EFSUNKÂR

44. BÖLÜM"ZAMAN"

Hiçbir zaman sınır koymazdım ama artık bu yönteme geçiyorum.okunma sayısına göre oy çok az, benim için o küçük yıldıza basar mısınız canlarım?

Sınır:700 oy, 2000 yorum.

44. BÖLÜM:ZAMAN

GEÇMİŞ -Bölüm 27, olanlar sonrası devamı.-

Mizra Devrim Sertkaya

Günler dakikalar, saatler her daim birbiri üzerine devriliyordu.Akreple yelkovan birbirlerini takip ederek ilerliyordu ama sanki zaman benim için her şeye rağmen durmuştu.

Dünya dönmeyi bırakmış, ben nefes almayı unutmuştum.

Elimdeki kadehi sıktım.O gideli günler geçmişti ama o günler benim için geçmek nedir bilmemişti.

Boğazımda öyle sikik bir yumru vardı ki ne yutkunsam oradan gidiyor, ne de orada beni rahat bırakıyordu.

Cayır cayır yanıyordum ve cehennemin tam ortasındaydım.

Cehennem kalbimdi.

"Devrim bu sen olamazsın,"Batu tekrar zırvalamaya başladı.Öyle acı çekiyordum ki onu duyacak halde bile değildim."Sen Arsen'e bu kötülüğü yapmış olamazsın."

Bu yaptığımdan dolayı belki de Batu, ve dahası diğerleri de benden nefret edecekti ama bunu yapmak zorundaydım.

Onları kendimden uzaklaştırmaz, her şeyi anlatırsam biliyordum ki beni yalnız bırakmayacaklardı ama benim için asıl önemli olan benim değil, küçük kızımın yalnız kalmamasıydı.

Onun şu an diğerlerine benden daha çok ihtiyacı vardı.

"Güzel bir kadındı, birlikte iyi vakit geçirdik,"dedim acımasız sesime giydirdiğim en sağlam maskeyle.Batu birkaç kere daha bana gelmişti ama sanırım hiçbir konuşmam onu yeterince ikna edememişti."Ama hepsi bu.Onun buna yüklediği anlamlar umurumda bile değil."

Bu defa daha da acımasız konuşmalıydım.

"Seni tanıyamıyorum,"sesinde hayal kırıklığı bir cam gibi parçalanmış, o cam kırıkları kalbime saplanmıştı."Sen böyle...böyle bir adam değilsin."

"Tam olarak buyum,"dedim ifadesizce."O kız da, yaşadıklarımız da sikimde değil."

Batu bana iğrenir bir şekilde baktı."O kızın aşkını asla hak etmeyen adi şerefsizin tekisin kardeşim."bunu dedikten sonra boğazını temizledi, yanlış bir şey söylemiş gibi tekrar konuştu."Sana kardeşim demek bile içimden gelmiyor."

"Çık evimden,"dedim elimdeki kadehi önümdeki sehpaya bırakarak.İçimde kopan fırtına az sonra büyük yıkımlara yol açacaktı ama, bunun kimsenin olmadığı bir zaman olması lazımdı."Daha fazla seni dinleyecek tahammülüm yok."

Batu evden çıkana kadar oturduğum yerden kalkmadım.Ama biliyordum ki bu defa yaptığım kesin olarak işe yaramıştı ve küçük kızım asla yalnız kalmayacaktı.

Onun belki yanında olamayacaktım ama bir nefes kadar yakınındaydım.

Ona aşıktım.Ona aşık olduktan sonra her şeyi onun için yapmıştım ama yine de bu yaptığımın affedilir yanı yoktu.

Her şeye rağmen onsuz kalmak cezaların en büyüğüydü ve ben cezamı fazlasıyla çekecek gibi görünüyordum.

Kalbim ağrıyordu, öyle bir ağrıydı ki bu insana ne nefes aldırıyor ne de hayattan tamamen koparıyordu.