YOL (Yeniden Düzenlenecektir)

Bölüm 23

Ben saniye saniye kendimi koltuğa iterken Baran pür dikkat araba kullanmaya devam ediyordu. Sahi az önce o bana ne demişti?
Şu yolun ortasında defasa gölgesiyle duran şey gerçekten Şeytan miydi? Yoksa gözlerim yanlış görüyor kulaklarımda yanlış mi işitiyordu. Uyuyordumda kötü bir kabus mu görüyordum acaba. Bunu test etmek adına kendime bir cimcik attım. Sıkıca kapattığım gözlerimi açtığımda yüzleştiğim gerçeklerle ağzımdan bir çiğlik koptu.

Deli gibi çırpınıp ayaklarımı kendime çektim. Korkudan avazım çıktığı kadar bağırıyor, gözlerimi bir saniye olsun yoldan ayırmıyordum. Bunlar gerçek olamaz. Bunları görmem münkün değil. Hani şeytanlar insanlara gözükmezdi! Bu durumda ben insan değil miydim? Kendimce ürettiğim düşünceler korkumu daha cok arttırırken ellerimle saclarimi çekiştirmeye başladım. Çığlıklarım hıçkırıklara dönüşünce yaptığım tek şey daha çok sacimi asılmaktı.

"Hayat kendine gel!"

"Hayat!"

Korkuyla gözlerimi Baran'a çevirdim.

"Sakin ol. Hem sana ne demiştim hatırlıyor musun?"

Başımı sağa sola döndürdüm. Şuanda beynim hiçbirşey düşünemiyordu.

"Korkma demiştim. Dedigimi yap ve korkma..ayrica ben yanında olduğum sürece kimse sana zarar veremez."

Güven veren sözleri ve onun yanında bu güveni gözlerine yansıtan adama karşılık birazda olsa kendime gelmeye çalıştım. Yinede beni esiri altına alan bu korkuyu bir türlü yenemiyordum.

"Izin,izin vermezsin dimi Baran?"

"Vermem. Asla vermem. Hadi sil şu gözyaşlarını."

Dediğini yapıp hala akmakta olan yaşları sildim. Ama ben sildikce yenileri ekleniyordu. Bir elini direksiyondan çekip bana doğru uzattı. Sıcacık avucunu yanağıma değdirip gözyaşlarımı sildi.

"Bize hiçbir şey olmayacak,sana söz veriyorum. Bana güveniyor musun Hayat."

Başımı hafifçe sallayıp "Gü-gü-güveniyorum." Dedim.

"Afferim benim kızıma."

Sıcacık ellerini yüzümden çekince bu teması kesmesini hiç istemedim. Çektiği elini uzanıp tekrardan yanağımın üzerine koydum.

"Hayat.."

Bana öyle bi şevkatle bakiyordu ki içim burkuldu. Hala akmakla olan gözyaşlarıma yenileri daha eklendi.

"Korkuyorum Baran."

Yola değmeyen bakislarini biran olsun benden çekmedi. Yanagimi okşayıp israrla gözyaşlarımı sildi.

"Eger bugün saçının tek bir teline zarar gelirse bunu yapanı yaşatmam. Bu dünyayı" Gözlerini yola çevirip şeytanları gösterdi."onlarin başına yıkarım. Yanmak nasıl olurmuş öğrenirler."

Ona güveniyordum ama bir o kadarda zarar görmesinden korkuyordum. Kendim içinde onun içinde korkuyordum işte! Ben daha önce böyle bir durumla karşı karşıya gelmedim ki şu yolun ortasında duran şeylerle nasıl savaşılır bilmezdim. Ama Baran biliyordu yinede bu korkmama engel değildi. Ya zarar görürse.. derince bir iç çekip gözlerimi bir iki saniye Baran'dan çekip yola çevirdim. Yaştan dolayı bulanık gören gözlerimi ellerimle temizledikten sonra cama biraz daha yaklaştım. Ben yanlış mi görüyordum yoksa orada birden fazla gölge mi vardı ya da her neyse işte!

Gözümü alal ecele yoldan çektim.

'Ba-ba-Baran."

"Korkma güzelim."