Why?" malat pa ang boses ko.

"Next week?! Binyag na ng anak ko sa linggo, Ryu!" histerya ni Realyn.

"Yeah, I know. Today is monday and probably by sunday...nandiyan na ako..." I yawned.

"Okay sige. Tapos na ba ang marketing plans mo?" she asked and I can hear the voice of my niece on the background.

"Yup. Kaya nga uuwi na rin ako. To execute all my plans. Matagal na taon din akong nagplano at naghanda para sa start up ko..."

"Hmm. Iyon ba talaga ang dahilan kaya ka nagtagal diyaan?" she said meaningfully.

Hinilamos ko ang mukha dahil nagsisimula na naman siya sa mga patutyada niya sa akin.

"It's early in the morning, Realyn. Don't start me, please..."

She laughed. "Fine. Wake up and start your day, Thoryusop! We'll wait for you. Rea, say bye to your Tito slash ninong!"

I smiled.

"Bye, Tinong! See you soon! I love you!" my lovely niece said.

"Bye, Rea. I love you too and wait for me! I have so many gifts for you..."

"Woah! Really? I can't wait!" aniya at nag-usap pa kami bago tuluyang napatay ang tawag.

Bumangon na ako at nag unat-unat. I'm topless with just my pajama coz I'm used to sleeping half naked ever since I live here in NYC.

Humarap ako sa salamin kaya nakita ko ang buong katawan. I am more muscular now than ever but my body is still slender. Of course, tumangkad at pumuti ako. Sa ilang taon ko ba naman dito sa New York. My color brown curl hair is a mess and I'm planning to have a new hair style once I get back to Philippines.

Pagkatapos kong maghilamos at magsipilyo ay kumuha na ako ng kape at siyaka nagtungo sa balkonahe ng studio type apartment ko. Pinili ko talaga ang mas maliit na matitirhan dahil ako lang naman mag-isa. Even if my parents offered a large apartment but I refused and chose this studio type instead.

Humigop ako sa kape sabay hinga ng malalim. Mukhang walang araw na sisikat sa araw na ito pero nagkukulay bughaw naman ang ulap so still, the weather is nice.

"Good morning, young man!" the old lady greeted me, like usual in the morning.

"Good morning, Mrs. Patterson! Have a nice day!" I smiled to an old lady which is part of my neighborhood.

Huminga ako nang malalim at sumimsim ulit sa kape habang inaalala ang mga nangyari sa nagdaang taon. Kagabi, napuyat ako dahil marami akong memories na inalala at akala ko wala na akong aalalahanin ngayon pero dahil nalalapit na rin ang pag-uwi ko sa Pilipinas, mukhang hindi na maiiwasan ang magbalik tanaw.

Matapos kong sabihin sa kaniya na hindi ko siya kilala, hindi ko alam ang pangalan niya, ang pagkatao niya, ay kita ko ang sakit sa mga mata niya. Nasaktan siya sa sinabi ko at nagulat. He keep on telling me his name and our memories but I neglected it and I still pretend that I didn't know him.

Yes. It was all a pretense and a still part of my plan when I ran away from our mansion and from him. Bago ko ibangga ang sariling sasakyan sa may puno ay mabilisan akong gumawa ng plano. An impulsive decisions. I took risks even if it's hurting me, killing me in pain, and putting my life in the brink of death.