Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bu...
Yukarıdaki şarkı bölümümüzün şarkısı, bölüm sonunda görüşmek üzere, iyi okumalar dilerim^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.Bölüm : Sirenler ve Müzikler. (Fleuire – Sirens)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Kumru'nun Anlatımıyla)
Kafamın içinde hep bir müzik, kafamın içinde hep bir beste... Kafamın içi hep dalgalı, hep yosunlu ve ben hep boğuluyorum o yosunların içinde. Kanadını incitmiş bir kumru gibi oradan oraya yalpalıyor ve derin sulara düşüyorum sanki. Bilincim boğuluyor ve ruhum uyanıyor. Dünyaya gözlerimi kapattığım an içimde bir dünya yeşeriyor. Dışarısı kararıyor ve içerisi aydınlanıyor. Dışımdaki rüya sona eriyor ve içimdeki başlıyor. Yosunların arasından sıyrılıp çıkmaya çalışan yaralı bir kumru gibiyim. Zorluyorum her yanımı, bağlarımdan kurtulmaya çalışıyorum. Bir avuç deniz yosununun içinde sıkışıp kalıyor bilincim, kendimi oradan çıkarıyorum ama yosunlardan kurtulamıyorum. Yosunlar hep benimle, onlar hep kafamın içinde. Ben öyle derin bir uykuya dalıyorum ki çocukluğumun yorgunluğundan kurtulmak istiyorum sanki. Bu öyle derin bir uyku ki sanki tüm hayatımın yorgunluğundan kurtulmak istiyorum. Öyle derin ve öyle derin ki doğduğum günden beri yorulduğum her saniye için dinlenmek istiyorum, belki de hayatımda ilk defa kendimle bu kadar uzun baş başa kalıyorum.
Kafamın içindeki müzik sesi siren sesleri ile karışıyor. Bağırışlar ve sirenler arasında içinde bulunduğum o sıkışıklık hissi hiç geçmiyor. Kaybettiğim bilincim ruhumu gerçekten de yaralı bir kumru olduğuma inandırmaya yetiyor. Ne etrafımdaki yosunlar beni bırakıyor ne de ben yaralı yanımı bırakıyorum. Hani hayatımız boyunca hep bir yerlerden sıyrılmaya, çıkmaya çalışırız ya... Oradan çıkarız ama kalıntılarından kurtulamayız hani. Ruhum o yosunlardan asla kurtulamıyor. Çünkü evi gökler olanın sularda işi yoktur. Benim yerim herkesin ardıydı, benim yerim geri plandaydı, gölgedeydi. Çıkıp parlamak istediğim her an ışıklar beni yaktı. Hayatıma uzattığım her zeytin dalı bana kırılarak döndü. Sevilmeyen bir çocuktum, görülmeyen bir çocuktum. Anneniz ve babanız bile sizi görmek istemediğinde en büyük tutkunuz herkes tarafından görülmek olur. Bu bir çocuğun içine düşebileceği en tehlikeli tutkudur. Görülme isteği beni mantıksızlığın zirvesine itti. Öne çıkma isteği beni kırdı, yordu, mahvetti. Sonra günün birinde çok uzun bir uykuya daldım. Çok kasvetli, çok derin, çok ağır bir uyku...
