Race Track of Love (RP SERIES #1) [COMPLETED]

♤Fifty-Eight♤

Kaizer Colton

I look at Brentt lying on the hospital bed with some tubes and machines addapted to him so he can breath. Why life is so unfair? Bakit kaylangang ang mag-ina ko pa ang makipaglaban kay kamatayqn samantalang ang taong ito heto at buhay na buhay parin. I walk towards him and closed my fist so hard. Kung pwede ko lang syang suntukin hanggang mapagod ako ay gagawin ko. But I know that nothing will change even if I do that.

"He is in a coma but the doctor said that he is in a stable condition now. Pwede syang magising sa susunod na mga araw." Bonham said.

"Tsk! Bakit hindi na lang sya mamatay?" I said and greeted my teeth before I grab his collar. Wala akong pakialam kung magcritical pa sya sa gagawin ko.

"Why don't you just die? You should die you mother f*cker! You are the reason why my Calli is not yet awake and still fighting against death! Y-You should die!" I shouted from the top of lungs in front of Brentt. Kahit alam kong wala naman syang malay at hindi nya ako maririnig ay hindi ko mapigilan ang sarili ko. Galit na galit ako sa kanya! Sa buong pamilya nya.

"Kaizer please calm down!" Dion said and try me to pull away from Brentt.

"Mamatay ka na! You deserve to die you asshole! Ikaw ang d-dahilan kung bakit n-nahihirapan si Calli at ang anak ko! Hanggang ngayon critical parin sya dahil sa makasariling pagmamahal mo para sa kanya! Bakit hindi mo na lang sya hinayaan maging masaya?! Why don't you just let her go early?! Why?!" Galit na galit na sigaw ko kay Brentt at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na maiyak sa sitwasyon ko. Nanlalambot akong natumba nang mailayo ako nina Dion kay Brentt kaya napasalampak na ako sa sahig. I cover my face using my both hands saka ko doon ibinuhos lahat nang galit at sakit na nararamdaman ko ngayon. Wala na akong pakialam kung humahagulhol na ako ngayon at magmukha na akong iyakin. It's just that...it hurts so much. The pain is killing me and thinking about Calli makes me loose my mind. Sobrang sakit lang talaga.

"Calli. Calli. Calli." I just utter her name dahil wala na akong ibang masabi. Hindi ko na alam kung paano ilalabas ang lahat nang sakit na nararamdaman ko sa katawan ko. My wife and my child is both critical. Sapilitan nang inilabas ng doctor ang anak ko kahit na limang buwan pa lang ang pagbuntis ni Calli at wala ding kasiguraduhan kung magsusurvive ang bata sa isang incubator. And Calli, she's still unconcious at ang malala pa hindi rin masabi ng mga doctor kung magigising pa si Calli.

"Bro you should take some rest."

"Dion is right. You should go to a hotel near here and get some sleep."

"No! How can I sleep if Calli is in this kind of situation?"

"Kami na ang bahala sa kanila Kaizer. Padating na rin ang magulang ni Calli. We're sure that they will take care of Calli."

"If that so, I will stay with my son. Doon muna ako at babantayan ko sya. Ayokong umalis dito." Sabi ko lang sa kanya at pinunasan na ang mukha ko. My eyes are tired and my clothes was stained by bloods but I don't care. Hindi ako aalis ng hospital na ito hanggat hindi nagiging maayos ang mag-ina ko.

"Hindi ka papapasuki-"

"Then I will stay outside. Basta kung saan tanaw ko ang anak ko." Sabi ko sa kanila saka ako umalis at lumabas ng kwartong yun at nagpunta kung saan dinala ang anak ko. Hindi ako pinapasok ng mga nurse kaya nandito lang ako sa labas. I look at him through the glass window. I can't stop my tears again while looking at him. He is just a five months old but he is in this kind of situation. May kung ano anong nakakabit sa napakaliit nyang katawan at walang malay. Walang sinabi ang doctor kung magiging successful ba ito sa anak ko dahil depende parin kung gaano katibay ang resistensya ng anak ko. But I know that he will overcome this. His mother is such a brave one and I believe that he is a brave man too. At nagpapasalamat parin ako kahit papaano dahil nananatili parin silang buhay hanggang ngayon.