Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bu...
Uzun zaman oldu. <3 Şimdi bu arayı telafi etmek için bu akşam sizlerle 10 bölüm birden paylaşacağım. Bu sebeple diğerlerine uzun uzun açıklama yapmayıp sırayla hepsini yayınlayacağım. Bu akşam yayınlanacak son bölümümüz "15.Bölüm" olacak, onun sonunda ise güzel bir çekiliş sizi bekliyor. <3
İyi okumalar dileriiim.
Bölüm müziği : Lotusx - Nerdesin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm : İzi Kalır.
(Yazarın Anlatımıyla)
(05.09.2003)
Bir Eylül günüydü...
Üç yaşındaki Uraz durmadan ağlıyor, on yedi yaşındaki ağabeyi Araz ise kardeşini susturabilmek için önüne evlerindeki tüm oyuncakları seriyordu.
"Oğlum, oyuncakla olacak iş değil. Bir yeri mi ağrıyor acaba?" dedi anneanneleri endişeyle, "Sağlık olacağına mı götürsek?"
Uraz ağlayıp sızlanmaya devam ederken Araz koltuğa oturup elini Uraz'ın alnına koydu, ten sıcaklığı normaldi, ateşi yoktu. Hem anneannesi, hem de ağabeyi koltuktaki çam yeşili battaniyenin üzerinde uzanan Uraz'ın başındaydı. Ağladıkça iç çekiyor, iç çektikçe bir daha ağlıyordu. Araz kardeşinin gözlerine baktı, üç yaşındaki Uraz'ın gözleri ağabeyinin gözlerini bulunca genç çocuk içinde bir şeyler hisseder gibi oldu. Sanki kalbinin biraz altında, göğüs kafesinde bir sızı hissetti.
"Ben onun derdini biliyorum." dedi Araz.
Televizyonda bir müzik kanalı açıktı, bugün kanalın nostaji günüydü, eski bir Azeri şarkısının hüzünlü notaları salonun içini doldurduğunda Uraz ağlamaya devam ediyordu. Araz'ın çenesini sıkarken neredeyse dişlerini kıracaktı.
"Allah Allah, neymiş derdi?" dedi anneannesi, "Hem sen nereden bileceksin oğlum, çocuk mu büyüttün kendin çocuksun sana!"
Araz başını kaldırmadı.
"Bugün 5 Eylül, anneanne..." diye mırıldandı.
Anneannesi kaşlarını çattı, zavallı kadın bin tane hastalıkla boğuşurken hafızası da gidip geliyordu, elini eline vurdu.
"Hay Allah!" dedi üzülerek, devam edemedi. Gözlerinden birkaç damla yaş akıverdi bir anda.
"Bugün annem ve babamı bizden alan o kazanın yıldönümü ve o bunu biliyor," dedi Araz üzgün sesiyle, "Uraz bunu bir şekilde biliyor. Hissediyor..."
Anneannesi elini uzatıp Araz'ın omzuna tutundu. Kendisini torununa tutunarak koltuğa bıraktı. Başını önüne eğdi, oturduğu yerde üç yaşındaki torunu Uraz gibi ağlamaya başladı bir anda.
