VAZGEÇ | YARI TEXTİNG

17. BÖLÜM

Medya : Özgür Çağıran

//////

Alican'dan ;

Bizim gereksizlerle boş boş sohbet ederken sınıfa gitmek için Badel'in gelmesini bekliyorduk.

Sonrasında yanımıza gelen 10'lardan bir çocuk Arsu'yla kavga ettiğini müdürün odasında olduğunu söyleyince üçümüzde hemen yanına gittik.

Güllü lokumumu bir rahat bırakmıyordu paçoz.

Müdürün odasına gittiğimizde revirden ilk yardım çantasını almak için tekrar çıkmıştım.

Revire doğru yürürken koridorda salına salına yürüyordum, kızlarda salya akıta akıta beni izliyorlardı.

Şaka şaka.

Ben elimde tesbih sallaya sallaya Mahmut abi yürüyüşü yaparken onlarda bana bakıp gülüyorlardı.

Neyse saçmalama sırası değil, güllü lokumumun bana ihtiyacı var. Çünkü ben spider adamım.

Revire ulaşmama az bir mesafe kalmıştı ki 9'lardan bir çocuğun önümü kesmesiyle durmak zorunda kaldım.

"Alican abi, bahçede seni bekliyorlar."

Ellerimi saçlarıma atıp karizma bir bakış attım. "İmza isteyeceklerdir, herkes fanım biliyorsun. Beklesinler biraz,assolistler her zaman geç gider."

Çocuk bana uzaylı görmüş gibi bakarken yanından geçip gidecektim ki tekrar durdurdu. "Acil bekliyorlar Alican abi, kesin emirleri var."

Göz devirdim. "Oğlum sen gerizekalı mısın? Kim sana neyi emrediyor anasını satayım? Çekil önümden Badelaşkım beni bekliyor."

Bir adım atmıştım ki tekrar önüme geçti.

Ya sabır!

"Ben ilk yardım çantasını Badelaşkına götürürüm, sen bahçeye git."

Ne çok sevenlerim var görüyor musunuz? Kapımda kuyruklar.

"İyi tamam ama hızlı ol."

Beni başıyla onaylayıp revire doğru gitti. Bende fanlarımı daha fazla bekletmemek adına hızla bahçeye yöneldim.

Çıktığımda Çağlar ve Mete ikilisini görmemle sırıttım."Bana hayran olduğunuzu biliyordum."

İkiside bana kaşları çatılı bakıyordu ki daha fazla dayanamayıp devam ettim. "Ne istiyonuz söyleyin hadi."

Çağlar yanıma gelip tam karşıma geçti ve yanağıma sağlam bir yumruk attı.

Acıdı be zalımın evladı!

Yüzüme çakma gülümsememden birini takındım. "Anlaşıldı, siz Allah belanızı versin istiyorsunuz."

Bende Çağlar'a sert bir yumruk atmıştım ki Mete'nin de gelmesiyle 2'ye 1 kavgamız başladı.

Hayvan gibi dayak yiyordum ama 1 kişi olmama rağmen Çağlar ve Mete ikilisi de hiç iyi sayılmazdı.

Hele Mete... Bir kere vuruyorum, yarısı boşa gidiyor. Bir kaç yumrukta çoktan kendinden geçti garibim.

Uzun kavganın arasından hepimiz kav revan içindeydik. Çağlar yerden zar zor kalktı ve Mete'yide kaldırıp uzaklaştılar.

Ben olduğum yerde yuvarlanmayı seçiyordum çünkü kalkabilecek durumda değildim.

Vampir gibi kan emiyordum şuan. Serefsizler nasıl vurdularsa haraket ederken böbreklerime kaburgalarım batıyor resmen.

Ben yerde can çekişirken güllü lokumumun ninni gibi çıkan sesinden ismimi duymamla o tarafa döndüm.