Deeply (IN LOVE SERIES #2)

Kabanata 32

Arceli Angeles: Please be aware that this story was written poorly. This was written a few years ago. Maraming error, loopholes and whatsoever error na makikita niyo

Again, this story was written poorly. Pwede niyo pong i-drop kung hindi niyo po bet hehehe.

Thank you!

***

In Love Series 2: Deeply

Kabanata 32

I woke up the next day with a headache, still. I yawn as I looked at the clock. It says 5:30. Kinusot ko ang aking mata ay tumingin sa labas. The sky is nearly orange because the sun is about to set. Eyes half open, I went off the bed. Hinilot ko ang aking sintido. Sakto rin na lumabas na si Olivia sa banyo na nakatapis ng tuwalya.

"Morning," walang gana kong bati sa kaniya. "Ang aga mo?"

"Nagpapatulong si Manang para sa agahan," dumiretso siya sa kaniyang maleta at kumuha ng damit. "Ayos ka lang?"

"Yeah. Just headache."

"Nabigla ka yata. Magpahinga ka muna kaya ngayong araw? We could ask Liam to entertain them instead."

"I can manage, Oli."

I sigh deep. I badly need rest. Dalawang araw na akong walang maayos na tulog. Kahapon, halos alas siyete na natapos ang photoshoot sa flower plantation. Hinabol nila ang sunset at hindi ko naman sila pwedeng iwan na lang basta. Halos alas dies naman natapos ang dinner. Hindi rin naman ako agad nakatulog dahil umarte ang katawan ko. Nanibago ang katawan ko at bukod doon, iniisip ko walanghiyang Senyorito.

Natapos na at lahat ang ganap kahapon, pero tumatak sa isip ko ang mga salitang namutawi kay Camillo. It never came to my mind that instead of getting mad at me, Camillo gave me the opposite. He's claiming that I am still his girlfriend and that we never broke up. He said that break ups should be mutual.

Ridiculous, isn't he?

Ang tagal ko tuloy nakatulog dahil sa kakaisip doon.

For years, all I think is he won't forgive me, that he won't even talk to me if our path cross again. I am afraid that he actually let go our memories and I set my mind that it was okay. That I deserve it since I was the one who broke up and I was the one who left. Na wala na akong magagawa dahil ako naman iyong nakipaghiwalay. Na ang kailangan ko lang ay proper closure para sa mga ala-ala ng aming kahapon.

At ngayon, iba ang ipinapakita niya sa kung ano ang ine-expect ko.

I sighed as I remember yesterday. Buti na lamang din at hindi na humaba pa iyon. Pinanatili kong tikom ang aking bibig. Ni hindi ko na rin siya tinapunan ng tingin. I was disoriented yesterday. I heart is pumping faster that I thought I would have a mild attack. Nagulo rin ang patas ng mga salita sa utak ko na kung magsasalita ako ay baka puro walang kwenta lamang ang masasabi ko.

Damn. Camillo is still the death of me. He has the same effect on me and nothing has change. Mas lumala at mas nakakalunod yata.

"Just tell us if you're not feeling well, okay? Pauuwiin natin si Liam rito."

"Sus! Gusto mo lang makasama si Kuya eh. Pwede mo namang pauwiin nang hindi ako ang dahilan. Idadamay mo pa ako sa kalandian mo."

Tumawa ako nang batuhin niya ako ng tuwalya. Inirapan ako ngunit ngumisi rin naman.

"Whatever! Ilaglag kita riyan kay Camillo! Ewan ko na lang kung makapalag ka pa!"

Ako naman ang umirap.

"Hindi naman daw kami nagbreak kaya hindi mo ako mailalaglag," ngisi ko.

"Aba! Ang tagal niyong mag-jowa. Eight years! Ba't 'di pa kayo magpasakal sa isa't isa?"