Deeply (IN LOVE SERIES #2)

Kabanata 23

Arceli Angeles: Please be aware that this story was written poorly. This was written a few years ago. Maraming error, loopholes and whatsoever error na makikita niyo

Again, this story was written poorly. Pwede niyo pong i-drop kung hindi niyo po bet hehehe.

Thank you!

***

In Love Series 2: Deeply

Kabanata 23

Hindi ko alam na iyon pala ang magiging dahilan kung bakit ako bibitaw. Hindi ko alam na roon magsisismula ang pagsuko ko. Hindi ko alam na iyon ang magiging dahilan ng pagkasira ng mga bagay na pilit kong iniingatan. Iyon pala ang magiging hudyat ng tuluyang pagkasaira ko.

It was Camillo who's hugging me that time. Sa gitna ng pagwawala ko ay siya ang yumakap sa akin. Nanginginig ang mga kamay ko habang ginagamot ni marta ang sugat na natamo ko. Hindi ko sila tiningnan isa- isa.

"Tapos na Senyorita," said Marta after cleaning the cut on my hand.

"Leave me alone," I said coldly without looking any of them.

"No," si Camillo iyon. Hindi ko siya pinansin.

"Get out. All of you."

"Senyorita," may banta sa tinig ni Noriel. Tatlo silang nasa kwarto ko at sinusuri ang bawat galaw ko.

"I said get out! I want to be alone!" I shouted in annoyance. Hindi ba nila iyon maintindihan?!

They're all startled at my sudden outburst. "Leave alone. I am not suicidal."

Tumayo ako pumasok sa banyo. Padabog kong isinara ang pinto. I don't want to talk to anyone. I am pissed, disoriented and hurt. I don't want any of them. I just want to be alone and maybe disappear without them knowing.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin. My eyes are puffy because of the tears I shed earlier. I look like a sad witch. My face is gloomy and dark. Malamig ang titig ko sa aking reflection. Walang buhay ang aking mga mata.

Sa nakita ko kanina, tila nawalan ako ng pag-asa. Kung tutuusin, walang wala lamang ang bigat na aking nararamdaman kumpara sa bigat na dinadanas ng iba. Kung ikukumpara ko ito kay Kapitana at sa lahat ng pinagdaanan niya, mine was just a little part of it.

Pero dahil bago ang lahat ng ito sa akin at hndi ako sanay, hindi ko kinakaya. Nawalan ako ng ina at tila nawalan din ako ng ama dahil sa lamaig ng pakikitungo ni Papa sa akin. I really want his attention again. I badly want him to look at me, smile at me the way he smiled to that girl. I badly need his hug saying the words I've been craving for since my Mama left. I badly want my Papa before everything happens.

My father has change and I am starting to give on him. I am torn between holding on and letting go. Tila gusto ko na lang bumalik sa Maynila at magpanggap na walang mangyari.

Ang dali lang kung gugustuhin ko.

Akala ko, maghihilom ako. Ako ako sa paglayo namin sa ala-ala ni Mama, magiging maayos ako. Akala ko rito ko mahahanap ang tunay na kapayapaan at rito ko mabubuo ang butas na iniwan ng pagkawala ni Mama. Akala ko lang pala iyon.

Seeing that scenario earlier triggered all my composed emotion. It exploded and I need to atleast divert, let it go because it would kill me.

Nagtagal ako sa loob ng halos dalawang oras dahil sa pag iisip. Hindi talaga mawala sa isip ko dahil ang sakit sakit na. Paglabas ko ay malinis na nag aking silid. Wala na ang kalat at mga basag na frame. I sighed.

Pabagsak akong humiga sa aking kama at tumitig sa kisame. For the nth time, naroon na naman ang dalawang lizard na lagi kong kasama kapag nag-iisip ako.