Drudge (Zakończona)

49

Yubi pov

Następnego dnia

Spaliśmy razem, przytuleni do siebie. Tego właśnie potrzebowałam po tym wszystkim.

Kiedy tego faceta zabrała policja wszystko zaczęło się od nowa. Minjoo zaczyna nowe życie, a ja ze spokojem mogę tutaj przebywać i poruszać się po domu. Wszystko jest lepsze.

- Nie śpisz już? - odezwał się zaspanym głosem.

- Patrzenie na ciebie to lepsze zajęcie. - zaśmiałam się lekko.

Chłopak się uśmiechnął i przyciągnął mnie do siebie. Uwielbiałam kiedy tak robił. Czułam wtedy ciepło bijące od niego i od razu robiło mi się lepiej.

- Namwoo!! - ktoś krzyknął z dołu. - Rodzice właśnie wysiadają z auta.

- Co?! - chłopak wstał z łóżka i podszedł do schodków.

- W tym momencie mówię całkowicie poważnie. Lepiej się zbierajcie. - powiedziała kobieta, po czym opuściła pomieszczenie.

- Yubi. Najlepiej, żebyś poszła do siebie, bo inaczej się nie wyrobimy. Zostało tam też trochę twoich ubrań. - powiedział i zaczął schodzić na dół.

Wstałam wolnym ruchem z łóżka i zeszłam za chłopakiem na dół. Namwoo chyba zestresował się aż tak, że bez słowa wszedł do łazienki i zniknął za jej drzwiami. Westchnęłam. Ja wiem, że właśnie będę poznawać rodziców chłopaka i to właśnie ja powinnam być zestresowana, a tymczasem wszyscy wokół mnie chodzą poddenerwowani, a ja zwyczajnie jestem spokojna. Za spokojna.

Szybkim krokiem przeszłam do swojej łazienki, w której na szybko się umyłam, rozczesałam włosy i pomalowałam się resztkami kosmetyków, które wciąż tam były. Oczywiście założyłam też kolczyki. Nie mogło ich nie być.

Następnie przeszłam do garderoby i byłam zdziwiona ilością rzeczy, które w niej zostały. Było tego dość dużo.

Postawiłam na zwiewną niebieską sukienkę. Na nogi nie założyłam nic. Stwierdziłam, że i tak jesteśmy w domu i byłoby to głupie z mojej strony. Chyba.

Wyszłam z pomieszczenia i udałam się do pokoju chłopaka. Miejmy nadzieję, że on wciąż tam jest.

Weszłam do jego pokoju i zapukałam w drzwi od łazienki.

- Jesteś tam? - zapytałam.

- Tam mnie nie ma. - wyszedł z garderoby.

Westchnęła bym z ulgą, gdyby nie to, że chłopak dopiero co zapinał koszulę. Odruchowo się odwróciłam.

- To nie tak, że widzisz mnie pierwszy raz w rozpiętej koszuli. - powiedział. - Pamiętam jak wtedy wygoniłaś mnie z pokoju. - zaśmiał się.

- Dawno i nieprawda. - powiedziałam.

- W przyszłości zobaczysz więcej, więc nie rozumiem o co ci chodzi. - stwierdził.

- Zamknij się. - odwróciłam się w jego stronę.

Chłopak stał tuż przy mnie, a ja zastanawiałam się kiedy on tu do cholery podszedł. Zeskanowałam go od góry do dołu. Wyglądał cholernie dobrze.

- Zamierzasz iść tam na boso? - zapytał.

- Do tej sukienki raczej nie pasują skarpetki. - stwierdziłam. - A nie znalazłam żadnych normalnych klapek.

- Weź moje. - położył przede mną swoje domowe klapki. - Ja mogę iść w skarpetkach.

- Chyba żartujesz. - spojrzałam w dół. - Czy myślisz, że te klapki pasują choć trochę do tej sukienki?