" တီ...တီ...တီ...တီ..."
မောင့်နှိုးစက်လေးဆီက အသံပေးလာပြီမို့ အကျင့်ရနေပြီ ဖြစ်တဲ့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကလည်း အလိုအလျောက် ဖွင့်ပြီးသား။
ဘေးက နေရာလွတ်လေးကို ကြည့်ရင်း ရုံ ပြုံးလိုက်သည်။
မင်းနှိုးစက်လေးက အခုထိ တာဝန်ကျေနေတုန်းပဲ မောင်။
ရေခဲသေတ္တာထဲက လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်က ဝယ်ထားတဲ့ ဟင်းချက်စရာတွေကို ယူလိုက်သည်။ နောက် နှစ်ရက် သုံးရက်ဆို ကောင်းတော့မှာမဟုတ်ဘူး ။
ငါးနာရီခွဲဆိုပေမယ့် နွေရာသီမို့ အလင်းရောင် ကို မြင်နေရပြီ ။
" ဦးလေး ရော့ အိမ်မှာ ချက်စားရအောင် "
" ပေးပြန်ပြီကွာ "
ရုံတို့ကွန်ဒို ရဲ့ လုံခြုံရေး ဦးလေးကြီးကို ဟင်းချက်စရာတွေပေးတိုင်း ဦးလေးကြီးက ဒီလိုပဲ ပြန်ပြောတတ်သည်။
" မချက်စားရင်လည်း ဝယ်မနေနဲ့လေကွာ "
" မဝယ်ထားတဲ့ချိန် ချက်ကျွေးမယ့်သူ ပြန်ရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
" ချက်ကျွေး မယ့်သူက ဘယ်ချိန်ပြန် ရောက်မှာလဲ ငါလည်း ဟင်းချက်စရာ မဝယ်ရတာ နှစ်နဲ့ချီနေပြီ "
" အဟား နောက်ဆို ဝယ်ရတော့မှာပါဗျ ဟားဟား "
ပြောနေကျ စကားတွေနဲ့သာတုံ့ပြန်ပြီး ကွန်ဒို အပြင်ဘက်ကို ထွက်ခဲ့သည်။
" ဆရာလေး စောလှချည်လား "
" ပုံမှန်ပါပဲဗျာ ဝါးးးး ပုဇွန်တွေ လတ်တာပဲ ဘယ်စျေးလဲ "
မောင်... မင်းပြောတာမှန်တယ် ရပ်ကွက်စျေးက ပိုပြီး သန့်ရှင်း လတ်ဆတ်တယ်။ ငါလည်း ကုန်တိုက်တွေထက် ရပ်ကွက်စျေးကို ပိုသဘောကျနေပြီ မောင်။
" ကလင် ကလင် ကလင် "
အခုမှ အိမ်ရောက်လို့ အမော မပြေသေးဘူး အမောဆို့စရာ ဖုန်းကလာပြီ။
" ဘာလဲ "
" ကိုး နာရီ နော် နောက်မကျစေနဲ့ "
အောင်မာ ဒင်းကများ ...
" မလာနိုင်ဘူးကွာ "
" မလာရင် သေခန်းပြတ်ပဲနော် အပို မပြောဘူး "
