EFSUNKÂR

38. BÖLÜM:"ÖLÜMÜN RUHA DOKUNDUĞU AN"(PART 1)

Mekana sağ ayakla giriş yapıyorum bu bölüm iki part olcak arkadaşlar bb

38. BÖLÜM:ÖLÜMÜN RUHA DOKUNDUĞU AN (PART 1)

🥀

Onsuz bir dünya.Onsuz bir hayat.Onsuz alacağım her bir nefes.Benim için neyi ifade ediyordu tüm bunlar?O olmadan devam edebilir miydim var olmaya?Ya da o olmadan, bulduğum benliğimi tekrardan mı kaybederdim?Onsuz olma fikri neden sızlatıyordu göğsümdeki organı deli gibi?Neden biri kalbime kezzap döküp onu paramparça etmiş gibi hissediyordum.

Ben neden, Mizra'nın olmama ihtimaline bile dayanamıyordum?

Hastanedeydik.O, benim yanımda yıkıldığında ne yapacağımı bilememiştim lakin son anda; çevremize toplanan birkaç insan sayesinde ambulansın gelmesiyle onunla bu hastaneye gelmiştim.

Hastanelerden nefret ediyorum.

Buralar ölüm kokuyor sevgilim, hiç sevmedim.

Hem Mizra uyumayı sevmezdi ki.

Neden saatler geçmesine rağmen uyanmamıştı?

Herkes buradaydı.Etraf kalabalık, Mizra'ya değer veren herkes perişan.

"Amına koyayım ben böyle kaderin,"Batu, geldiğinden beri ağladığı için gözleri kançanağıydı."Na..nasıl bayılır?Ona bir şey olursa nasıl yaşarız lan biz?"

"Olmayacak,"Emre transa geçmiş gibi, aynı şeyi sayıklayıp duruyordu."Olmayacak."

Ve biri daha vardı.Bulanık gören gözlerim zor seçse de, orada öylece; bir duvar gibi dikilen adamın Mizra'nın abisi olduğunu biliyordum.

Saatlerdir beklediğimiz hastane koridorları, hepimize dar gelmeye başlamıştı.

"Hayır lan hayır,"Burak burnunu sertçe çekip konuştu."O çok güçlü.Göreceksiniz, gelecek üstesinden.Hep geldi."

"Her şeyin üstesinden gelen adam, bunun üstesinden mi gelemeyecek,"dedi Emre içine bir umut ışığı serpiştirilmiş gibi."Tabi gelecek."

"Ya..ya gelemezse,"dedi Batu.O an, ona susması için deli gibi bağırmak istedim.Lakin biliyordum ki, konuşmak için dudaklarımı aralasam tek bir kelime bile çıkartamazdım.

Mecalsizdim.

"Kesin,"Mizra'nın abisi, katı bir sesle konuştu."Oradan çıkacak, bu kadar.Sandığınızdan güçlü."

"Sen nereden bileceksin?"Burak ayaklandı,"Bunca yıldır yanında mıydın da, onu bizden iyi tanıdığını iddia ediyorsun,"Burak'ı belki de ilk defa bu kadar sinirli görüyordum."Bunca yıldır nasıl olmadıysan, şimdi de öyle olmamaya devam et.Onun kardeşleri de.."göz ucuyla bana baktı."..sevdiği kadın da yanında,Bir başkasına ihtiyacı yok."

"Haddini aşma,"dedi Alpaslan ifadesiz bir sesle."Ben onun abisiyim, yanında olması gereken tek kişi de benim."

"Siktir oradan,"dedi Burak dalga geçer gibi."Senin olman gereken yeri bilmem ama, olmaman gereken yeri çok iyi biliyorum."