EFSUNKÂR

47. BÖLÜM:"BİR ÖMÜR"

SEZON FİNALİ.

47. BÖLÜM:BİR ÖMÜR

Her şeyi hatırlıyordu.

Yaşadıklarımızı, anılarımızı aşkımızı ve bizi.

Artık zihni boş değildi.Tekrardan benimle dolup taşmıştı, biz artık onda soru işareti değildik.Kalbim heyecanla kasıldı.

"Mizra..."dedim sertçe yutkunarak."Do..doğru mu söylüyorsun?"

"Evet güzelim,"dedi saçlarımı okşayarak."Doğru söylüyorum."

"Ben,"duraksadım.Şu an konuşmayı bile unutmuş olabilirdim."Ben ne söyleyeceğimi bilmiyorum,"yutkundum.Boğazımı temizledim, sesimi bulmaya çalıştım."Çok...çok garip."

"Bir süredir zihnim beni zorluyordu,"dedi gözlerime bakarak."Bir şeyler hatırlıyor gibi oluyordum, sadece hiçbiri net değildi,"sesi kurşungeçirmezdi."Ama artık hepsi net, özellikle sen..o kadar netsin ki."

"Seni seviyorum,"dedim alnımı alnına yaslayarak."Mizra ben bunu o kadar istiyordum ki, şu an ne yapmam gerektiğini bile bilmiyorum, çok aptalım.Ben seni çok özledim."

"Zihnimde yokken bile kalbim seni gördüğü an heyecanla kasılıyordu,"dedi erkeksi sesiyle beni delirteceğini bile bile."Sen bende yokken bile vardın sarışın."

"Benden bir daha hiç gitme,"diye fısıldadım can çekişir gibi, sıcak nefeslerimiz birbirine karışıyordu ve onu bana daha da hissettiriyordu."Lütfen."

"Seni seviyorum,"dedi o an kalp atışlarım heyecandan duracak gibi olurken.Ondan bunu duymayalı çok uzun bir zaman olmuştu, büyülü dudakları arasından çıkan iki kelime beni çılgına çevirmeye yetmişti."Bu hep böyleydi."

"Bu hep böyleydi,"dedim yutkunarak.

Geri çekildim.Yutkundum ve içim içime sığmazken oturduğum koltuğa biraz daha sindim.Resmen heyecandan delirecek gibiydim, hem Mizra'nın her şeyi hatırlaması, hem de karnımda taşıdığım mucize benim gibi biri için çok fazlaydı.

Kalbim bu kadar şeyi kaldırır mıydı bilmiyordum.

Mizra arabayı çalıştırdı, ona henüz hamile olduğumu söylememiştim çünkü doğru zamanı bekliyordum.Bunun için çok heyecanlıydım, vereceği tepki benim için çok önemliydi.

Belki de bu bebeği istemeyecekti.

Bu ihtimal kalbimi sızlattı.Öyle bir şey olmaması için Tanrı'ya dua ettim.

Araba boş, sessiz sokaklarda ilerliyordu.Yorgundum, onca koşuşturma beni yormuştu ve hala içtiğim hapların etkisindeydim , bu yüzden gözlerim usulca kapanırken, Mizra'ya son bir defa baktım.

Onun büyülü güzelliğini izlerken ise uykuya yenik düştüm.

Gözlerimi açtığımda karanlık bir olduğumu fark ettim.Hava kararmıştı, ayrıca beni buraya Mizra'nın getirdiğine de adım gibi emindim.Burası kendi odamdı, o yüzden rahat hissediyordum.Yavaşça ayaklanıp odadan çıkarken amacım abimin evde olup olmadığını anlamaktı.

İçeri girmek yerine hedefimi mutfak olarak belirledim ki, mutfağın kapısına geldiğimde abimin orada olduğunu fark ettim.