EFSUNKÂR

2. BÖLÜM:"KAÇIŞ"

2. BÖLÜM:KAÇIŞ

🥀

İnsan korkularını saklayıp kimsenin görmesine izin vermeyince mi daha cesur olurdu yoksa onları saklamadan,onlarla yaşamayı öğrendiğine mi?

Bunun cevabını bilmiyordum ama korkularımla yüzleşemediğimin de farkındaydım.

Ben korkularından her zaman kaçan,onlardan olabileceğim en uzak noktaya saklanmak için uğraşan o kızdım.

En büyük korkum neydi bilmiyordum.Benim korkularımın hepsi genelde birbirinden büyüktü ve onlar arasında bir kıyaslama yapamazdım.Onlardan kaçmaya çalışırdım çoğu zaman kaçamazdım,onları görmezden gelmek isterdim ama çoğu zaman bunu da başaramazdım.

Ben tehlikeden olabildiğince uzak durmaya çalışırdım çünkü tehlike beni korkuturdu.

Öyle bir şansa sahiptim ki bir tehlikeden kaçarken başka bir tehlikenin kucağına düşüyordum.

Karşımdaki adamı tanımıyordum,tanımak isteyip istemediğimden de emin değildim ama gözlerinin içine baktığımda bile yemin ederim ki dizlerim titriyordu.Bakışları o kadar ruhsuzdu ki buz gibi suyun altında saatlerce kalmışçasına ürpertiyordu.

O adamın parmağını kestikten sonra kopan parçayı yanındaki adamın eline vermiş,sadece bir baş hareketiyle adamların olduğumuz yerden anında uzaklaşmasını sağlamıştı.Şimdi elindeki kanlı çakıyla öylece duruyordu ve korkudan mı yoksa başka bir şeyden mi anlamadığım bir sebepten ötürü varlığı tüm vücudumu zangır zangır titretiyordu.

Dakikalardır ayakta dikiliyorduk.İçimden bir ses koşarak bu adamın yanından uzaklaşmamı söylese de transa geçmiş gibi kıpırdayamıyordum.Neden tek kelime etmediği hakkında bir fikrim yoktu,ben konuşup bir şeyler söylemek için ağzımı araladığımda havadan başka bir şey dökülmemişti dudaklarım arasından.Bir süre belirli bir noktaya daldım ve sonunda pes ederek ayaklarıma gitme komutu verdim.Tam adım atacağım sırada oldukça sert,kalın bir ses kulaklarıma doldu."Hep bu kadar korkak mısın?"

Anlamayan gözlerle,profiline bakmaya başladım.Yüzü bana dönük olmadığından sağ profili görüş açımdaydı ve öyle düzgün bir burnu vardı ki ister istemez ona odaklanırken bulmuştum kendimi."İncelemen bittiyse soruma cevap ver."

Değişik bir tavrı vardı.Erkekler hakkında pek bir bilgim olmadığından hepsinin böyle olup olmadığını bilmiyordum fakat az önceki adamlarla kıyasla onlardan misliyle farklıydı.Her anlamda.

"Korkak olduğumu da nereden çıkardınız?"derin bir nefes alarak güçsüz çıkan sesime içimden lanet ettim ve boğazımı temizleyerek kendimden daha emin bir tonlama yakalayıp konuştum."Ayrıca sizi de incelemiyorum."

Sert bakışları bana döndü ve o an derin bir yutkunma ihtiyacı hissettim."Vergi dairesinde değiliz,"rüzgar esiyordu ve o esinti bana bu adamın kokusunu bahşediyordu.Bu da beni afallatmıştı."Cümlelere siz miz gibi sikik sokuk kibarlıklar ekleme."

Ettiği küfürle yüzümü buruşturdum."Tanımadığınız,"yine istemsizce kibarlık eki eklediğimi fark ederek cümlemi baştan aldım."Tanımadığın bir insana böyle konuşman ne kadar doğru?"

Bana bakmadan cevapladı."Bu ne kadar umurumda?"

Kabaydı.Görünüşünden ve az önce yaptıklarından sonra zaten kibarlık beklemiyordum fakat tanımadığı birine bile böylesine şuursuzca konuşması garibime gitmişti.

Gerçi garibime gitmesi daha da garipti.Ailem insani olan hiçbir özelliği barındırmazken dışarıdaki insanların goncagül olmasını beklemek aptallıktan başka bir şey değildi.