Deeply (IN LOVE SERIES #2)

Kabanata 21

Arceli Angeles: Please be aware that this story was written poorly. This was written a few years ago. Maraming error, loopholes and whatsoever error na makikita niyo

Again, this story was written poorly. Pwede niyo pong i-drop kung hindi niyo po bet hehehe.

Thank you!

***

In Love Series 2: Deeply

Kabanata 21

"Hindi pa rin dapat, Mayumi. Para mo na ring isinuko ang mga pangarap ng Mama mo para sa'yo." Si Lolo ulit. Hindi naman mataas ang boses niya pero nahihimigan ko pa rin ang galit sa lahat ng nangyayari.

"Alam ko po, Lolo. At alam ko rin na maiintindihan ni Mama ang desisyon ko gaya kung paano niya laging iniintindi si Papa. Maiintindihan ako ni Mama gaya kung paano niya naiintindihan ang pinagdadaanan namin ni Papa ngayon."

My Mama understands me. She always will. Lagi niya kaming iniintindi sa lahat ng bagay kaya alam kong sa sitwasyon na mayroon kami ngayon, naintindihan niya pa rin iyon.

"Ang gusto ko lang ay maging maayos kami. Hindi lang ako pati na rin si Papa," huminga ako saglit dahil ayaw kong kumawala ang mga luhang gustong pumatak mula sa mga mata. Hindi ko ito gustong isumbat kay Papa but I want his attention again like before all these things happen.

Tumingin ako ng diretso kay Papa. Eyes misty for the unshed tears, I said all the words I wanted to say since that day Mama left.

"I'm waiting Papa... Naghihintay akong maging maayos ka. Naghihintay akong bumalik tayo sa dati kahit wala na si Mama. I'm just here, waiting for you to look at me as your daughter... to treat like a princess again... to tell me that everything is going to be fine... I'm just here Papa..."

Tumayo ako nang hindi inaalis kay Papa ang tingin. Ngumiti ako sa kaniya. A genuine one, the smile that will surely remind him of my beloved mother.

Noon, lagi niyang sinasabi na pareho kami ni Mama ng ngiti. Lagi nyang sinasabi na kapag ngumingiti ako, nakikita niya si Mama. Sana ngayon makita niya... na narito pa ako at naghihintay sa kaniya...

My Mama left but her soul and love for the both of us is still here... I know that because I am her daughter. I know that because I am her spitting image. She left but not her love for me and for Papa...

Hindi pa lang iyon makita ni Papa dahil nabubulag siya sa sakit.

"Walang pong problema ang pagtira ko rito. Masasanay rin ako. The only thing that I wanted is a peace of mind while trying to heal the wound cause by these nightmares. Iyon lamang po, Lolo... Papa..."

Tuluyan na akong tumalikod at nanginginig na binuksan ang pinto ng opisina ni Lolo. Ayos na siguro ito sa ngayon. Kahit paano, nasabi ko ang ilang sa mga bagay na pilit kong sinasarili. Kahit paano, nabawasan ang bigat sa dibdib ko. Kahit paano, nag-open ako sa kanila ng nararamdaman.

I let out my tears as soon I was out but I wiped it immediately when I've realised that there are people watching me. Nakalimutan kong paglabas ng opisina ni Lolo ay ang malaki naming sala kung saan naroon ang mga pinsan ko at ang mga bisita.

Melay quickly attended me. I was praying they didn't notice my tears.

"Napagalitan ka?" she asked. Umiling ako.

"Nope. We just talked." Hindi ko ipinahalata ang panginginig ng boses ko.

Tumango siya at hindi na nagtanong pa. I was about to make my way in the staircase but immediately stopped when I heard that annoying voice coming from the television. Mabilis akong humarap at nanlalaki ang mga matang tiningnan iyon.