Married Twice (Del Fuego series #1)

CHAPTER 33

THYLANE'S POV:

One week later...

Isang linggo na ang nakakaraan simula ng mangyari ang insidente'ng iyon. Patuloy ako sa pagtanggap ng mga death threats at sa loob ng isang linggo ay hindi naging normal ang buhay ko. May kumakatok sa pinto ng condo ko paminsan-minsan tapos tuwing bubuksan ko ay wala namang tao. Kadalasan naman kapag nasa  labas ako ay may nagpapalipad ng bala. Pero nakakapagtaka na lahat ng iyon ay nangyayari tuwing wala'ng iba'ng tao.

Kataka-taka'ng kapag mag-isa na lang ako ay saka ako inaatake ng mga tao'ng gusto'ng pumatay sa'kin. Aaminin ko'ng natatakot ako para sa kaligtasan ko. Pero alam ko'ng wala ako'ng mapapatunguhan kung uunahin ko ang takot na 'yon.

Habang naglalakad ako ay mahigpit ang kapit ko sa purse na dala-dala ko. Baka kasi may bigla na lang humatak sa akin dito. Pero mabilis ako'ng umiling ng isipin na imposible'ng mangyari 'yon. Nasa isang hospital ako at makikipagkita sa isang....psychiatrist.

Hindi alam ng pamilya ko ang tungkol dito. Bukod sa akin ay wala nang nakakaalam na bibisita ako sa isang espesyalista. Baka kasi gumawa na naman sila ng paraan para hindi ko malaman ang nakaraan ko. Huminga ako nang malalim matapos ko'ng kumatok sa pinto.

"Come in!" sigaw ng isang boses mula sa loob.

Hinawakan ko naman ang seradura ng pinto saka dahan-dahan iyong binuksan. Sumilip muna ako sa kaunti'ng awang ng pintuan at tinignan ang tao sa loob.

The lady sitting in front of a table smiled at me. "Dra. Del Fuego." she said before she stood up.

I bowed my head and smiled a bit as I enter the room. I closed the door gently before walking towards the table. "Good morning, dra." I offered her my hand.

"I am dra. Mary Villafuente. Good morning, dra. Del Fuego." she introduced herself then she shaked my hand.

"Call me Thylane." ngiti ko habang nakikipagkamayan sa kaniya.

Parehas naming binawi ang pareho naming mga kamay bago niya ako sinenyasan na maupo.

"So, what can I do for you, Thylane?" she gently asked.

I pursed my lips first then I blew a loud breath. "You see, I have an amnesia." panimula ko.

Her forehead creased, confused. "How did it hapened?" she asked.

"I don't know..." umiiling na ani ko. "I just woke up two years ago and I can't remember anything. The only thing that I knew is there's a bullet that was stuck inside my brain."

The doctor looked shocked. "B-bullet?!" gulat na tanong niya.

I nodded. "Yeah."

She didn't spoke. Dra. Villafuente stared at me as if she cannot believe of what I've said. Like she couldn't understand me.

"H-hey..." I called for her attention.

She blinked twice before shaking her head. She sighed and looked at me. "You know, Thylane....I know some things about you."

My eyes widemed and hoped filled my body when I heared her said that. "Y-you know me? You know who am I?" sunud-sunod na tanong ko.

"Not that much but I know some things." she cleared.

I nodded slowly. "Can you tell me about it?" I asked. "Kahit 'yung mga alam mo lang." I sounded like I was begging. But if I need to do that then I will.

She sighed. "I am not in any position to tell you..." umiiling na aniya saka nagbaba ng tingin.

Napatulala naman ako sa kaniya at doon kumurap-kurap. Buong katawan ko ay nanlumo dahil sa pag-aakala'ng may malalaman ako pero nagkamali ako. I just sighed and looked down on my knees.