Married Twice (Del Fuego series #1)

PROLOUGE

Gabriel's POV:

I am walking here down the street. Catching some fresh air.

I sighed when I remembered what happened to my wife. I remembered WHAT I FUCKING DID TO MY WIFE!

'Fuck!'

It's been two years after that incident. When I chose another woman instead of her. When I hurt her using my words and actions. When I stole her family's money, properties, everything after her death.

'YES!'

I fucking killed my wife! I fucking killed her to love someone else! I killed her because of the money she has! I killed her because of that fucking revenge!

Matapos kong kuhanin lahat ng yaman ng pamilya niya ay wala na akong nabalitaan tungkol sa kanila. Hindi ko na din sila kailanman nakita. Wala ng natira sa kanila. Dahil nasa akin na ang lahat. Kinuha ko ang lahat ng bagay na mayroon sila.

Napapikit ako ng madiin dahil sa nagbabadyang pagtulo ng mga luha sa mga mata ko. Huminga muna ako ng malalim bago iminulat ang mga mata saka nagpatuloy sa paglalakad ng nakatungo.

"One more,"

Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ang isang pamilyar na tinig ng babae. Tila tinambol ang puso ko ng marinig ang boses niya. Napakasarap pakinggan niyon at hinding-hindi ako magsasawang paulit-ulitin.

Nakaramdam ako ng halo-halong emosyon. Ramdam ko ang saya, excitement, ngunit nandoon ang kaba.

Nag-angat ako ng tingin at pinagmasdan ang may-ari ng tinig na iyon.

She's holding a camera while taking shots at those kids infront of her. She's not facing me but I am sure. I am really sure that she...

THAT SHE'S MY WIFE!

Through the skin tone, voice, height, size. She has all of that! Although her hair doesn't match but still I know that she's my wife!

Tinignan niya ang kuha niya mula sa camera at ng makuntento ay tumingin siya sa mga bata.

"Bye kids. Thanks for the photos," aniya habang kumakaway.

"Bye po," sabay-sabay na bati ng mga bata saka naglakad paalis kasama ng mga magulang nila.

Muli niyang tiningnan ang camera saka hinarap ang gawi ko. Nakayuko siya ng bahagya habang nakatitig sa screen ng camera. At ng ibaba niya ang camera ay...

Hindi ko magawang ipagpatuloy ang paglalakad ko dahil sa gulat! Nag-init ang mga mata ko at saka kusang tumulo ang napakaraming likido galing sa aking mata.

'P-papaanong b-buhay ka?'

Ni hindi ko din magawang masalita dahil sa halo-halong nararamdaman ko. Naiwan akong nakatitig sa kaniya habang lumuluha.

Pinahiran ko ang mga luhang tumulo sa pisngi ko at saka naglakad papalapit sa kaniya. Nagsimula siyang maglakad papalapit sa akin ng walang emosyon.

At ng magpatuloy siya sa paglalakad ay...nilagpasan niya ako. Nangunot naman ang noo ko sapagkat nasisiguro kong nakita niya ako pero hindi niya ako pinansin. Agad akong lumingon sa kaniya at saka siya tinawag.

"THYLANE!" I shouted when she walked pass by me. Huminto naman siya saka dahan-dahang lumingon.

"Me?" tanong niya habang nakaturo sa sarili niya. Hindi ko siya sinagot saka lumapit sa kaniya. "Do I know you?"

I was shocked when I heard her asking if she knows me. I gulped too many times. I can't even utter a word in front of her.

"D-do you r-remember me?" I asked full of hope that she would recognize me. But a part of me is also hoping that she wouldn't.

"You don't look familiar, mister," sagot niya sa akin.

Aaminin kong nalungkot ako sa nadinig ko. Nasaktan ako. Pero ngumiti ako sa kaniya. Natural na ngiti. Because now, I know that she's alive. I know that she's fine. And I am truly happy to see my wife standing infont of me right now after two years.

She's really my Wife.

To Be Continued...