Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bu...
Beni özlediniz miii? Ben çok ama çok özledim her birinizi...
Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın^^
İyi okumalar dilerim, bölüm sonunda görüşmek üzere :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17.Bölüm : Çukurdaki Kız.
"Eğer korkudan arınırsanız, cehennemi yaşayan binlerce insanın arasında cenneti yaşayan olursunuz."
(Don Miguel Ruiz)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yazarın Anlatımıyla)
(7 Ekim, 2007)
Yağmurlu bir kış günüydü. Küçük Kumru 7 Ekim tarihine girdiklerini fark ettiği andan beri heyecanlıydı. Binada duyduğu her kapı sesi, merdivenlerde duyduğu her ayak sesi onu hareketlendiriyordu. Bugün onun doğum günüydü. Annesi ve babası evlerine çok yakın çalıştıkları için sık sık eve gidip geliyorlardı. Kumru altı yaşında olmasına rağmen anne ve babası için bu evde tek kalmasına yetecek bir yaştı. Altı yaşında olmasına rağmen bütün bir günü evde tek başına geçirebiliyor ve bundan üzüntü bile duymuyordu. Yeri geldiğinde anne ve babasının gecikeceklerini anlayarak yatağına yatıyor ve akşam uykusuna bile kocaman bir evde tek başına dalabiliyordu Kumru.
Oysa bugün onun doğum günüydü. Bugün olmazdı. Bugün tek başına uyuyamazdı.
Bütün gün heyecanla bekledi. Resim çizdi, kendisine hazırladığı yamuk yumuk sandviçlerden yedi, doğum günü olduğu için o kadar heyecanlıydı ki sık sık yanakları kızarıyordu ve sık sık yüzünü yıkayarak bu kızarıklıktan kurtulmaya çalışıyordu. Saatler bir bir geçiyordu, televizyon kanalları bir bir değişiyor ve boyanan resim defteri sayfaları teker teker çevriliyordu. Güneş batmış, akşam olmuştu. Bir ara koltukta uyuyakalmıştı Kumru. Sonra duyduğu bir korna sesiyle gözlerini açtı Kumru. Ses dışarıdan geliyordu. Koşa koşa pencereye gitti, oysa bu öylesine geçip giden sıradan bir yabancının arabasının kornasıydı. Kumru hüzünle içeri döndü, başı televizyonun yanında duran masa saatine çevrildi.
