SİYAH PAPATYAM [DÜZENLENİYOR‼️]

41. BÖLÜM/ KIZ İSTEME

Merhaba benim canım okurlarım yeni bölüm ile geldim. Umarım beğenirsiniz ❤️🕊️

🕊️"HER KALP KENDİ MUCİZESİNİ BEKLER."🕊️

İyi okumalar...

41. BÖLÜM

Issız orman boylu boyunca önümdeydi. Kendimi ve bebeğimi kurtarmak için korkuyla koşuyordum. Ciğerlerim yanıyordu ve nefes alamıyordum. Ama bunları hiçbirine aldırmadan koştum ve koştum. Üzerimdeki uzun beyaz elbisenin kenarlarından tutup kaldırdım ve etrafıma baktım. O adam elinde bıçakla bana doğru koşuyordu. Önüme dönüp koşacağım anda durdum. Az önce bana doğru koşan adam şimdi karşımdaydı. Bu nasıl olmuştu? Bana baktı ve gülümsedi.
"Senin için geleceğim demiştim. Geldim Aslı. Her şey bitti buraya kadar."
Arkama bakmadan geriye gittim. Sırtım ağaca geldiğinde durdum. Adam elindeki bıçağı havaya kaldırdı ve karnıma sapladı.
"Hayır yapma."
"Öleceksin Aslı."
Çırpınarak bağırdım ve yere yığıldım. Siyah gökyüzüne baktım ve gözlerimi kapadım. Sonra Savaş'ın sesini duydum.
"Güzelim kendine gel. Aslı aç gözlerini."
Gözlerimi açmadan bağırdım.
"Savaş."
Biri kollarımdan sarsmaya başladı. Gözlerimi açıp etrafıma baktığımda her yer sarsıldı. Tüm orman üzerime yıkıldı. Ellerimi yüzüme kapatarak bağırdım.
"Ölmek istemiyorum. Savaş bebeğimi ve beni kurtar."
Kollarımdan tutulup yine sarsıldım.
"Aslı güzelim kendine gel."
Üzerime düşen ağaçla bağırarak gözlerimi açtım.
"Hayır bebeğim."

Gözlerimi açıp karşıya baktım. Karşımda Savaş vardı. Savaş'ı görmem ile sıkıca sarıldım.
"Savaş o adam beni ve bebeğimi öldürüyordu. Ölmek istemiyorum."
"Tamam güzelim geçti, sadece rüya gördün."
Derin nefes alıp odaya göz gezdirdim. Annem ve babam odanın kapısından korkuyla bana bakıyorlardı. Etrafıma baktığımda kendi evimde ve yatağımda olduğumu anladım. Hemen elimi karnıma koyup bebeğimi kontrol ettim.
"Rüyaydı değil mi?"
Savaş yüzümü ellerinin arasına aldı.
"Rüyaydı güzelim."
Hıçkırarak ağladım.
"Ama çok gerçekti. Ben ormandayım ve o adam beni ve bebeğimi öldürüyordu."
"Öyle bir şey yok güzelim. Rüya. Sadece rüya."
"Ah benim güzel kızım."
Anneme baktım ama ağlayarak odamdan gitti ve arkasından babam da gitmişti.

Sabah yaşanan olaylardan sonra Savaş beni kendi evime getirmişti. Babamın yanında kalmamı istemişti çünkü oranın daha güvenli olacağını düşünmüştü. Beni eve bıraktığında evin çevresine de birkaç adam koymuştu ve işinin olduğunu söyleyip hemen gitmişti. Ben de tüm yaşanan olaylara dayanamayıp odama çıkmıştım. Sonra da uyumuştum. Anılar yavaş yavaş zihnime dolduğunda başımı kaldırıp duvardaki saate baktım. Saat sabahın beşiydi. Ben tüm gün uyumuşmuydum? Sonra aklıma gelen soruyla Savaş'a baktım.
"Savaş sen neredeydin? Ne zaman geldin? Beni niye uyandırmadın?"
Ellerimi sıkıca tuttu.
"Ben yanına geldiğimde saat çok geçti ve sen uyuyordun. Seni rahatsız etmek istemedim güzelim. Hem sabah yaşanan olaylardan sonra uyumanın sana iyi geleceğini düşündüm. Zaten ben de kapıdaki korumaların yanındaydım. O adamın gelme ihtimale karşı bekliyordum."
"Anladım hayatım."

Derin nefes alıp karnıma baktım.
"Kemal amca senin uyuduğun sırada bağırdığını söyleyince hemen yanına geldim."
Elimi karnımın üzerinde gezdirdim.
"Her şey o kadar gerçekti ki. Bir an bebeğimize bir şey oldu sandım."
Savaş elini karnıma koydu.
"Hiçbir zaman öyle bir şey olmayacak."
Başımı kaldırıp Savaş'a baktım.
"Sıkıca sarılıp uzanalım mı?"
"Tamam güzelim."

Elimden tuttu ve beni yatağıma yatırdı. Yanıma uzanıp ellerini karnımın üzerine koydu ve gögüsünü sırtıma yasladı.